(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Τινές δε εκ τούτων, κακόδοξοι όντες και αιρετικοί, ακούοντες τον Άγιον [τον Άγιο Γρηγόριο Επίσκοπο Άσσου] κηρύττοντα την Ορθοδοξίαν, εφέροντο κατ’ αυτού εχθρικώς και ορμήσαντες μετά ράβδων και πετρών, εκτύπησαν ασυμπαθώς τον Άγιον, έως ότου τον άφησαν ημιθανή [σχεδόν νεκρό].
Έπειτα σύροντες αυτόν από τους πόδας, τον έρριψαν από υψηλόν μέρος του όρους· και, ω των θαυμασίων σου, Κύριε! ο τόπος εκείνος, εις τον οποίον έπεσε, δεν εβλάστησε τελείως αλλ’ έως σήμερον φαίνεται κεκαυμένος.
Ο δε θείος Γρηγόριος, θεραπευθείς παραδόξως παρά Κυρίου, ηγέρθη εκείθεν υγιής και εδόξασε τον Θεόν.
Εισελθών είτα [έπειτα] εις Κήπον τινά ο Άγιος ομού με τον μαθητήν του και πήξας [έμπηξε, φύτεψε] εν τη γη την καρυδένιαν ράβδον του, εις την οποίαν ακουμβούσε δώδεκα χρόνους, είπεν· «Αδελφέ Λεόντιε, εάν μέλλη, να μας χαρίση ο Θεός την ουρνάνιον Βασιλείαν του, να βλαστήση η ράβδος και να γίνη δένδρον, να καρποφορή, ωσάν τα λοιπά δένδρα».
Ήτο δε τότε ο μην Σεπτέμβριος, όταν ο Άγιος εφύτευσε την ράβδον και όλον τον χειμώνα ήτο ξηρά. Κατά δε τας αρχάς του Μαρτίου, ω των θαυμασίων σου, Κύριε! εβλάστησεν η ράβδος και ηυξήθη και τα φύλλα αυτής εθεράπευον και θεραπεύουν παντός είδους ασθένειαν εις δόξαν του Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού και τιμήν του Αγίου.
Αφρονέστατος δε τις Μιχαήλ ονόματι έλεγεν, ότι είναι μαγεία το ορώμενον και όχι θαύμα και τρέξας με αυθάδειαν έκοψε τους κλάδους της ράβδου· αλλ’ ω του θαύματος! ενεκρώθησαν παρευθύς όλα αυτού τα μέλη και πίπτων κατά γης εγένετο θέαμα ελεεινόν εις τους ορώντας.
Λαβόντες τότε αυτόν οι συγγενείς του τον έφερον εις την οικίαν του όπου έπεσε κατάκοιτος παιδευόμενος από την ασθένειαν διά την απιστίαν και την αυθάδειάν του, έως ότου έζη ο Άγιος.
Ύστερον δε από την ταφήν του Αγίου, επειδή πολλοί ασθενείς προσέτρεχον μετά πίστεως εις τον τάφον του, όπου ανέβλυζεν ύδωρ ευλογίας και πίνοντες από αυτό εθεραπεύοντο, βασταζόμενος και αυτός από τους συγγενείς του επήγε και έπεσεν εις τον τάφον του Αγίου, ον επικαλούμενος μετά πίστεως και θερμών δακρύων, ω του θαύματος! καθώς έπιεν από το αγίασμα εκείνο, ευθύς έγινεν υγιής δοξάζων και ευλογών τον Θεόν και τον Άγιον και κηρύττων εις όλους τα θαύματα όπου έγιναν εις αυτόν.
Ο Άγιος τιμάται στις 4 Μαρτίου.
Απόσπασμα από τον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Μάρτιος, τόμος 3ος.
