(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Εσπέρα ήτον των Αγίων Παθών του Σωτήρός μας, και κατά την αρχαίαν συνήθειαν εγίνετο μεγαλοπρεπής αγρυπνία εις την Λαύραν, εις την οποίαν ήτον παρών και ο Άγιος [ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς], συγκοινωνός [συμμετέχοντας] και της αγρυπνίας και των ύμνων.
Αλλ’ επειδή μερικοί από εκείνους οπού έστεκαν εις τον χορόν, εδόθησαν εις ομιλίας ματαίας και δεν έπαυαν, ελυπείτο ο του Θεού άνθρωπος, αλλά να τους ειπή τίποτε δεν το εύρισκεν εύλογον, διά τούτο απέσπασε τον νουν του ενταυτώ και από τας φλυαρίας εκείνων, και από τας ψαλμωδίας των ψαλτών, και τον έστρεψεν εις τον εαυτόν του, και δι’ αυτού προς τον Θεόν, καθώς εσυνείθεζε, και ευθύς τον περιέλαμψε θείον φως άνωθεν, και φωτισθείς με τας ακτίνας εκείνας, και τους ψυχικούς και τους σωματικούς οφθαλμούς, είδεν ως παρών ολοφάνερα, εκείνο οπού έμελλε να γένη ύστερα από πολλούς χρόνους.
Διά τι έβλεπε με αρχιερατικήν στολήν και με σχήμα τέλειον αρχιερέως τον – ηγούμενον της Λαύρας Μακάριον το όνομα, ο οποίος ύστερα από δέκα χρόνους έγινεν αρχιερεύς – Θεσσαλονίκης, οπού και το ζην ετελείωσεν.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη «Νέον εκλόγιον» των εκδόσεων Αστήρ.
