Η Δραματουργίας της «Κλίμακος των Αρετών», του Οσίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Σύνθεση Γρηγορίου Στάθη με τη σύμπραξη δύο άλλων Χορών: της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς «Ἰάκωβος ὁ Πρωτοψάλτης» με χοράρχη τον Πέτρο Παπαεμμανουήλ και «Οἱ Φιλαθωνῖται» με χοράρχη τον Δημήτρη Μανούση. Πριν από την συναυλία ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γρηγόριος Στάθης θα δώνει διάλεξη με θέμα «Η δραματουργία και μελοποίηση της Κλίμακος του Ιωάννου Σιναϊτου και νοερή αναγωγή στην έρημο του Σινά» με προβολή φωτογραφιών του 1967. Στην Συναυλία συμμετέχουν: Κράχτης π. Παρασκευάς Καραμάνης, Αναγνώστες Προοιμίου: Δημήτρης Πρατσινάκης Α΄ Αναγνώσματος: Αντώνης Κωνσταντινίδης, Β΄ Αναγνώσματος: π. Νικόλαος Χαμαμτζόγλου, Γ΄ Αναγνώσματος: Βασίλης Βασιλείου.
«Η Κλίμαξ «ουρανοδρόμου ανόδου» είναι το αξεπέραστο σιναϊτικό ιερογράφημα, ως άλλες θεόγραφες πλάκες, της ελληνικής ασκητικής γραμματείας του 6ου αιώνα, έργο του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου (520- 600). Ο όσιος Ιωάννης, ζώντας ως ένσαρκος άγγελος μεταξύ γης και ουρανού στην έρημο του Σινά, έστησε την Κλίμακά του, τη θεωρία της Ασκητικής, ως οδηγό στην πράξη για όσους επιποθούν την ανάβαση σκαλοπάτι σκαλοπάτι προς τους ουρανούς.
Η Κλίμακα διαρθρώνεται σε τριάντα λόγους–βαθμίδες. Στην αρχή προβάλλονται οι τέσσερεις βασικές Αρετές: υπακοή, μετάνοια, μνήμη θανάτου και χαροποιό πένθος–χαρμολύπη. Στο κύριο μέρος (8η-26η βαθμίδα) γίνεται λόγος και διδαχή για τα σκληρά πάθη: οργή, μνησικακία, καταλαλιά, πολυλογία, ψεύδος, ακηδία, γαστριμαργία, ανηθικότητα, φιλαργυρία, αναισθησία, ύπνος, δειλία, κενοδοξία, υπερηφάνεια, βλασφημία, πονηρία. Και παράλληλα προβάλλονται και επαινούνται, πολλές φορές με άφθαστη ποιητική διάθεση και κορύφωση, οι αντίδοτες των παθών Αρετές: αοργησία, σιωπή, εγκράτεια, αγνεία, σωφροσύνη, ακτημοσύνη, αγρυπνία, πραότητα, απλότητα, ταπεινοφροσύνη. Ο 26ος λόγος, «περί διακρίσεως», σε τρεις αναβαθμούς, είναι πραγματικό αριστούργημα. Οι τελευταίοι λόγοι περιγράφουν τους γλυκείς καρπούς των ασκητικών μόχθων. Η κατάκτηση της ησυχίας, της μακάριας προσευχής και της θεομίμητης απάθειας, δηλαδή της λύτρωσης από τον τάραχο των παθών, είναι η άφιξη στην κορυφή της ουρανόδρομης Κλίμακας, το μακάριο τέλος, η αγάπη, «ο της αγάπης Θεός». Ένας στίχος συνοψίζει: «Ἱερὰ ξυνωρὶς ἀγάπη καὶ ταπείνωσις! Ἡ μὲν γὰρ ὑψοῖ, ἡ δὲ τὸν ὑψωθέντα διακρατοῦσα οὐδέποτε πίπτειν ἐᾷ! » (Απόσπασμα από το Πρόγραμμα της Συναυλίας).
