ΟΜΙΛΙΑ Α΄ ΜΕΡΟΣ
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ Α΄ ΩΡΑΣ (Α΄5Ος ,89Ος, 100Ος )
1. Ψαλμὸς Ε’ (5Ος )
Τὰ ῥήματά μου ἐνώτισαι, Κύριε, σύνες τῆς κραυγῆς μου.
(Τα λόγια μου, Κύριε, άκουσέ τα με προσοχή, κατάλαβε την κραυγή μου).
Πρόσχες τῇ φωνῇ τῆς δεήσεώς μου, ὁ Βασιλεύς μου καὶ ὁ Θεός μου.
(Δώσε προσοχή που σε φωνάζω και σε παρακαλώ, εσύ που είσαι ο Βασιλιάς μου και ο Θεός μου).
Ὅτι πρὸς σὲ προσεύξομαι Κύριε· τὸ πρωῒ εἰσακούσῃ τῆς φωνῆς μου.
(Γιατί Σε Σένα θα προσευχηθώ και πρωί πρωί θα ακούσεις τη φωνή μου)
Τὸ πρωῒ παραστήσομαί σοι καὶ ἐπόψει με, ὅτι οὐχὶ Θεὸς θέλων ἀνομίαν σὺ εἶ.
(Το πρωί θα παρουσιαστώ ενώπιόν Σου και θα με εποπτεύσεις, γιατί εσύ δεν είσαι ένας Θεός που θέλει την ανομία).
Οὐ παροικήσει σοι πονηρευόμενος, οὐδὲ διαμενοῦσι παράνομοι κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν σου.
(Δεν πρόκειται να κατοικήσει δίπλα σου πονηρός άνθρωπος, ούτε θα διαμένουν παράνομοι μπροστά στα μάτια Συ).
Ἐμίσησας πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν, ἀπολεῖς πάντας τοὺς λαλοῦντας τὸ ψεῦδος.
(Μίσησες όλους όσους εργάζονται την ανομία και θα καταστρέψεις όλους όσους λένε ψέμματα).
Ἄνδρα αἱμάτων καὶ δόλιον βδελύσσεται Κύριος. (Άνθρωπο αιμοσταγή και δόλιο τον σιχαίνεται ο Κύριος).
πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου, Κύριε, ὁδήγησόν με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου·
(Στο ναό τον άγιόν Σου, Κύριε, οδήγησέ με με φόβο Θεού μέσα στο πνεύμα των δίκαιων εντολών Σου).
ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου, κατεύθυνον ἐνώπιόν σου τὴν ὁδόν μου.
(σε πείσμα των εχθρών μου ,Κύριε, οδήγησέ με στο δρόμο που οδηγεί σε Σένα).
Ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ στόματι αὐτῶν ἀλήθεια· ἡ καρδία αὐτῶν ματαία.
(Γιατί δεν υπάρχει αλήθεια στο στόμα τους και η καρδιά τους επιθυμεί μάταια πράγματα)
Τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν· κρῖνον αὐτοὺς ὁ Θεός.
(Τάφος ανοικτός είναι το λαρύγγι τους και με τη γλώσσα τους λένε δόλια πράγματα. Κρίνε τους εσύ Κύριε).
Ἀποπεσάτωσαν ἀπὸ τῶν διαβουλιῶν αὐτῶν· κατὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀσεβειῶν αὐτῶν, ἔξωσον αὐτούς· ὅτι παρεπίκρανάν σε Κύριε.
(Ας πέσουν έξω με τις συκοφαντίες, σύμφωνα με το πλήθος των ασεβειών τους πέταξέ τους έξω, γιατί πολύ σε πίκραναν, Κύριε).
Καὶ εὐφρανθείησαν πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ σέ, εἰς αἰῶνα ἀγαλλιάσονται, καὶ κατασκηνώσεις ἐν αὐτοῖς.
(Έτσι θα ευχαριστηθούν όλοι όσοι ελπίζουν σε Σένα, θα αγάλλονται στον αιώνα του αιώνος, και θα κατασκηνώσεις ανάμεσά τους).
Καὶ καυχήσονται ἐν σοὶ πάντες οἱ ἀγαπῶντες τὸ ὄνομά σου.
(Θα καυχηθούν για Σένα όοι όσοι αγαπούν το όνομά Σου).
Ὅτι σὺ εὐλογήσεις δίκαιον, Κύριε, ὡς ὅπλῳ εὐδοκίας ἐστεφάνωσας ἡμᾶς.
(Γιατί εσύ Κύριε θα ευλογήσεις τον δίκαιον, γιατί μας προστάτεψες με το όπλο της καλής σου διάθεσης).
Στίχοι που πρέπει να προσέξουμε (Ψαλμὸς Ε΄ (5)
Κατά των παρανόμων
Τὸ πρωῒ παραστήσομαί σοι καὶ ἐπόψει με, ὅτι οὐχὶ Θεὸς θέλων ἀνομίαν σὺ εἶ.
Οὐ παροικήσει σοι πονηρευόμενος, οὐδὲ διαμενοῦσιν παράνομοι κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν σου.Ἐμίσησας πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν, ἀπολεῖς πάντας τοὺς λαλοῦντας τὸ ψεῦδος. Ἄνδρα αἱμάτων καὶ δόλιον βδελύσσεται Κύριος.
Ο ποιητής σε αντιπαράθεση με τους παρανόμους
Ἐγὼ δὲ ἐν τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους σου εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκον σου προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου. Κύριε ὁδήγησόν με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου, κατεύθυνον ἐνώπιόν μου τὴν ὁδόν σου.
Και πάλι κατά των παρανόμων
Ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ στόματι αὐτῶν ἀλήθεια, ἡ καρδία αὐτῶν ματαία.Τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν, κρίνον αὐτοὺς ὁ Θεός. Ἀποπεσάτωσαν ἀπὸ τῶν διαβουλιῶν αὐτῶν, κατὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀσεβειῶν αὐτῶν ἔξωσον αὐτούς, ὅτι παρεπίκρανάν σε Κύριε.
Σε αντίθεση οι ελπίζοντες επί Κύριον και οι αγαπώντες το όνομά Του
Καὶ εὐφρανθείησαν πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ σέ, εἰς αἰῶνα ἀγαλλιάσονται καί κατασκηνώσεις ἐν αὐτοῖς, καὶ καυχήσονται ἐν σοὶ πάντες οἱ ἀγαπῶντες τὸ ὄνομά σου.
Ὅτι σὺ εὐλογήσεις δίκαιον, Κύριε, ὡς ὅπλῳ εὐδοκίας ἐστεφάνωσας ἡμᾶς.
Ψαλμὸς ΠΘ΄ (89)
(ποίημα του Μωϋσή, ο αρχαιότερος ψαλμός)
Α΄Μέρος (1-6) Η αιωνιότητα του Θεού και το εφήμερον του ανθρώπου
Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
(Κύριε καταφύγιο έγινες για μας από γενιά σε γενιά).
Πρὸ τοῦ ὄρη γενηθῆναι καὶ πλασθῆναι τὴν γῆν καὶ τὴν οἰκουμένην καὶ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἕως τοῦ αἰῶνος σὺ εἶ.
(Πριν δημιουργηθούν τα όρη και πλαστεί η γη και η οικουμένη υπάρχεις Εσύ εις τον αιώνα τον άπαντα).
Μὴ ἀποστρέψῃς ἄνθρωπον εἰς ταπείνωσιν καὶ εἶπας, Ἐπιστρέψατε υἱοὶ ἀνθρώπων.
(Μη επιτρέψεις να φτάσει ο άνθρωπος σε έσχατη ταπείνωση, γιατί εσύ είπες:Επιστρέψτε στον αληθινό δρόμο της ζωής υιοί των ανθρώπων).
Ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθεν, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί.
(Τα χίλια χρονια, Κύριε, μπροστά στα μάτια Σου είναι σαν τη χθεσινή ημέρα που πέρασε και σαν την τρίωρη σκοπιά της νύχτας).
Τὰ ἐξουδενώματα αὐτῶν ἔτη ἔσονται, τὸ πρωῒ ὡσεὶ χλόη παρέλθοι.
(Η εξαχρειωμένη ζωή του ανθρώπου στη γη διαρκεί ελάχιστα χρόνια και το πρωί σαν χορτάρι θα μαραθεί).
Τὸ πρωῒ ἀνθῆσαι καὶ παρέλθοι, τὸ ἑσπέρας ἀποπέσοι, σκληρυνθείη καὶ ξηρανθείη.
(Το πρωί θα ανθήσει και θα μαραθεί και το βράδυ θα πέσει κάτω, θα στεγνώσει και θα ξεραθεί.
Β΄Μέρος (7- 12) Οι λόγοι τιμωρίας των Ισραηλιτών
Ὅτι ἐξελίπομεν ἐν τῇ ὀργῇ σου καὶ ἐν τῷ θυμῷ σου ἐταράχθημεν
(Χαθήκαμε με το ξέσπασμα της οργής σου και με το ξέσπασμα του θυμού σου ταραχθήκαμε).
Ἔθου τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐνώπιόν σου, ὁ αἰὼν ἡμῶν εἰς φωτισμὸν τοῦ προσώπου σου.
(Έβαλες μπροστά σου τις ανομίες μας και όλη η ζωή μας φωτίστηκε από το φως του προσώπου σου).
Ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι ἡμῶν ἐξέλιπον, καὶ ἐν τῇ ὀργῇ σου ἐξελίπομεν, τὰ ἔτη ἡμῶν ὡς ἀράχνην ἐμελέτων
(Όλες οι ημέρες της ζωής μας σβήστηκαν και με το ξέσπασμα της οργής σου χαθήκαμε.
Οι κόποι και οι προσπάθειες που καταβάλαμε όλα αυτά τα χρόνια έμοιαζαν με τον εύθραυστο ιστό της αράχνης).
Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος , ὅτι ἐπῆλθεν πρᾳότης ἐφ΄ ἡμᾶς καὶ παιδευθησόμεθα.
(Όλα κι όλα τα χρόνια της ζωής μας είναι εβδομήντα κιαν κάποιος έχει δυνατή κράση να είναι ογδόντα. Τα παραπάνω χρόνια είναι κόπος και πόνος, γιατί όλα τα μέλη μας έχουν χαλαρώσει και παιδευόμαστε).
Τίς γινώσκει τὸ κράτος τῆς ὀργῆς σου; καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου σου τὸν θυμὸν σου ἐξαριθμήσασθαι;
(Ποιος στην πραγματικότητα γνωρίζει το μέγεθος της οργής σου; ποιος μπορεί να υπολογίσει πραγματικά το θυμό σου ανάλογα με το φόβο που έχει κανείς για το Θεό;).
Τὴν δεξιάν σου οὕτω γνώρισόν μοι, καὶ τοὺς πεπαιδευμένους τῇ καρδίᾳ ἐν σοφίᾳ.
(΄Ετσι γνώρισέ μου το δεξί σου χέρι που τιμωρεί αλλά και αυτούςπου εκπαίδευσαν την καρδιά του με τη σοφία).
Γ΄Μέρος (13-17) Παράκληση για δείξη ο Θεός και πάλι ευσπλαχνία στους Ισραηλίτες
Ἐπίστρεψον Κύριε, ἕως πότε; καὶ παρακλήθητι ἐπὶ τοῖς δούλοις σου.
(Έλα πάλι σε μας, Κύριε, μέχρι πότε θα είσαι οργισμένος μαζί μας;Παρηγόρησε τους ανθρώπους που είναι δούλοι σου).
Ἐνεπλήσθημεν τὸ πρωῒ τοῦ ἐλέους σου, Κύριε, καὶ ἠγαλλιασάμεθα καὶ εὐφράνθημεν.
(Μα να έγινε κιόλας, το πρωί χορτάσαμε από το έλεός σου και αισθανθήκαμε αγαλλίαση και ευχαριστηθήκαμε)
Ἐν πάσαις ταῖς ἡμέραις ἡμῶν εὐφράνθημεν, ἀνθ΄ ὧν ἡμερῶν ἐταπείνωσας ἡμᾶς, ἐτῶν, ὧν εἴδομεν κακά
(Αλλά και σ΄ ολες τις μέρες της ζωής θα ευφραινόμαστε και έτσι θα αναπληρώσουμε τις μέρες εκείνες που γνωρίσαμε την ταπείνωση και είδαμε συμφορές).
Καὶ ἴδε ἐπὶ τοὺς δούλους σου, καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα σου, καὶ ὁδήγησον τοὺς υἱοὺς αὐτῶν.
(Καιρός να δεις και τους ανθρώπους που είναι δούλοι σου και τα έργα της φιλανθρωπίας που έδειξες σ’ αυτούς και να οδηγήσεις τα παιδιά τους στον δρόμο των εντολών σου).
Καὶ ἔστω ἡ λαμπρότης Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐφ΄ ἡμᾶς, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον ἐφ΄ ἡμᾶς, καὶ τὸ ἔργο τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον
(Και επιτέλους ας έρθουν λαμπρές μέρες από το Θεό σε μας κι ας κατευθύνει τα έργα των χειρών μας ώστε όλες μας οι προσπάθειές να ευωδοθούν προς τη σωστή κατεύθυνση).
Στίχοι στους οποίους πρέπει να σταματήσουμε
Να τονίσουμε ότι ο ψαλμός αυτός είναι του Μωϋσή και είναι ο αρχαιότερος ψαλμός όλου ψαλτηρίου.
1. Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ.
Έχουμε άλλο καταφύγιο εκτός από τον Κύριο;
2. Ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθεν, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί.
Αν τα χίλια χρόνια για το Θεό είναι ένα τρίωρο, τα εκατό είναι μερικά λεπτά. Μπροστά από τα μάτια του Θεού περνάει όλη η ζωή μας σαν κινηματογραφική ταινία και με αγωνία παρακολουθεί που θα καταλήξουμε
3. Τὸ πρωῒ ἀνθῆσαι καὶ παρέλθοι, τὸ ἑσπέρας ἀποπέσοι, σκληρυνθείη καὶ ξηρανθείη.
Τα εφήμερα λουλούδια το πρωί ανθίζουν και το βράδυ μαραίνονται. Έτσι είμαστε κι εμείς, αλλά είμαστε ευωδία Χριστού στην εφήμερη αυτή ζωή που ζούμε;
4. Ὅτι πᾶσαι αἱ ἡμέραι ἡμῶν ἐξέλιπον, καὶ ἐν τῇ ὀργῇ σου ἐξελίπομεν, τὰ ἔτη ἡμῶν ὡς ἀράχνην ἐμελέτων
Αλίμονο αν πούμε ότι χαραμίσαμε όλες τις ημέρες της ζωής μας , γιατί τότε θα αντιμετωπίσουμε την οργή του Θεού. Όσο τέλεια κι αν στήσαμε τη ζωή μας, όπως η αράχνη τον ιστό της, με μια κίνηση μπορεί να καταστραφεί. Από εμάς εξαρτάται το πόσο θα αντέξει ο ιστός της ζωής μας.
5. Τίς γινώσκει τὸ κράτος τῆς ὀργῆς σου; καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου σου τὸν θυμὸν σου ἐξαριθμήσασθαι;
Ο Θεός δεν είναι οκτίρμων, ελεημων και πολυέλεος είναι και δίκαιος. Οι αμαρτίες μας έλκουν το κεραυνό της δίκαιης κρίσης του Θεού, τον οποίο, δυστυχώς οι άνθρωποι, δεν τον υπολογίζουν.
6. Ἐνεπλήσθημεν τὸ πρωῒ τοῦ ἐλέους σου, Κύριε, καὶ ἠγαλλιασάμεθα. Καὶ ἔστω ἡ λαμπρότης Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐφ΄ ἡμᾶς, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον ἐφ΄ ἡμᾶς, καὶ τὸ ἔργο τῶν χειρῶν ἡμῶν κατεύθυνον.
1. Χορτάσαμε από το πρωί με την ευσπλαχνία σου, Κύριε, και πηδήξαμε από τη χαρά μας.= Είναι ωραίο το πρωί να ξυπνάς και να έχεις την αίσθηση ότι ο Θεός θα μας ευσπλαχιστεί και θα μας συμπαρασταθεί όλη την ημέρα. Αισθανόμαστε ασφάλεια, σιγουριά, εμπιστοσύνη κι έτσι ήρεμοι και ήσυχοι αρχίζουμε τη μέρα μας.
2. «Η λαμπρότης του Κυρίου» έχει πολλαπλά μηνύματα: Από τη μια ο Ήλιος της Δικαιοσύνης μας φωτίζει και γινόμαστε φωτεινοί και από την άλλη μας ζεσταίνει και είμαστε θερμοί και όχι χλιαροί, όπως μας θέλει ο Κύριος. Και τα έργα μας είναι και αυτά φωτεινά και όχι σκοτεινά, γιατί παίρνοντας φως και ενέργεια από τον Ζωοδότη Ήλιο Χριστό φωτίζουμε και ζεσταίνουμε τον κόσμο και τον κρατούσε στη ζωή.
3. Και για όλα τα έργα που κάνουμε αλλά και για το κύριο έργο της σωτηρίας μας ζητάμε να μας κατευθύνει ο Χριστός προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν θέλει πολύ να πλανηθούμε, να περιπλανηθούμε, να απατηθούμε, να ξεστρατίσουμε. Με το Χριστό όμως οδηγό είμαστε σίγουροι ότι η πορεία της ζωής μας είναι η ορθή. Δεν έχουμε παρά να ζητάμε τη βοήθειά τους και Αυτός πλουσιοπάροχα θα μας τη δίνει.
3. Ψαλμὸς Ρ΄ (100)
(Ο ψαλμός περιέχει τις προγραμματικές δηλώσεις του Δαυίδ, όταν έγινε βασιλιάς. Εξομολογείται στο θεό πώς θα κυβερνήσει. Υμνεί τη δικαιοσύνη του Θεού, απ’ όπου θα αντλήσει και αυτός τη δύναμη να κυβερνήσει δίκαια. Οι μέλλοντες χρόνοι του πρωτοτύπου στη μετάφραση των Ο΄ έγιναν αόριστοι. Επομένως μιλάει για πράγματα που έγιναν και όχι για πράγματα που πρόκειται να γίνουν κι ακόμα για πράγματα που πρέπει να τα έχουν υπόψη τους όλοι οι κυβερνώντες αλλά και όλοι οι κυβερνώμενοι).
Ἔλεος καὶ κρίσιν ᾄσομαί σοι, Κύριε.
(Το μέγα έλεος και τη δίκαιη κρίση σου, Κύριε, θα ψάλλω).
Ψαλῶ καὶ συνήσω ἐν ὁδῷ ἀμώμῳ , πότε ἥξεις πρός με;
(Θα ψάλω και θα ευθυγραμμιστώ με το δρόμο της ζωής ενός άμεμπτου ανθρώπου.
Κύριε πότε θα ρθεις κοντά μου;)
Διεπορευόμην ἐν ἀκακίᾳ καρδίας μου ἐν μέσῳ τοῦ οἴκου μου.
(Πορεύτηκα με άκακη καρδιά μέσα στο σπίτι μου).
Οὐ προετιθέμην πρὸ ὀφθαλμῶν μου πρᾶγμα παράνομον, ποιοῦντας παραβάσεις ἐμίσησα.(Δεν επέτρεπα να γίνεται μπροστά στα μάτια τίποτα παράνομο κι όσους έκαναν παραβάσεις τους μίσησα).
Οὐκ ἐκολλήθη μοι καρδία σκαμβή, ἐκκλίνοντος ἀπ΄ ἐμοῦ τοῦ πονηροῦ, οὐκ ἐγίνωσκον.
(Δεν κόλλησε πάνω μου κανένας με καρδιά διεστραμμένη κι όποιος πονηρός παρεξέκλινε από τις εντολές μου δεν ήθελα να τον ξέρω).
Τὸν καταλαλοῦντα λάθρᾳ τὸν πλησίον αὑτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον.
(Αυτόν που κρυφά καταλαλούσε τον πλησίον του, αυτόν τον έδιωχνα).
Ὑπερηφάνῳ ὀφθαλμῷ καὶ ἀπλήστῳ καρδία, τούτῳ οὐ συνήσθιον.
(Με άνθρωπο που είχε υπεροψία στα μάτια και απληστία στην καρδιά, με αυτόν δεν καθόμουνα να φάω.)
Οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπὶ τοὺς πιστοὺς τῆς γῆς, τοῦ συγκαθῆσθαι αὐτοὺς μετ΄ ἐμοῦ,
(Τα μάτια μου πάνω στους πιστούς της γης, για να καθήσουν αυτοί μαζί μου).
πορευόμενος ἐν ὁδῷ ἀμώμῳ, οὗτος μοι ἐλειτούργει .
(Άνθρωπος που πορεύονταν στο δρόμο της ζωής του ως άμεμπτος, αυτός με υπηρετούσε).
Οὐ κατῴκει ἐν μέσῳ τῆς οἰκίας μου ποιῶν ὑπερηφανίαν, λαλῶν ἄδικα οὐ κατεύθυνεν ἐναντίον τῶν ὀφθαλμῶν μου.
(Δεν έβαζα μέσα στο σπίτι μου άνθρωπο εγωιστή και αυτός που μιλούσε άδικα δεν τολμούσε να κατευθυνθεί και να παρουσιαστεί μπροστά μου).
Εἰς τὰς πρωΐας ἀπέκτεννον πάντας τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς, τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ πόλεως Κυρίου πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν.
(Το πρωί που έκρινα και απέδιδα δικαιοσύνη επεδίωκα να εξοντώσω όλους τους παράνομους και να εξολοθρεύσω όλους όσους εργάζονται την ανομία).
Υποθήκες του Δαυίδ
Κάθε στίχος και μια υποθήκη, κάθε στίχος και μια συμβουλή, κάθε στίχος και ένας κανόνας ζωής. Είναι μια εξομολόγηση ζωής, μια υπόσχεση ζωής, μια πεποίθηση τίμιας ζωής. Ακούστε τους:
1. Εμπιστοσύνη στη δίκαιη κρίση του Θεού αλλά και στο άπειρο έλεός του.
2. Επιθυμία να ακολουθήσει έναν τίμιο δρόμο στη ζωή του.
3. Άκακος ανάμεσα στα οικογενειακά του πρόσωπα.
4. Δεν προτιμούσε τις παρανομίες και παραβάσεις.
5. Δεν συνεργάστηκε ποτέ με πονηρούς και διεστραμμένους ανθρώπους.
6. Τους συκοφάντες τους έδιωχνε από κοντά του.
7. Κανένας υπερόπτης και άπληστος δεν κάθονταν στο τραπέζι του.
8. Αντίθετα ήθελε να κάθεται πάντα κοντά σε ανθρώπους του Θεού.
9. Τον υπηρετούσαν άνθρωποι ακέραιοι και τίμιοι.
10. Τους υπερήφανους και τους άδικους δεν ήθελε να τους βλέπει μπροστά του.
Αυτός είναι ο δεκάλογος ενός σωστού κυβερνήτη αλλά και ενός σωστού ανθρώπου. Να δίνει βαρύτητα στην τιμιότητα, την ακεραιότητα και να κυνηγάει τους παράνομους, τους άδικους, τους συκοφάντες, τους υπερόπτες, τους άπληστους. Αυτά είναι διαχρονικά αιτήματα όλων των εποχών και γι αυτό ο ψαλμικός λόγος του Δαυίδ είναι τόσο επίκαιρος όσο ποτέ.
Αν θα ήθελα να σταθώ σε κάποιον στίχο, θα στεκόμουνα αμέσως αμέσως στον πρώτο στίχο , όπου τονίζεται ο ωραίος συνδυασμός της δίκαιης κρίσης του Θεού με τη μεγάλη του ευσπλαχνία.
Αν ο Θεός ήταν μόνο δίκαιος, ποιος θα μπορούσε να παρουσιαστεί ενώπιον του και να δικαιωθεί; Είναι τόσες οι αμαρτίες μας, οι παρανομίες μας, τα σφάλματά μας, ώστε θα ήταν σίγουρη η καταδίκη μας. «Εάν ανομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται, ότι παρά σοι ο ιλασμός εστίν».
Αν πάλι ήταν μόνο επιεικής μαζί μας, τότε εμείς θα εκμεταλλευόμασταν την άκρα επιείκεια του Θεού και θα γινόματαν χειρότεροι. Επειδή όμως ο Θεός μας αγαπά, και θέλει «πάντα άνθρωπον σωθήναι και εις επίγνωσιν της αληθείας ελθείν» φερόμενος παιδαγωγικά δεν μας συντρίβει με τις αυστηρές του ποινές ούτε μας χαρίζεται ανώφελα, δείχνει την άπειρη γενναιοδωρία του, την απύθμενη μεγαθυμία του και έτσι μας συγχωρεί, φτάνει εμείς να μετανοούμε. Αφήνει για λίγο να πάρουμε το μαθηματάκι μας και ύστερα ανάλογα με τις αντοχές του καθενός επεμβαίνει και μας σώζει. Πόση μεγάλη εμπιστοσύνη πρέπει να έχουμε στην αγάπη και το έλεος του Θεού.
Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε πάντοτε και να μην ολιγοπιστούμε.
