(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου
Λόγος β’
Περί ενανθρωπήσεως
23. Εάν πάλιν χωρίς καμμίαν ασθένειαν και κανένα πόνον, τελείως μόνος κάπου εις μίαν γωνίαν ή εις έρημον τόπον, ή εις μίαν οικίαν ή οπουδήποτε έκρυπτε το σώμα του και μετά τούτο ενεφανίζετο εξαίφνης και έλεγεν, ότι έχει εγερθή εκ νεκρών, όλοι θα ενόμιζον ότι λέει μύθους· και πολύ περισσότερον δεν θα τον επίστευαν, εάν ωμίλει περί της αναστάσεως, διότι δεν θα υπήρχε κανείς που να μαρτυρή περί του θανάτου του.
Ο θάνατος πρέπει να προηγηθή της αναστάσεως, διότι δεν θα υπήρχεν ανάστασις, εάν δεν είχε προηγηθή ο θάνατος.
Διά τούτο, εάν κρυφίως συνέβαινε κάπου ο θάνατος του σώματος, με το να μη είνε εμφανής ούτε ενώπιον μαρτύρων ο θάνατος, θα ήτο αφανής και αναπόδεικτος και η ανάστασις αυτού. Η διά ποίον λόγον το μεν γεγονός της αναστάσεως θα εκήρυττε, το δε γεγονός του θανάτου θα το άφηνεν εις αφάνειαν;
Ή διά ποίον λόγον εμπρός εις τα μάτια όλων, εξεδίωκε τους δαίμονας και έκανε τον τυφλόν να βλέπη, και μετέβαλε το ύδωρ εις οίνον, διά να γίνη δι’ αυτών πιστευτός ως Λόγος Θεού;
Δεν θα απεδείκνυεν άφθαρτον το θνητόν σώμα ενώπιον όλων, διά να γίνη πιστευτός, αφού και πράγματι ήτο η ζωή;
Και πώς οι μαθηταί του θα είχον την παρρησίαν να ομιλούν περί της αναστάσεως, όταν δεν θα ηδύναντο να ειπούν ότι πρώτα απέθανεν;
Ή πώς θα επίστευον οι άνθρωποι, ότι μετά το γεγονός του θανάτου συνέβη η ανάστασις, εάν δεν ήσαν μάρτυρες του θανάτου αυτοί οι ίδιοι προς τους οποίους μετά παρρησίας εκήρυττον;
Διότι εάν, και έτσι που συνέβη εμπρός εις τα μάτια όλων και ο θάνατος και η ανάστασις, δεν ηθέλησαν να πιστεύσουν οι τότε φαρισαίοι, αλλά και εκείνους που είχαν ιδή την ανάστασιν τους επίεσαν να την αρνηθούν, οπωσδήποτε, εάν κρυφίως είχαν γίνει αυτά, πόσας ψευδείς δικαιολογίας απιστίας δεν θα επενόουν.
Και πώς λοιπόν θα ετέλει το χρέος του θανάτου και πώς θα ενίκα τούτον, εάν δεν τον επροσκαλούσε και δεν επεδείκνυεν ενώπιον πάντων τον θάνατον νεκρόν και άκυρον εξ αιτίας της αφθαρσίας που εδόθη εις το σώμα;
Απόσπασμα από το βιβλίο Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου «Άπαντα τα έργα, τόμος 1, Απολογητικά», εισαγωγή Παναγιώτης Χρήστου κείμενο, μετάφραση, σχόλια Στέργιος Σάκκος.
