(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Του εν Αγίοις ημών πατρός ημών Ανδρέου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου,
Εγκώμιον εις τον Άγιον του Χριστού Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον τον Τροπαιοφόρον,
μεταφρασθέν εις κοινήν διάλεκτον (υπό Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)
Διά τούτο και ο μέγας Γεώργιος επειδή παλαιστής έμελλε να γένη, με την ελεημοσύνην αλήφθη πρώτον, καθώς με το ελαιον αλείφονται πρότερον και οι παλαισταί. Και θαρσαλέως εξελθών εις το πολεμικόν στάδιον, δεν εφόρεσε καμίαν αρματοσίαν υλικήν, αλλά την του Αγίου Πνεύματος, την οποίαν ο Παύλος εδίδαξε.
Διά τι και αυτός έζωσε μεν την ζώνη του με την αλήθειαν. Ενεδύθη δε το σιδηροπουκάμισον της δικαιοσύνης, και υπόδεσε τους πόδας του με την ετοιμασίαν του Ευαγγελίου της ειρήνης.
Και εφόρεσεν εις την κεφαλήν την περικεφαλαίαν του σωτηρίου.
Και επάνω εις όλα αναλαβών το σκουτάριον [αμυντικό όπλο, ασπίδα] της πίστεως, το οποίον σβύνει όλας τας πυρωμένας σαΐτας του διαβόλου, και πιάσας την μάχαιραν του πνεύματος, η οποία είναι ο λόγος του Θεού, με όλην αυτήν την πνευματικήν αρματοσίαν [τον εξοπλισμό] αρματώθη, και επερίφραξε τον εαυτόν του.
Επειδή δεν είχε να πολεμήση με αίμα και σάρκα, αλλά με τας αρχάς και εξουσίας, και με τους κοσμοκράτορας του σκότους δαίμονας, και με τα πνεύματα της πονηρίας, ως λέγει ο Παύλος.
Διά τούτο και τα πνευματικά αυτά άρματα πνευματικώς αρματωθείς, εφώναζε σχεδόν το Αποστολικόν εκείνο λόγιον, τα όπλα ημών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.
Και έτζι επικαλεσθείς εις βοήθειαν του τον άνωθεν αγωνοθέτην Κύριον, και τον κατά φύσιν θυμόν κινήσας, και τον του Ηλιού ζήλον αναλαβών, ώρμησεν εναντίον της αδικίας διά των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών.
Ευρών δε τους τότε βασιλείς κατά το όνομα μόνον, βασιλευομένους δε πραγματικώς υπό της πλάνης, οίτινες κακώς εμεταχειρίζοντο την βασιλείαν, εναντίον του Θεού Του ταύτη χαρισαμένου εις αυτούς, και είδη διαφόρων βασανιστηρίων οργάνων επρόθετταν δημοσία, όχι εναντίων των αδίκων, αλλά εναντίον των ευσεβών χριστιανών, και προς τούτοις, έχοντες τριγύρω των κάθε έθνος και φυλήν αρματωμένην, κηρύττοντες εφοβέριζων, ότι οποίος ήθελεν οναμάση Χριστόν, έχει να παιδευθή και να αποθάνη με τα τοιαύτα βασανιστήρια.
Ταύτα λέγω πάντα θεωρήσας ο μέγας Γεώργιος, άναψεν από το Πνεύμα το Άγιον και ετρόμησεν οι νεφροί αυτού, και ανήνεγκε θυμόν κατά κρίμα. Καθώς ποτε ετρόμησαν οι νεφροί Ματταθίου εκείνου του ανδρειοτάτου Μακκαβαίου, ως είναι γεγραμμένον.
Όθεν βρυχήσας ως Λέων δυνατός, και με βλοσυρόν ομμάτι ιδών τον βασιλέα, και τον φοβερισμόν του καταφρονήσας, επήδησεν εις το μέσον, ονομάζωντας τον εαυτόν του παρρησία χριστιανόν, και φανερώς κηρύττων την της ευσεβείας ευγένειαν.
Ω ψυχή αληθώς θεοφόρος, και νικημένη από τον ένθεον έρωτα! ω μακαρία φωνή, την οποίαν ο φερώνυμος του Χριστού Γεώργιος προ πολλών χρόνων γεωργήσας καλώς μέσα εις την καρδίαν του, εις καιρόν αρμόδιον τελείαν εις τον δεσπότην απέδωκε, ταύτην την φωνήν, ο μεν αέρας δεξάμενος, ηγιάσθη, οι δε άγγελοι ουρανόθεν επαινέσαν, οι αρχάγγελοι ευφήμησαν, και όλαι αι τάξεις των ουρανίων δυνάμεων υπερεθαύμασαν.
Ο δε πάντων Θεός και δεσπότης αποδεξάμενος, έκρινε δίκαιον να δώση την θεϊκήν του βοήθειαν εις την προθυμίαν του εδικού του Μάρτυρος. Και ητοίμασε να χαρίση εις αυτόν, τον της νίκης αμάραντον στέφανον.
Ταύτην την φωνή και αυτοί οι ασεβείς αξεπλάγησαν, οι δε τούτων στρατηγός διάβολος ταύτην ακούσας, πληγήν θανατηφόρον εδέξατο. Εστέκετο λοιπόν ο γενναίος του Χριστού αθλητής Γεώργιος, τον μεν Χριστόν ομολογών Θεόν, με λαμπράν και δυνατήν φωνήν τους δε υπ’ αυτών προσκυνουμένους θεούς, ονομάζων δαίμονας, και τους αυτούς προσκυνούντας, καλώς πλανομένους και μεθυσμένους, και αισχρολογούντας περισσότερον, παρά ομολογούντας Θεόν.
Εστέκετο επιστομίζων [αποστομώνοντας] τους βλασφημούντας, και πάντας παρακινών εις μετάνοιαν, και εις την του μόνου αληθινού Θεού επίγνωσιν, και τέλος πάντων, ο Γεώργιος εστέκετο φωνάζων εκείνω το προφητικόν λόγιον του Ιερεμίου, θεοί οι τον ουρανόν και την γην ουκ εποίησαν απολέσθωσαν.
Ταύτα ακούσαντες οι των ειδώλων προσκυνηταί, κάθε είδος δολιότητος εμηχανεύθησαν, τον του Χριστού αθλητήν δοκιμάζοντες, και τι δεν έλεγον οι μιαροί; ή τι δεν μετεχειρίζοντο; πότε μεν, με κολακείας, ωσάν με λάδι, τους λόγους αυτών απαλύνον ποτέ δε, με γυμνάς τας σαΐτας των φοβερισμόν τους, τον Γεώργιον ετόξευον. Και άλλο τε μεν, καθ’ υπόκρισιν επαινούν την του Γεωργίου σύνεσιν και ευγένειαν, και την εις τους πολέμους ανδρείαν του.
Άλλοτε δε, εσυμπόνουν την νεότητα του, και τον εσυμβούλευον να μη προκρίνη ανόητα, αντί της γλυκείας ταύτης ζωής, το άωρον θάνατον.
Και πρώτον μεν επρότεινον, ότι έχουν να τω δώσουν πλήθος άσπρων [χρημάτων], και αξιωμάτων μεγάλων χαρίσματα, ύστερον δε και τα είδη των βασάνων και τιμωριών προτείνοντες, τον εφοβέριζον ότι με όλα αυτά έχει να λάβη μακρόν και οδυνηρότατον θάνατον, εάν δεν δείξη ευπείθειαν εις τους λόγους των.
Ο δε στερρός και άφοβος του Χριστού στρατιώτης, ενθυμούμενος το λόγιον εκείνο των ιερών Αποστόλων το λέγον, πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον, ή ανθρώποις. Και πληροφορημένος ώντας, ότι άλλο πράγμα δεν είναι δυνατώτερον από την προς Θεόν υπακοήν, και ευπείθειαν, δεν εμετασάλευσε τελείως τον λογισμόν του [μετακίνησε, δεν άλλαξε γνώμη], ούτε εφωβήθη τας απειλάς των απίστων.
Αλλά τας μεν υποκριτικάς κολακείας των, με αυστηράς ύβρεις ήλεγχε και απεστρέφετο.
Τας δε δολεράς των υποσχέσεις και έπτυε τας ασεβείς συμβουλάς των, ως φαρμάκι θανατηφόρον εμίσει, και τους φοβερισμούς των εγέλα και επερίπαιζε, με το να ήτον προετοιμασμένος να πάθη διά τον Χριστόν κάθε βάσανον.
Και όχι μόνον τούτο, αλλά και τους επαρακίνει να τον δοκιμάσουν, και διά της δοκιμής να πληροφορηθούν τους λόγους του.
Και τώρα μεν εφώναζε τον ενθουσιαστικόν εκείνον λόγον του Θεοφόρου Ιγνατίου ο εμός έρως εσταύρωται.
Ήτοι η αγάπη μου εσταυρώθη, ήτις είναι ο Ιησούς Χριστός, τώρα δε έλεγε τα ερωτικά εκείνα του αποστόλου Παύλου λόγια τις με χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις; ή σενοχωρία; ή διωγμός; η λιμός; ή γυμνότης; ή κίνδυνος; ή μάχαιρα; πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχαί, ούτε εξουσίαι, ούτε δυνάμεις, ούτε ενεστώτα, ούτε μέλλοντα, ούτε τις κτίσις ετέρα, δυνήσεται με χωρίσαι από της αγάπης του Χριστού εμοί γαρ το ζην Χριστός, και το αποθανείν κέρδος.
Ου μόνον δε με λόγους ψιλούς εμάχετο τους απίστους ο Άγιος, αλλά και με αυτά τα έργα σοφώς και ανδρείως τους επολέμει, ωσάν ένας αγωνιστής δυνατός και ανίκητος. Επειδή τας πληγάς και βάσανα με τα οποία εκείνοι τον εβασάνιζον, αυτός υπομένωντας γενναίως, έπασχε μεν κατά το σώμα, κατά δε την ψυχήν τους εβασάνιζε.
Διά τι, καθώς εκείνοι επλήγωναν τον Γεώργιον, έτζι και ο Γεώργιος με την υπομονήν του και καρτερίαν ενίκα τους τούτον πληγώνοντας, εις τρόπον οπού εκείνοι εβασανίζοντο περισσότερον, επειδή δεν εδύνοντο να νικήσουν την γνώμην του, παρά οπού ο Μάρτυς εβασανίζετο.
Συνεχίζεται
Από: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/egkwmion_eis_ton_agion_gewrgion.htm
Εδημοσιεύθη εις τον επετειακό τόμο προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου τον οποίο εξέδωσε ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδάκης (Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας της Κρήτης) και φέρει τον τίτλο: «Χρυσοστόμου Παπαδάκη του Κρητός, Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου Υμνογραφικά και Εγκωμιαστικά επί τη συμπληρώσει 1700 ετών από της μαρτυρικής τελειώσεως αυτού 303-2003 μ.Χ. Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Αθήνα 2003, σ. 672-684.
