(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Του εν Αγίοις ημών πατρός ημών Ανδρέου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου,
Εγκώμιον εις τον Άγιον του Χριστού Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον τον Τροπαιοφόρον,
μεταφρασθέν εις κοινήν διάλεκτον (υπό Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)
Συνέχεια από εδώ: https://www.pemptousia.gr/2025/04/kathos-epligonan-ton-georgion-etsi-kai-o-georgios-me-tin-ypomonin-kai-tin-karterian-tou-nikouse-o-idios-osous-ton-vasanizan/
Τις να διηγηθή λεπτομερώς τας διαλέξεις και ερωταποκρίσεις οπού έγιναν τόσον από το μέρος των τυράννων, όσον και από το μέρος του Μάρτυρος, και το ήθος τούτων και σχήμα, και έννοιαν;
Και προς τούτοις τις να απαριθμή τας εν νυκτί και ημέρας γενομένας εις τον Μάρτυρα θεϊκάς εμφανείας [εμφανίσεις] και επισκέψεις, ή μάλλον ειπείν κατά τον Δαβίδ, τας βοηθείας και παρακλήσεις και ιατρείας, αι οποίαι έγιναν παρά του Χριστού εις αυτόν, εις πληρωμήν της υπομονής του; διά μέσου των οποίων, αλησμόνα [ξεχνούσε] μεν τας απερασμένας παιδείας [τα βασανιστήρια που προηγήθηκαν], εδυναμώνετο δε εις το να υποφέρη τα μέλλοντα παιδευτήρια, ωσάν να είχε σώμα όχι πήλινον, αλλά αδαμάντινον.
Διά τούτο, οποίος αγαπά να μάθη ταύτα ακριβείας, ας αναγνώση το μαρτύριο του Αγίου, και θέλει απολαύσει το ποθούμενον. Από εκεί γαρ να μάθη και να θαυμάση των μαρτυρικών αγώνων το υπέρογκον του Μάρτυρος το μεγαλόψυχον, της νίκης το δικαιότατον, και των θείων αμοιβών και χαρίτων το αξιόχρεων.
Από εκεί να μάθη σαφώς και να θαυμάση, πως, οι μεν σκοτισμένοι από το σκότος της ασεβείας, έσμιγον το γλυκύ με το πικρόν εις τα λόγια, ο δε Μάρτυς του Χριστού εκ του εναντίου, πως με τον απλούν λόγον της αληθείας, τας δολεράς τούτων τεχνολογίας ευκόλως ανέτρεπε και διέλυε και πως τας κρυφάς παγίδας οπού κατ’ αυτού οι άπιστοι έστηναν, αυτός τας υπερεπήδα με τα πτερά της υψηλής διανοίας του.
Και πως τα σιδηρά υποδήματα, και καρφία, και τα λοιπά κολαστήρια, υπερενίκα με της υπομονής του την δύναμιν. Από εκεί θέλει μάθη πως, αφού ετελείωσε τον δρόμον του Μαρτυρίου, και ξίφει την κεφαλήν απετμήθη ο γενναίος της αληθείας αγωνιστής, και με τον σωματικόν θάνατον, τον ψυχικόν ενέκρωσε θάνατον, και νικηφόρος ανεδείχθη δι’ αίματος, τον της νίκης φορέσας στέφανον, τότε με το έργον τον επινίκιον ύμνον εις τον νικοποιόν Θεόν χαροποιώς ανεβόησεν ευλογητός Κύριος ειπών, ος ουκ έδωκεν ημάς εις θήραν τοις οδούσιν αυτών.
Από εκεί θέλεις μάθη και τούτο, ότι όχι μόνον διά την εδικήν του ωφέλειαν ο Μάρτυς Γεώργιος εμαρτύρησεν, αλλά και διά την ωφέλειαν και σωτηρίαν άλλων πολλών, όπως δηλαδή διά του παραδείγματος του, εποίησε Μάρτυρας. Καθώς ήτον ο Ανατόλιος και Πρωτολέων οι στρατηλάται, οι τα εν τη αθλήσει του Μάρτυρος γενόμενα θαύματα εκπλαγέντες, και την ανδρείαν αυτού μιμησάμενοι.
Καθώς ήτον Γλυκέριος ο αοίδιμος, ο διά του θαύματος του γεγονότος εις τον βουν αυτού, ελευθερωθείς από την θρησκείαν των ειδώλων την άλογον. Και άλλοι πολλοί, τους οποίους ο μέγας Γεώργιος ανασπάσας από τον φάρυγγα του νοητού δράκοντος επρόσφερεν αυτούς τω δεσπότη Χριστώ ως ευπρόσδεκτα και τέλεια θύματα.
Και προς τούτοις οποίος αναγνώση το μαρτύριον του Αγίου, θέλει μάθη θαύματα μεγαλώτατα και εξαίσια, από τα οποία, άλλα μεν έγιναν με την προσευχήν του Μάρτυρος, διά χάριν των πιστώς αυτά ζητησάντων. Άλλα δε έγιναν παρ’ αυτού, διά τους απίστους οπού ταύτα εζήτησαν, καθώς εστάθη και το θαύμα εκείνο, το να αναστήση ο Άγιος νεκρόν εκ του τάφου, εις έλεγχον μεν της αγνωσίας των ζητησάντων απίστων, εις επίγνωσιν δε της αληθείας ανίσως γαρ και είχον οφθαλμούς και ανθρωπίνην σύνεσιν, οι ιδόντες το τοιούτον θαυμάσιον, έπρεπε να γνωρίσουν τον αληθή Θεόν.
Αλλ’ αυτοί περισσότερον επροσείχον εις τα φάσματα τα ψευδή των δαιμόνων [πίστευαν περισσότερο στις ψεύτικες παρουσιάσεις των δαιμόνων], παρά εις τα αληθή του Κυρίου θαυμάσια, αφού γαρ εξόδευσαν όσας μηχανάς βασάνων εφεύρηκαν, και ατόνισαν από την υπομονήν και ανδρείαν του Μάρτυρος, εζήτουν ως οι Ιουδαίοι να κάμη ο Άγιος θαύματα και σημεία αδύνατα.
Επειδή όμως και από τα θαύματα οπού μόνοι εζήτησαν, κατησχύθησαν, δια την πολλών σωτηρία τα τοιαύτα θαύματα έγιναν, και τον Θεόν του Γεωργίου πολλοί διά τούτων εγνώρισαν, επειδή λέγω οι ασεβείς από τα θαύματα του Μάρτυρος κατησχύνθησαν [ντροπιάστηκαν], και εις αυτά να εναντιωθούν δεν εδύνοντο, αλλ’ ούτε να επιστρέψουν προς την αλήθειαν ήθελον, με το να είχον τα ομμάτια, και αυτία της καρδίας των τετυφλωμένα, και κεκλεισμένα καθώς λέγει ο Ησαΐας.
Διά τούτο όχι μόνον έμειναν πάλιν εις την προγονικήν πλάνη τους, αλλά και με μαγεία ενόμιζον να ανατρέψουν την αλήθειαν. Όθεν και Αθανάσιον τον καυχώμενον εις την μαγικήν τέχνην περισσότερον, παρά οπού ο Ιαννής και Ιαμβρής οι εν Αιγύπτω μάγοι εκαυχώντο να ανατρέψουν του Μωυσέως τα θαύματα, τούτον λέγω έφερον εις το μέσον, αλλ’ όμως εις ολίγην ώραν, όλη μεν η μαγική αυτού τέχνη κατέπεσε, και το ψεύδος ενικήθη υπό της αληθείας.
Η δε του μάγου παρουσία έγινεν εις τον εαυτόν του ωφέλιμος διότι μεν οι εν Αιγύπτω μάγοι, δάκτυλον Θεού ονομάζον τον ενεργούντα την εκείνων ανατροπήν, και μέχρι λόγων την αλήθειαν ωμολόγουν, ο δε καλός Αθανάσιος ούτος, την εις αυτόν αποκαλυφθείσαν πίστιν, διά των έργων εναγκαλισάμενος, και τον διά ξίφους υπέρ αυτής υπέμεινεν θάνατον, σύμφωνον με το όνομα του κληρονομήσας ζωήν την αθάνατον.
Και αφήνω να λέγω [παραλείπω να λέω] όσους άλλους ο του Χριστού στρατιώτης Γεώργιος οδήγησε προς την ουρανών βασιλείαν, με το ανδρείον αυτού μαρτύριον. Μαζί δε με αυτούς, και την βασίλισσαν Αλεξάνδραν έκαμεν να μιμηθή του Μωυσέως την αρετήν διά τι καθώς ο Μωυσής μείζονα πλούτον ηγήσατο των εν Αιγύπτω θησαυρών τον ονειδισμόν του Χριστού, ως λέγει ο Παύλος. Τοιουτοτρόπως και η μακαρία αύτη βασίλισσα, τον ονειδισμόν του Χριστού προτιμήσας από την επίγειον βασιλείαν, προθύμως υπέρ αυτού τον διά ξίφους υπέμεινε θάνατον.
Και αντί της προσκαίρου και επιγείου βασιλείας οπού κατεφρόνησεν, εκληρονόμησεν βασιλείαν ουράνιον και αιώνιον. Ω της αχορτάστου κακίας του διαβόλου! αλλά και ω της πλουσιωτέρας χάριτος του Κυρίου! πού είναι τώρα εκείνοι οπού αναίσχυντα φλυαρούσι, πως ο εχθρός προγινώσκει τα μέλλοντα; ιδού γαρ με τας εδικάς του παγίδας και μηχανάς ο διάβολος επιάσθη. Καθώς λέγει ο προφήτης Δαβίδ εν τοις έργοις των χειρών αυτού συνελήφθη ο αμαρτωλός.
Και διά μέσου των ανθρώπων εκείνων, με τους οποίους ενόμισεν να νικήση τον αθλητήν, διά των ιδίων αυτών ανοήτως ενικήθη, και από εκείνους οπού ηγωνίζετο να προσκυνείται, από αυτούς τους ιδίους οράτε καταγελώμενος. Ζητώντας να απατήση, ηπατήθη, και ελπίζοντας να θανατώση, εθανατώθη. Και το θαυμαστότερον είναι ότι αυτός μεν εσπούδασε να απατήση και να θανατώση με βασιλείς, με στρατιώτας αρματωμένους, με πλήθη και με διάφορα είδη και βίας βασάνων.
Ηπατήθη δε και εθανατώθη όχι από δυνατούς και αρματωμένους, αλλά από ασθενείς γυναίκας, και από γυμνούς και αόπλους, και πολλοί μεν βασιλείς και μονάρχαι του κόσμου πολλά πολάκις τρόπαια και νίκας ποιήσαντες, μετά θάνατον όμως της βασιλείας παυσάμενοι, και τας νίκας ταύτας και τα τρόπαια έσβεσαν.
Συνεχίζεται
Από: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/egkwmion_eis_ton_agion_gewrgion.htm
Εδημοσιεύθη εις τον επετειακό τόμο προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου τον οποίο εξέδωσε ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδάκης (Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας της Κρήτης) και φέρει τον τίτλο: «Χρυσοστόμου Παπαδάκη του Κρητός, Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου Υμνογραφικά και Εγκωμιαστικά επί τη συμπληρώσει 1700 ετών από της μαρτυρικής τελειώσεως αυτού 303-2003 μ.Χ. Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Αθήνα 2003, σ. 672-684.
