(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Και ιάσομαι αυτούς
Κατά τας αρχάς Νοεμβρίου 1961, η μικρή κόρη της Βασιλικής Ράλλη, αρρώστησε βαρειά, με πυρετόν και δύσπνοιαν, είχε δηλαδή την λεγομένην πούνταν. Η δυστυχής Βασιλική και όλη η οικογένειά της όλην την νύκτα έμειναν άγρυπνοι, και με μεγάλην αγωνίαν.
Κατά τας 8 η ώρα το πρωί, επήγεν εις το σπίτι του Ράλλη η Μαρία Τσολάκη, και είπε συγκινημένη εις την Βασιλικήν «Μην κλαις, και το παιδί θα ξυπνήσει εντελώς καλά. Το είδα στον ύπνο μου».
Η Βασιλική της απεκρίθη «Καϋμένη Μαρία, ας ξυπνήσει κάπως καλύτερα, κ’ είμαι ευχαριστημένη. Τέτοια χάλια που έχει το παιδί, πώς μπορεί να γίνει εντελώς καλά μέσα σε δυο ώρες;»
Η Μαρία όμως της ξαναείπε με πεποίθησιν ότι θα ξυπνήσει το παιδί χωρίς να έχει απολύτως τίποτα, «γιατί έτσι μου είπε να σου πω ο άγιος Ραφαήλ, που τον εφώναζες με κλάματα όλη τη νύχτα», είπε και διηγήθη το όνειρον που είχεν ιδεί.
Και, ω του θαύματος! Έπειτ’ από ολίγον το παιδί εξύπνησε χωρίς καθόλου πυρετόν, χωρίς καθόλου πόνον εις το πλευρόν, χωρίς δύσπνοιαν, «εντελώς καλά, υγιέστατο», όπως γράφει η μητέρα του Βασιλική.
Ιδού και το όνειρον της Μαρίας Τσολάκη, όπως το έγραψεν η Ιδία:
«Ξημέρωμα των Ταξιαρχών, ονειρεύθηκα πως ευρισκόμουν σ’ ένα μέρος άγνωστο. Βλέπω ένα κτίριο άσπρο, και δίπλα έναν δρόμο, απότομον, ανηφορικόν, που φαινόταν ατελείωτος.
Στην πόρτα του κτιρίου στεκόταν ένας αξιωματικός με τρία χρυσά άστρα, και μου είπε «Είμαι ο άγιος Ραφαήλ. Βλέπεις πως είμαι ντυμένος έτσι; Μάθε ότι στα 35 μου χρόνια ήμουν αξιωματικός».
Εγώ τότε έσκυψα από την πόρτα του κτιρίου και είδα ένα δωμάτιο, και στο μέσον ένα χαμηλό κρεββάτι. Επάνω σ’ αυτό ήταν ξαπλωμένη η Νίκη του κυρίου Ράλλη, και στο στήθος της ήταν απλωμένο ένα κόκκινο πανί όπως τον «αέρα» που σκεπάζει ο παπάς την αγία Κοινωνία.
Δίπλα στο παιδί, στεκόταν όρθιος ένας νέος λεπτός, με αρχοντικό παρουσιαστικό.
Τότε ο άγιος Ραφαήλ μου ξαναλέγει «Αυτόν τον ανήφορο που βλέπεις, τον ανέβηκε ο Χριστός, τον ανεβήκατε όμως κ’ εσείς για μας, εξ αιτίας των απίστων».
Εγώ τότε θέλησα να έμβω μέσα στο δωμάτιο, αλλά ο άγιος Ραφαήλ με εμπόδισε και μου είπε «Όχι, Μαρία. Εσύ δε μπορείς να μπεις, διότι απόψε αγρυπνούμε, εγώ και ο Νικόλαος, κοντά στο παιδί της Ράλλη. Αυτός ο νέος που βλέπεις είνε ο Νικόλαος, στην ηλικία που τον γνώρισα, εικοσιεπτά έως εικοσιοκτώ χρονών. Πήγαινε να ειπείς στη Βασιλική ότι το πρωί το παιδί θα ξυπνήσει εντελώς καλά. Ό,τι έγινε τη νύχτα, πάει, πέρασε. Όταν έκλαιγε η Βασιλικούλα και μας φώναζε, τρέξαμε αμέσως κοντά στο παιδί».
Ξύπνησα, και πρωί – πρωί έτρεξα και το είπα στη Βασιλική Ράλλη. Πράγματι, το παιδί ξύπνησε εντελώς καλά».
Οι άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη τιμώνται την Τρίτη της Λαμπρής (Λαμπροτρίτη).
Απόσπασμα από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, «Σημείον Μέγα, Ήγουν τα θαύματα της Θερμής» των εκδόσεων Αστήρ.
