(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ο θάνατος που οπισθοχώρησε
Ήταν μεσάνυχτα, όταν ο Βοροτίλωφ, κάτοικος του χωριού «Παύλοβο» της επαρχίας του Νίζνι Νόβγκοροντ, έφθασε στο Σάρωφ. Η γυναίκα του ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Μόνον ο στάρετς μπορούσε να τη γιατρέψη.
Σαν να τον περίμενε ο πατήρ Σεραφείμ, παρά την περασμένη ώρα, καθόταν έξω στα σκαλοπάτια.
– Για πες, χαρά μου, τι σε φέρνει, μεσ’ στη νύκτα, προς ανάξιο Σεραφείμ.
Ο δυστυχής τις μίλησε για την αρρώστια της γυναίκας του.
– Πρέπει να πεθάνη, είπε ο στάρετς.
Ο Βοροτίλωφ έπεσε στα γόνατα και με αναφιλητά ικέτευσε τον άνθρωπο του Θεού να μεσιτεύση για τη σύζυγό του.
Ο πατήρ Σεραφείμ έκλεισε τα μάτια. Μετά από δέκα λεπτά – που θα φάνηκαν ατέλειωτα στο δυστυχισμένο σύζυγο – τα άνοιξε, λάμποντας από ευθυμία και ανασήκωσε τον Βοροτίλωφ.
– Ε, λοιπόν, χαρά μου, ο Κύριος παραχωρεί τη ζωή στη σύζυγό σου. Γύρισε στο σπίτι σου εν ειρήνη.
Αφού γύρισε σπίτι του, ο Βοροτίλωφ έμαθε πως η γυναίκα του αισθάνθηκε καλλίτερα τη στιγμή που ο στάρετς προσευχόταν γι’ αυτήν, όπως εκείνος ο πατέρας στο Ευαγγέλιο προς τον οποίο ο Χριστός είχε πη: «Πήγαινε, ο υιός που λάθη
Μεγάλη είναι η δύναμη του ανθρώπου.
Ο Ιησούς το είχε διακηρύξει: «Αμήν αμήν λέγω ημίν, ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει (Ιω. 14. 12)
Ότι τρομακτικό και απίστευτη κι αν φαίνεται αυτό στους κοινούς θνητούς, ο στάρετς Σεραφείμ είχε ήδη προφανώς εισέλθει σ’ αυτόν τον «άλλο κόσμος, όπου χάνονται, για μας, οι ψυχές των αποθανόντων. Ήξερε ποιος θα έφευγε και πότε, και έβλεπε τι συνέβαινε εκεί.
Προσευχόταν πολύ για τους πεθαμένους. Καμμιά φορά το τύχαινε, όπως έλεγε ο ίδιος, ν’ αρπάζη από τους δαίμονες, παρ’ όλη τη μανία τους ψυχές που τις εμπόδιζαν ν’ ανέβουν προς τις ουράνιες σφαίρες.
«Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Αυτός ο τελευταίος στόχος του «Πιστεύω» ήταν για τον στάρετς κεφαλαιώδους σημασίας και συνιστούσε να τον μελετούν με ιδιαίτερη προσοχή.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ειρήνης Γκοραΐνωφ, ο «Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ», των εκδόσεων Τήνος.
