Ο Χριστός μας λαμβάνει τη θέση του δούλου, σκύβει και πλένει τα πόδια των μαθητών του, δεικνύοντας έτσι με το παράδειγμά του την ταπείνωση που πρέπει να έχει ο κάθε ένας από εμάς. Ο Χριστός διακόνησε τους ανθρώπους, εμείς άραγε μπορούμε να υπερβούμε τον εγωισμό μας και να διακονήσουμε τον συνάνθρωπό μας και κυρίως εκείνο που μας πλήγωσε, που μας στεναχώρησε;
Με το παράδειγμά του ο Χριστός μας δείχνει το δρόμο, που καλείται ο κάθε ένας από εμάς να ονομάζεται Χριστιανός, για τη σχέση μας μεταξύ των ανθρώπων, έχοντας αγάπη και πνεύμα θυσίας και διακονίας «…ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» Ματθαίον 20, 28).
Αν ανατρέξουμε σε προηγούμενες μέρες, ακόμα και σε προηγούμενα έτη, θα διαπιστώσουμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους ήταν συμπεριφορά δυνάστου.
Πόσες φορές δεν κατηγορήσαμε, δεν καταδιώξαμε αδελφό μας μέχρι Σταυρού και Θανάτου; Πόσες φορές δεν ζητήσαμε την κεφαλή του αδελφού μας επί πίνακι; Πόσες φορές δεν χαρήκαμε με την αστοχία και το σφάλμα του αδελφού μας; Πόσες φορές δεν χαρήκαμε όταν αποβάλαμε από τη μέση ανθρώπους, που νομίζαμε ότι μας απέκοπταν την προαγωγή μας και τη θέση μας ακόμα και την εύνοιά μας;
Αλήθεια! Ποια η διαφορά της λύσσας της φιλαργυρίας (απόστιχα αίνων Μεγάλης Πέμπτης πρωί) από τη λύσσα της κακίας και του φθόνου;
Καμία απολύτως. Πόσες φορές προδώσαμε τους συνανθρώπους μας, που ο κάθε ένας αποτελεί κατ’ εικόνα του Θεού και Δημιουργού; Πόσες φορές;
Πλησιάζει η στιγμή των Αγίων Παθών. Ας γίνουμε συνειδητοί κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού μας, διότι τότε θα νοιώσουμε το μέγεθος της θείας αγάπης και φιλανθρωπίας. Ας ενδυθούμε την αγάπη και την ταπείνωση, για να μπορέσουμε να φθάσουμε στην Ανάσταση. Ας ζήσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα πραγματικά με πνευματικά βιώματα και όχι απλώς εθιμοτυπικά.
Ρ.Μ.
