Ο Θεάνθρωπος αναστήθηκε. Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Είναι ένα γεγονός οντολογικό, ιστορικό, υπαρξιακό.
«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος αναφωνεί: «Ει γαρ νεκροί ουκ εγείρονται, ματαία η πίστις ημών… Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων». Και συμπληρώνει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες, Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν Άγγελοι, Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι».
Η νύχτα της Αναστάσεως είναι το ισχυρότερο χτύπημα κατά της ολιγοπιστίας που τρέφεται με την αμφιβολία, την αμφιβολία και την απογοήτευση. Η Ανάσταση του Θεανθρώπου είναι κοσμοσωτήριο γεγονός. Είναι θρίαμβος των θριάμβων. Είναι νίκη κατά του θανάτου. Είναι συντριβή των δυνάμεων του σκότους. Είναι εξουδετέρωση του διαβόλου. «Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, Άδη, το νίκος;… Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες», βροντοφωνεί ο Ιερός Χρυσόστομος.
Πέθανε ο Χριστός; Όντως πέθανε. Πέθανε, όμως, για να συναντήσει τον άνθρωπο εκεί που βρισκόταν, στην φθορά και τον θάνατο, στην οδύνη και στην απογοήτευση, στην παράλογη ζωή του, για να τον αναστήση.
Η Ανάσταση Του Χριστού, όπως προαναφέραμε, είναι ιστορικό, αλλά και υπαρξιακό γεγονός.
Ο λίθος πέφτει, οι σφραγίδες λύνονται, οι στρατιώτες, άλλοι τρέπονται εις φυγήν κι άλλοι κείτονται αναίσθητοι στο έδαφος. Ο τάφος μένει κενός με το σουδάριο.
Εκλάπη από τους Μαθητές; Γιατί, όμως, τα νεκροσάβανα είναι ανεπαφα;
Εκλάπη από τους Ιουδαίους; Γιατί δεν Τον παρουσίασαν, για να Τον γελοιοποιήσουν; Απλούστατα δεν συνέβησαν αυτά, γιατί πραγματικά και αληθινά αναστήθηκε Ο Θεάνθρωπος.
Την Ανάστασή Του, την βεβαιώνουν:
α. Ο κενός τάφος και τα «οθόνια κείμενα μόνα».
β. Οι εμφανίσεις Του μετά την Ανάστασή Του στην Μητέρα Του, την Μαρία την Μαγδαληνή, στις Μυροφόρες γυναίκες, στον Απόστολο Πέτρο, στον Λουκά και τον Κλεόπα, στο υπερώο, στους πεντακοσίους ανθρώπους εκτός του περιβάλλοντός Του, στον αδελφόθεο Ιάκωβο, σε όλους τους Μαθητές Του στο όρος των Ελαιών, όταν επρόκειτο να αναληφθή, και τέλος στον διώκτη των χριστιανών Σαύλο και μετέπειτα διαπρύσιο κήρυκα της Αναστάσεώς Του Απόστολο των Εθνών Παύλο.
Αυτές οι εμφανίσεις έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:
α. Δεν είναι σε ένα πρόσωπο η μόνο στο στενό Του περιβάλλον.
β. Δεν συμβαίνουν σε ένα τόπο.
γ Δεν εμφανίζεται στον ίδιο χρόνο π.χ. μόνο την νύκτα, αλλά αντιθέτως ποτέ την νύκτα, για να μην θεωρηθή φάντασμα.
δ. Δεν είναι οι εμφανίσεις σύντομες, για να θεωρηθή οφθαλμαπάτη. Διαρκούν πολύ χρόνο και
ε. Δεν είναι φανταστικές οι εμφανίσεις, αλλά ψηλαφάται.
Επομένως, ο,τι κι αν επικαλεσθούν οι αρνητές, Ο Θεάνθρωπος «όντως ανέστη».
Εκτός, όμως, από την αναμφισβήτητη ιστορικότητα της Αναστάσεως, υπάρχει και η εμπειρική τοιαύτη μέσα από την Ορθόδοξη λατρεία, την Βυζαντινή Τέχνη και κυρίως μέσα από την προσωπική ζωή των Αγίων μας.
Η Ανάσταση Του Χριστού έρχεται σ’ αυτή την αλλοπρόσαλλη εποχή μας να κηρύξη την αιωνιότητα και την βεβαιότητα της καταργήσεως του θανάτου.
«Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν Του Κυρίου ημών».
Αύτη η Αναστάσιμη χαρά είναι η εμπειρία προγευσεως των αφθάρτων πραγματικοτήτων της Βασιλείας Του Θεού Πατρός.
Είναι η Βασιλεία Του απ’ αυτή την ζωή.
Γι’ αυτό, αδελφοί μου, μπορούμε, με ακλόνητη πιστη, και υπαρξιακή χαρά, να αναφωνούμε, αιωνίως: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΟΝΤΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
