(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Θαύμα δε μέγα ενεφανίζετο εις τον Όσιον αξιοδιήγητον. Το ότι αν και εντελώς αγράμματος, ανεγίνωσκε με μεγάλην κατανόησιν και τα πλέον δυσκατάληπτα βιβλία, τόσον ώστε ουδέν ρητόν της θείας Γραφής του διέφευγεν, αλλ’ ερωτώμενος απεκρίνετο ως λίαν σοφός, δίδων την πρέπουσαν απόκρισιν και σημασίαν παντός ρητού εις σοφούς και αμαθείς.
Έτρεφε δε ευλάβειαν ο Όσιος εις πάντας τους Αγίους, εξαιρέτως δε εις τον Όσιον Μάξιμον τον Καυσοκαλύβην, διά τον οποίον έλεγεν, ότι τον είδε πολλάκις· και όταν ήθελεν αισθανθή λύπην εκ συνεργείας του εχθρού, αυτόν τον Άγιον επεκαλείτο και τον εύρισκεν έτοιμον βοηθόν.
Διότι εφαίνετο εν εκστάσει εις αυτόν, φέρων στολήν ιερατικήν λαμπροτάτην, κρατών εις χείρας θυμιατόν, με το οποίον εθυμίαζεν όλον τον Ναόν και τον Όσιον, καθώς και πάντας τους ακολουθούντας αυτόν.
Διότι εις εκάστην εμφάνισίν του ηκολούθουν αυτόν πλήθος αναρίθμητον Μοναχών, φερόντων στολήν μοναχικήν, λευκήν όμως ως χιόνα και εξαστράπτουσαν, ήσαν δε ούτοι εκείνοι οι οποίοι εσώθησαν διά μεσιτείας εκείνου. Ταύτα βλέπων ο Όσιος ηλευθερούτο ευθύς από την υπέρμετρον λύπην και παρηγορείτο θαυμασίως.
Ο Άγιος Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης τιμάτια στις 12 Απριλίου.
Απόσπασμα από τον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Απρίλιος, τομος Δ’.
