(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Από τον θάνατον εις την αθανασίαν
«Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος· κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Πού σου, θάνατε, το κέντρον; πού σου, αδη, το νίκος;»
Διακονούντες τοις διαβολικοίς επιτάγμασιν οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεάνθρωπον εις θάνατον, αυτός δε ανταπέδωκεν εις αυτούς διά της αναστάσεως την αθανασίαν.
Διά του σταυρού του ο Κύριός μας κατεδίκασε και κατέστρεψε τον θάνατον, διά δε της αναστάσεώς του ανέβλυσε την αθανασίαν και εις το παρόν και εις την αιωνιότητα. Η αθανασία κατέκλυσε και τον άνθρωπον και όλους του τους κόσμους.
Το κεντρικώτερον θαύμα της όλης θείας οικονομίας είναι η ανάστασις του Κυρίου μας, διά της οποίας η ανθρωπίνη φύσις ωδηγήθη τελεσιδίκως και οριστικώς εις την αθανασίαν, ώστε να γίνη φοβερά και εις αυτόν τον θάνατον.
Προ της αναστάσεως του Κυρίου ο θάνατος ήτο η δευτέρα φύσις του ανθρώπου. Είχομεν οι πάντες συνηθίσει τον θάνατον ως κάτι το φυσικόν, και μόνον με την ανάστασιν του Χριστού ήλλαξαν τα πάντα.
Όστις πλέον ζη διά της πίστεως εις τον αναστάντα Χριστόν, ζη υπεράνω του θανάτου· δεν αποθνήσκει πλέον, αλλ᾽ απλώς απεκδύεται το ένδυμα του σώματός του, διά να το επανενδυθή εκ νέου άφθαρτον κατά την ημέραν της δευτέρας παρουσίας. Προ της παρουσίας του Κυρίου μας ήτο φυσικόν εις τους ανθρώπους να είναι θνητοί, μετά όμως την παρουσίαν και ανάστασίν του έγινε φυσική δι’ αυτούς η αθανασία.
Ποία φύσις, ποίον στοιχείον, ποία ύπαρξις δεν θα ομολογήση πλέον τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν ως τον μόνον Θεόν, ως τον μόνον Κύριον, ως τον Παντοκράτορα; Εις ποίον σημείον της υπό τον ουρανόν κτίσεως δεν είχε απλώσει ο ολέθριος θάνατος το διεφθαρμένον του κράτος και βασίλειον;
Κάθε ύπαρξις εις τον περίγειόν μας κόσμον ήτο οικτρόν θύμα αυτής της τυραννίας και μία εγένετο διά παντός προς πάντα η σωτηρία διά της αναστάσεως του Κυρίου μας!
Ω θεία ανάστασις, το μέγιστον θαύμα, το θαύμα των θαυμάτων και η κεντρική αιτία και αφορμή της γενέσεως και της εις αιώνας παρατάσεως του Χριστιανισμού!
Είπατέ μοι λαοί, φυλαί και γλώσσαι, πώς θα ετόλμα τις να προσέλθη εις την πίστιν, να γίνη χριστιανός, αν η ανάστασις του Κυρίου δεν επραγματοποιείτο, αν η ανάστασις δεν ήτο τόσον βεβαία και καταφανής;
Ναι, η ανάστασις του Θεανθρώπου Λόγου είναι εκείνη η οποία έσυρε προς εαυτήν και συνεχώς σύρει τους θνητούς εις την αθανασίαν και την αιωνίαν ανάστασιν. Το μόνον καινόν υπό τον ήλιον δεν είναι άλλο παρά ο αναστάς Κύριός μας και η λαμπροφόρος του ανάστασις.
Χάρις εις την θείαν ανάστασιν οι πρώην δραπέται μαθηταί έγιναν μεγάλοι ομολογηταί και κήρυκες, οι αγράμματοι σοφοί, οι αδύνατοι ισχυροί και αυτά ακόμη τα νήπια ηνδρώθησαν και εμαρτύρησαν την θείαν ανάστασιν εις τους σύμπαντας κόσμους και ωκοδόμησαν την Εκκλησίαν.
Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού συνοψίζεται εις την ανάστασιν του Κυρίου μας και δι’ αυτής παρατείνεται εκ του πεπερασμένου εις το επέκεινα, εκ του παρόντος εις την αιωνιότητα και θα ολοκληρωθή εις την παλιγγενεσίαν, ότε θα είναι «τα πάντα και εν πάσι Χριστός».
Η ανάστασις του Χριστού δεν μας απήλλαξε μόνον από την απειλήν του θανάτου και της φθοράς, αλλά μας εδίδαξε και όλην την τέχνην της νοητής πάλης προς τας μεθοδείας του διαβόλου αλλά και προς τα συστήματα του «παλαιού ανθρώπου, του σώματος του θανάτου».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού «Εκ του θανάτου εις την ζωήν», των εκδόσεων της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.
