Με συγκίνησε ιδιαίτερα ένα μήνυμα που έλαβα λίγες ώρες πριν την Ανάσταση από φίλο.
Μέσα από το μήνυμα αυτό και ιδιαίτερα από ένα κείμενο το οποίο μου επισύναψε αναδυόταν η αφανής Ελλάδα, η καλή καγαθή Ελλάδα της πνευματικής προσπάθειας η οποία συνήθως εκδηλώνεται μέσα από ανθρώπους που προέρχονται από λαϊκά στρώματα. (Και εκεί να δεις αρχοντιά)!
Άνθρωποι, οι περισσότεροι ολιγογράμματοι οι οποίοι μετατρέπονται θαυμαστοί επιστήμονες της πνευματικής ζωής και περιπέτειας, ψυχολόγοι και ψυχογνώστες, γιατροί ψυχών -και των πιο «διαταραγμένων» ακόμη.
Δικοί τους «τρόφιμοι» είναι πολλές φορές και άνθρωποι οι οποίοι ήταν παραδομένοι αμαχητί στην πιο άγονη, μάταιη και πλαδαρή καθημερινότητα και ξαφνικά αφινιδιάστηκαν από την παρουσία των σοφών αυτών πνευματικών μαχητών και «διαμεσολαβητών» μέσα τους.
Όχι πλάι τους! Μέσα τους! Γιατί τους κοίταξαν βαθιά στην ψυχή και ανάλογα τους κατεύθυναν για να δουν και εκείνοι. Μάλλον, ως ασφαλείς καθοδηγητές τους οδήγησαν να ψάξουν οι ίδιοι την πύλη που οδηγεί στην καρδιά τους. Γιατί η ίδια πύλη οδηγεί στον Θεό, όπως αναφέρει η κορυφή των κορυφών των νηπτικών αββάς Ισαάκ ο Σύρος.
Την ίδια ώρα οι σοφοί αυτοί καρδιογνώστες και ψυχογνώστες, άγνωστο πώς αλλά σίγουρα, εμφανίζονται, ενίοτε, και ως πανεπιστήμονες με γνώσεις πέραν από τις τελευταίες κατακτήσεις των επιστημών. Και έτσι βρίσκονται μπροστά από τους επιστήμονες συνομιλητές τους αιφνιδιάζοντάς τους κι αυτούς! Ένα παράδοξο Πάσχα!
Μια άλλη μετάβαση εκεί που λειτουργεί το θαύμα!
Γι’ αυτό ακραιφνείς επιστήμονες και πανεπιστημιακοί φωστήρες τους υποκλίνονται και σχίζουν τα πτυχία τους. Σαν να λένε ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης, αφού αυτοί διά της «άγνοιας» και απροσπάθειας έφτασαν στην υπέρτερη και πλήρη γνώση. Τα παραδείγματα πολλά…
Όμως, οι σοφοί πνευματικοί αυτοί ταγοί, άρχοντες και μεστοί άλλης γνώσης και επιστήμης, κανέναν δεν απελπίζουν στην εκτέλεση της επιστημονικής του «ματαιότητας», προσπάθειας, έρευνας, του διακονήματός τους. Ο καθένας εκεί που ετάχθη! Φτάνει η αγωνία και η εργασία τους να αποτελεί προσπάθεια συνδρομής και εξυπηρέτηση των συνανθρώπων τους. Και όχι προσπάθεια αυτοπροβολής και παντοειδούς καταδυνάστευσης, καταδολίευσης και κατεκμετάλλευσης τους.
Και οι ποικίλες επεμβάσεις οι οποίες καταμαρτυρούνται γι’ αυτούς τους αόρατους πανταχού ευρισκόμενους ταξιδιώτες του κόσμου μας;
Οι έκτακτες και παράδοξες εμφανίσεις τους;
Η διάσωση ανθρώπων από ποικίλους κινδύνους;
Οι ακριβείς ιατρικές διαγνώσεις τους, ακόμη και όταν οι γιατροί έχουν κάνει αρχικά άλλες διαγνώσεις;
Οι ιάσεις ανίατων και χρόνιων ασθενειών;
Μια πλήρης προσφορά φιλάνθρωπης καλοσύνης, παραμυθίας, μια συνδρομή παρηγοριάς από καρδιές φλεγόμενες σε ανθρώπους οι οποίοι πολλές φορές φέρουν και χαρακτηριστικά ψυχικής κακοποίησης. Ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό (π.χ. ποικίλες εξαρτήσεις)!
Ανάργυροι και κραταιοί «νοσηλευτές» των οποίων η καρδιά, τα σωθικά και τα σπλάχνα αποτελούσε και αποτελεί ένα ίδρυμα ευαγούς περίθαλψης; Και, μάλιστα, για την ολική απεξάρτησή των ανθρώπων από ποικίλους παράγοντες για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους. Ουσιαστικά να ανοιχτούν οι καρδιές τους και να αποκτήσουν ευρυχωρία.
Μ’ αυτούς τους αθέατους πολλές φορές ανθρώπους πορεύτηκε και πορεύεται για πολλά χρόνια ο τόπος μας. Μέχρι να αιφνιδιάσουν την ματαιότητα των αναζητήσεών μας ως νεοφανείς αποδείξεις της Ανάστασης. Γιατί ανάλογα ήταν τα έργα, ο βίος τους. Μιλάμε για μια Ελλάδα απ’ τα κόκαλα βγαλμένη, σ’ αυτήν, όμως, την περίπτωση της τάξης του «δώσε αίμα και λάβε πνεύμα», και όταν φτάσεις στην αγάπη κάνε ό,τι θες. Δηλαδή, πρόσφερέ την απλόχερα!
Γιατί η αγάπη όλα τα μπορεί. Σ’ αυτήν, όμως, την σταυρωμένη και πλήρως δοτική αγάπη φτάνεις μόνο με κόπο, μόχθο και πόνο -και όχι κατά κατά προσωπική δήλωση. Γιατί η κατά δήλωση αγάπη τίποτε δεν μπορεί και όλοι γνωρίζουμε την αναπηρία μας αυτή!
Άλλωστε μιλάμε για ένα ακέραιο πνευματικό φιλότιμο που είναι ιδιαίτερα ζωηρό και ποτέ αμήχανο ή χαμένο σε ποικίλα αδιέξοδα! Και φυσικά ενεργό σε παντός καιρού καταστάσεις, αειθαλές που κι αυτόν τον θάνατο πατά και καμία κόλαση, κανένα θάνατο δεν φοβάται, αφού βίωσε το αντίδοτό τους! «Πού σου θάνατε το κέντρον», το δηλητηριώδες κεντρί! «Πού σου θάνατε το νίκος», η νίκη, αφού κατατροπώθηκες!
Οι υπέρ της αναστάσιμης συμπολιτείας ευκλεώς αγωνισθέντες σοφοί του γένους των πιστών καγχάζουν τον θάνατο για την ήττα του. Ζώντας οι ίδιοι αμέριμνοι, προκαλώντας τον! Δηλαδή μελετώντας τον! Ετοιμάζοντας, συνεχώς νέες γενιές πασχαλινών συμπολιτών τους! Δεν χωρά μοναξιά και απελπισία, στην ουσία θάνατο, η δική τους θεϊκή πολιτεία. Η πολιτεία του Θεού!
Οπότε οι ίδιοι γράφουν μόνο την πασχαλινή θεολογία μετά τον θάνατο του θανάτου και εμείς παρακολουθούμε τα αναστάσιμα συναξάρια του βίου τους!
Και ας έζησαν ή ζουν οι ίδιοι εντελώς ανυπόληπτοι, περιθωριακά, διασυρμένοι, εξουθενωμένοι! Αφέντες μόνον του πιο αληθινού και κρυμμένου εαυτού τους χωρίς καμία επιβολή εναντίον κανενός και αναπαυμένοι στην συνείδησή τους ότι έκαναν τόπο για τους άλλους μέσα τους. Κι ας «στριμώχτηκαν» οι ίδιοι σε μια γωνιά, σε μια κόγχη!
Εκεί, άλλωστε, βρήκαν την γωνιά τους, την θέση τους, την βάση τους, την αληθινή πατρίδα τους, την πνευματική τους μήτρα. Μια μικρή κόγχη η οποία έγινε ευρεία, πλατιά και πλατυτέρα με την συνδρομή της Πλατυτέρας των Ουρανών. Και από εκεί εξέρχονταν και εξέρχονται οι αγωνιώδεις, ανήσυχες για τους άλλους αναστάσιμες ψυχές τους για να συναντήσουν τις ψυχές όσων αναζητούν λίγα ψίχουλα ουσιαστικής αγάπης.
Όσο για τις ποικίλες προσπάθειες για την εκμηδένισή τους και τον αφανισμό τους από προσώπου γης αυτά πρόκειται για κόλπα και τρικ του θανάτου για να επικρατήσει η προσωπική του θανατίλα επί γης! Αλλά η θανατίλα δεν αντέχεται. Όσα ύπουλα παιχνίδια κι αν παίζει ο δυστυχής τεθανατωμένος θάνατος. Πάντα από κάπου μπάζει και διαρρηγνύεται το περίβλημά του και οι άνθρωποι αναζητούν την ζωή και νέα βιοτή. Βίο αναστάσιμο!
Οι ευτελείς και παραπεταμένοι αναστάσιμοι σοφοί του γένους των πιστών, χαρισματούχοι ανιχνευτές των ψυχών των ανθρώπων διαβάζουν πολύ εύκολα τις ποικίλες ιδιότητες των ανθρώπων, αυτές που ούτε καν οι ίδιοι υποπτεύονται πως διαθέτουν ή ακόμη πως δικαιούνται να τις προσλάβουν και να τις αναστήσουν μέσα τους για να ζήσουν. Να βιώσουν πραγματικά χαρισάμενη ζωή. Που νικά κάθε απώλεια, κάθε κακοπάθεια, κάθε προσωπική ήττα! Εδώ είναι Ανάσταση δεν είναι παίξε γέλασε!
Αν η ζωή δεν είναι απλά αυτοσκοπός και ο βίος φιλοτομάρης, για να διασκευάσουμε κάπως τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου.
Με όλους αυτούς, λοιπόν, τους αναστάσιμους άρχοντες και υπηρέτες του ευρύτερου κόσμου μας πορεύτηκε και πορεύεται ο τόπος και διαμορφώνει το δικό του εσωτερικό καρδιογράφημα και ψυχογράφημα που δεν μοιάζει να εμφανίζει συμπτώματα κόπωσης ή κάποιας άλλης δυσχερούς αρρυθμίας.
Αλλά μοιάζει να ταιριάζουν σ’ αυτά τα πασχαλινά φώτα τα οποία προαναφέραμε κάποιοι στίχοι που γράφτηκαν για άλλη περίπτωση:
Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν,
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
για σας. Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας.
Κωνσταντίνος Καβάφης
Και το καύχημα στην περίπτωση αυτή δεν είναι κάποιο εθνικιστικό μήνυμα. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό.
Χριστός Ανέστη στην χώρα των ανατρεπτικών του επιφανειακού βίου των ανθρώπων, των αναστάσιμων και πασχαλινών δειχτών πορείας που ζυμώνουν και διασώζουν το όλο!
Αληθώς Ανέστη στην αναστάσιμη πατρίδα που δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με την επικαιρότητα των ειδήσεων και των λοιπών θνησιγενών πληροφοριών, αλλά μετρά την αξία της ζωής με την εσωτερική υπαρξιακή αγωνία και, βεβαίως, με την αγαθή, ωραία και όμορφη «ανάγνωση» των ανθρώπων, προσφέροντάς τους διηνεκός και αδιάλειπτα ζωή και μόνον ζωή!
Είναι αγάπη ο Χριστός που γιορτάζουμε σήμερα και η Ανάσταση Του σκοτώνει τον θάνατο!
Ακόμη και μέσα μας!
Χρόνια πολλά, αναστάσιμα!
