«Ο του Κυρίου θάνατος τον θάνατο εθανάτωσε», διακηρύσσει θριαμβευτικά ο ιερός Χρυσόστομος. Ο Κύριος, δηλαδή, με τον θάνατό του θανάτωσε τον θάνατο, γι’ αυτό και όλοι οι πιστοί γεμάτοι ευφροσύνη «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν».
Γιορτάζουμε την νέκρωση του θανάτου, την κατάργηση του «εσχάτου εχθρού» μας (Α΄Κορ. ιε΄, 26), την κατανίκηση του τελευταίου και πιο απάνθρωπου εχθρού μας, του πικρότατου θανάτου. Ο θάνατος πέθανε τελειωτικά και θάβασιλεύει πλέον για πάντα η ζωή και η αθανασία.
Όπως γνωρίζουμε το δηλητηριασμένο ποτό της αμαρτίας, που ήπιε ο Αδάμ, είχε καταστροφικές και ολέθριες συνέπειες. Γνώρισε ο άνθρωπος εμπειρικά το φαρμάκι της αμαρτίας, την αδοξία του πόνου και την φθορά του θανάτου.
Ζούσε έτσι χωρίς καμία ελπίδα, μέχρι τη στιγμή που ο πολυεύσπλαχνος Κύριος έσβησε πάνω στο Σταυρό με το πάντιμο Αίμα του το απειρο πλήθος των αμαρτιών μας, και από τον Πανάγιο Τάφο του τη νύχτα της Αναστάσεως «Ξεπήδησε ο ποταμός της αθανασίας για όλους τους ανθρώπους», αφού ήταν αδύνατο να κρατήσει η φθορά «τον αρχηγόν της ζωής» (Πραξ. γ΄,15).
Ο Χριστός που Αναστήθηκε, έδωσε ζωή σ’ αυτούς που ήταν στα μνήματα. Και ανέστησε κι εμάς. Μας ανέστησε από τον θάνατο, τον άδη, την αμαρτία.
Πως να μην εκρήγνυται ηφαίστειο χαράς μέσα μας, δοξολογίας και ευχαριστίας στον Αναστάντα·
Ο θείος Παύλος την αλήθεια αυτή την παριστά με δύο λέξεις. Ο Χριστός λέει, «ηγέρθη διά την δικαίωσιν ημών», αναστήθηκε για να δικαιωθούμε , για να αλλάξουμε την κατάστασή μας. Τίποτε. Μόνο Εκείνος. Εκείνος ο Οποίος «παρεδόθη διά τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. Δ΄, 25). Και στο εξής εμείς οι ένοχοι, οι αποστάτες, οι νεκροί από την αμαρτία, «δικαιούμεθα δωρεάν τη αυτού χάριτι» (Ρωμ. γ΄, 24). Δωρεάν η δικαίωσή μας, δωρεάν η λύτρωσή μας, δωρεάν η συγχώρεσή μας, δωρεάνη σωτηρία μας . Μόνο με την Χάρι Του!
Την αλήθεια αυτή την παριστά η Ορθόδοξη Εκκλησία και με την εικονογραφία της.
Ο Κύριος πιάνοντας τον Αδάμ από το χέρι, δεν τον πιάνει από την παλάμη, αλλά από τον καρπό. Και μάλιστα η παλάμη του Αδάμ πέφτει αδύναμη προς τα κάτω. Διότι ο Αδάμ (και άρα όλοι εμείς) είναι παράλυτος.
Παράλυτος λοιπόν ο Αδάμ. Παράλυτη η Εύα. Παράλυτοι όλοι εμείς από την αμαρτία· Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για την σωτηρία μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και δεν θα σωθούμε. Θα μας σώσει ο Αναστάς. Θα μας τραβήξει επάνω από τα μνηματα· τα μνήματα των κακιών μας, των παθών, της αμαρτίας, του πνευματικού θανάτου. Εν Χριστώ Ιησού δεν υπάρχει θάνατος, αλλά ζωή και οι πιστοί που ζούν εν Χριστώ Ιησού, μεταβαίνουν εκ του θανάτου προς την ζωή. Ο Χριστός είναι η Ανάσταση και η ζωή. Θάνατος υπάρχει όπου απουσιάζει ο Αναστάς Ζωοδότης Κύριος. Θάνατο ζούν από την παρούσα ζωή όσοι ζούν χωρίς Χριστό. Όλοι όσοι ζούν εδώ στην παρούσα ζωή ενωμένοι με τον Αναστάντα Λυτρωτή είναι απαλλαγμένοι από τον πνευματικό θάνατο τώρα στη γη, αλλά και έχουν την εγγύηση της απαλλαγής από το θάνατο της αιωνίου κολάσεως στην πέρα του τάφου ζωή. Η απουσία του Χριστού φέρνει τον Πνευματικό θάνατο στις ανθρώπινες ψυχές. Ενώ η παρουσία του Χριστού δημιουργεί το θαύμα της διαρκούς Αναστάσεως στον άνθρωπο.
Η Ανάστασις του Κυρίου είναι ένα κάλεσμα, μία πρόσκλησις να εκτινάξουμε τον ύπνο του πνευματικού θανάτου, να πλησιάσουμε με πίστη τον Αναστάντα Θεάνθρωπο Ιησού μας. Να ζητούμε, Εκείνον! Τον Δυνατό! τον Αναστάντα! Να προσβλέψουμε στο βλέμμα Του, όπως στην εικονογραφία ο Αδάμ, να Τον παρακαλούμε να έρθει να μας σώσει, να μας λυτρώσει. Και θα το κάνει. Δεν μπορεί να μην το κάνει. Γι’ αυτό αναστήθηκε, «διά την δικαίωσιν ημών».
Εύχομαι σε όλους σας και τις οικογένειές σας πλουσία την Χάριν και την Ευλογίαν του Αναστάντος Λυτρωτού μας και διαρκή την πνευματική Ανάσταση όλων.
