(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
Ποια η συμβολή του αγίου Μύρου στην εν Χριστώ ζωή
Μετά τη γέννηση και την πνευματική συγκρότησή μας με το Βάπτισμα, ακολουθεί ν’ αποκτήσουμε και ενέργεια που ταιριάζει σε τέτοια γέννηση και κίνηση ανάλογη.
Αυτό ακριβώς προσφέρει σ’ εμάς το Μυστήριο του αγίου Μύρου.
Γιατί ενεργοποιεί τα πνευματικά χαρίσματα, στον ένα αυτό, στον άλλον το άλλο, σε άλλον περισσότερα ανάλογα με την προετοιμασία του καθενός για το Μυστήριο. Και πραγματοποιείται τώρα στους βαπτισμένους αυτό που έκαναν τα πρώτα χρόνια τα χέρια των Αποστόλων σ’ αυτούς που βάπτιζαν.
Τότε, λέει η Γραφή, επέθεταν οι Απόστολοι τα χέρια στους βαπτισμένους και εχορηγείτο το Άγιο Πνεύμα. Τώρα χρίονται και επιδημεί ο Παράκλητος.
Και οι αποδείξεις είναι οι εξής:
Ο παλαιός νόμος καθιστούσε βασιλείς όπως και ιερείς με τη χρίση. Ο θεσμός όμως της Εκκλησίας καθιστά βασιλείς με τη χρίση και ιερείς με την επίθεση των χειρών και την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό δείχνει ότι και το ένα και το άλλο φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα και έχουν την ίδια δύναμη.
Έπειτα και ως προς τα ονόματα συνδέονται μεταξύ τους. Χρίση ονομάζεται η χειροτονία και κοινωνία Πνεύματος το Χρίσμα. Οι αγιώτατοι δηλαδή ιερείς και τη χειροτονία των ιερέων ονομάζουν χρίση, και αντίστροφα, γι’ αυτούς που μυούν στο Μυστήριο του Μύρου εύχονται να είναι και πιστεύουν ότι είναι κοινωνοί του Αγίου Πνεύματος.
Και δείχνοντας τι ακριβώς είναι για τους χριομένους η τελετή, την ονομάζουν «σφραγίδα δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Αυτό μάλιστα ψάλλουν κατά τη χρίση.
Αλλά και ο ίδιος ο Δεσπότης είναι Χριστός, όχι επειδή δέχθηκε μύρο που χύθηκε στην κεφαλή, αλλά για το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έγινε ταμείο όλης της πνευματικής ενεργείας με τη σάρκα που προσέλαβε.
Και δεν είναι μόνο Χριστός, αλλά και Χρίσμα. «Μύρον εκκενωθέν», λέει η Γραφή, «όνομά σοι».
Μύρο ήταν εξαρχής. Κενώθηκε αργότερα. Έως ότου δηλαδή δεν υπήρχε εκείνο στο οποίο θα μετέδιδε ο Θεός από τον εαυτό Του, ήταν Μύρο περιορισμένο. Όταν όμως συστήθηκε η μακάρια σάρκα που δέχθηκε όλο το πλήρωμα της θεότητος – στην οποία, όπως λέει ο Ιωάννης, δεν έδωσε με μέτρο ο Θεός το Πνεύμα, αλλά μετάγγισε όλο τον πλούτο της φύσεώς Του – τότε, αφού το Μύρο κενώθηκε πια σ’ αυτή, δίκαια και είναι και ονομάζεται Χρίσμα.
Η μετάδοση σήμαινε γι’ Αυτόν πως έγινε και Χρίσμα και κενώθηκε.
Δεν άλλαξε τόπο ούτε διέσχισε ή υπερπήδησε τείχος, αλλά το τείχος που Τον χώριζε από μας και που ο ίδιος είχε συστήσει, το κατήργησε τελείως. Ο Θεός δεν διέφερε από τους ανθρώπους και τα τον τόπο, αφού κατέχει κάθε τόπο, αλλά εξαιτίας της αντιθέσεως που υπήρχε.
Η ίδια η φύση μας έμενε χωρισμένη από τον Θεό, επειδή διέφερε κατά πάντα από Αυτόν και δεν είχε τίποτε κοινό μαζί Του, αφού Αυτός ήταν μόνο Θεός και η φύση μας μόνο άνθρωπος.
Αλλά όταν η σάρκα θεώθηκε και η ανθρώπινη φύση έλαβε ως υπόσταση τον ίδιο τον Θεό, το τείχος έγινε πλέον μύρο.
Και η αντίθεση εκείνη δεν έχει θέση, αφού η μία υπόσταση, που ήταν μόνο το ένα, έγινε και το άλλο. Αυτή καταργεί το διαχωρισμό της θεότητος και ανθρωπότητος ως κοινός όρος των δύο φύσεων, γιατί σε πράγματα που διίστανται κοινός όρος δεν μπορεί να υπάρξη.
Όπως, αν ένα αλαβάστρινο μυροδοχείο μεταβαλόταν με κάποιο τρόπο σε μύρο, δεν θα μπορούσε να μη μεταδοθή έξω το μύρο ούτε να μείνη μέσα και περιορισμένο, έτσι και αφότου θεώθηκε η φύση μας στο σωτήριο σώμα, τίποτε δεν χωρίζει το ανθρώπινο γένος από τον Θεό.
Γι’ αυτό τίποτε δεν μας εμπόδιζε εκτός από την αμαρτία να συμμετέχουμε στα χαρίσματά Του.
Αλλά, επειδή το τείχος ήταν διπλό, η διαφορετική φύση και η διεφθαρμένη από την κακία θέληση, ο Σωτήρας κατήργησε το ένα με τη σάρκωσή Του και το άλλο με τη σταύρωσή Του. Γιατί ο Σταυρός κατέλυσε την αμαρτία.
