Σχόλιο στο Ευαγγέλιο της Κυριακής του τυφλού
Αυτός που είπε για τον εαυτό του «Φως ειμί του κόσμου» συναντά τον «εκ γενετής τυφλό» και του χαρίζει το φως του, χωρίς να του το ζητήσει. Ξέρει τι θέλουμε όπως η μάνα για το παιδί της. Άλλωστε, ποιος δεν θα ήθελε το φως του;
Ωστόσο, ο Ιησούς συναντά συγχρόνως και τη σκληρότητα των Φαρισαίων που αντιμάχονται το γεγονός, προσπαθώντας να αμφισβητήσουν τη θεραπεία.
Τυφλότητα του σώματος και τυφλότητα της ψυχής. Η μία θεραπεύεται η άλλη παραμένει και αναδεικνύεται πως χωρίς τη συγκατάθεσή μας ούτε ο Θεός μπορεί να τη θεραπεύσει.
Ο Τυφλός συγκατατίθεται με το να υπακούσει στην προσταγή του Κυρίου «πήγαινε να νιφτείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Συγκατάθεση και συνεργασία για να επιτευχθεί το θαύμα της θεραπείας μας κυρίως από την πνευματική τυφλότητά μας, που μας εμποδίζει να δούμε το μέσα μας σκοτάδι, την κατάντια του εαυτού μας, την απόσταση από το Φως του κόσμου. Γιατί «ο φωτισμός του σκοταδιού μας» (άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς) επιτυγχάνεται με το φως Του.
Τότε, αν συνεχιστεί βλέπουμε Εκείνον ως εμπειρία της παρουσίας Του, της αγάπης Του, της δόξας Του. «Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως».
Τι σημασία μπορεί να έχει το ότι «ο κόσμος βρίσκεται στο σκοτάδι», όταν στο ίδιο σκοτάδι βρίσκονται και τα τέκνα του Φωτός; Τι σημασία μπορεί να έχει το ότι κάποιοι κάπου σ’ αυτό τον πλανήτη «είδαν το άκτιστο φως», όταν εμείς δεν το είδαμε;
Το Ευαγγέλιο προβάλλει τα γεγονότα στη ζωή του Χριστού δυό χιλιάδες χρόνια πριν, όχι ως υπόμνηση μόνο αλλά και ως δυνατότητα προβληματισμού μας, ενδοσκόπησης και απόφασης να πορευτούμε «από το σκοτάδι στο φως» δηλαδή «από το θάνατο στη ζωή».
