(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Στα τέλη της ζωής του [ο πατήρ Σάββας Ζαράρης], όταν τα πόδια του είχαν βαρύνει, συνέβαινε κάτι το απίστευτο.
Τον έβλεπαν πότε-πότε να μην πατά στο έδαφος, είτε όταν ευρίσκετο στο Ιερό ή κάποτε και στον δρόμο, όταν πήγαι νε για εξομολόγηση.
Ένας αξιόπιστος μάρτυρας του θαυμαστού αυτού γεγονότος είναι ο Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας π. Αμφιλόχιος Τσούκος που είχε διατελέσει Ιεροκήρυκας στην Ρόδο.
Το σπουδαιότερο ήταν η υπομονή του όταν υπέφερε από διάφορες ασθένειες στα τελευταία του χρόνια. Συχνά έλεγε το «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».
Επί πλέον, παρά την ταλαιπωρία, τους πόνους που είχε και την ανάγκη ανάπαυσης, δεν έλεγε όχι στα πρόσωπα που και ακατάλληλες ακόμα ώρες έρχονταν σπίτι του και του ζητούσαν εξομολόγηση, λύση προβλημάτων, ευχές υπέρ υγείας, την ευλογία του και λόγους ενισχυτικούς.
Απόσπασμα από το βιβλίο, «Ασκητές μέσα στον κόσμο», τόμος β’, Άγιον Όρος
