Με την λήψη του πτυχίου μου, τη στρατιωτική θητεία και την υπηρεσία μου στην επαρχία, για αρκετά χρόνια έχασα την επαφή μου με τον Αναστάσιο, αλλά είχα τις πληροφορίες για τη χειροτονία του σε ιερομόναχχο, την ιεραποστολική του δραστηριότητα στην Αφρική και την ανάδειξή του σε καθηγητή της Θεολογικής Σχολής. Αργότερα την χειροτονία του σε τιτουλάριο επίσκοπο Ανδρούσης και βοηθό του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, το διορισμό του ως Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και αργότερα ως τοποτηρητή στη Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως Ανατολικής Αφρικής.
Ο Αναστάσιος με την έναρξη του ιεραποστολικού του έργου συνέστησε, με νεαρρούς συνεργάτες του, το σωματείο «Πορευθέντες», του οποίου διετέλεσε ισόβιος πρόεδρος. Σκοπός του σωματείοθυ ήταν η υποβοήθηση της εξωτερικής ιεραποστολής με χρήματα, υλικοτεχνικά μέσα και επισκέψεις κλιμακίων στις εκκλησίες της Αφρικής και αλλού. Λειτούργησε συνεργείο, που αναπαλαίωνε χάρτινες εικόνες σε ξύλινο πλαίσιο και συνεργείο ιερορραπτικής για λειτουργικά άμφια και καλύμματα, με τα οποία προμήθευε εκκλησίες της Αφρικής (στις οποίες συνεχίζεται η προσφορά) και για αρκετό διάστημα, της Αλβανίας.
- Στα γεγονότα της Νομικής το 1973
Ήταν η πρώτη εξέγερση των ελλήνων φοιτητών κατά της δικτατορίας. Όταν οι φοιτητές κλείστηκαν στο κτίριο της Νομικής Σχολής στην οδό Σόλωνος, φώναζαν συνθήματα εναντίον της δικτατορίας, ανέβηκαν στην ταράτσα και κρέμασαν πανώ με συνθήματα. Η αστυνομία είχχε περικυκλώσει όλο το οικοδομικό τετράγωνο για 2 ή 3 ημέρες. Ο Αναστάσιος, όντας καθηγητής, σκέφθηκε ότι «οι φοιτητές μας πεινούν» και ήθελε να τους πάει ψωμί, παρά τον αποκλεισμό. Έκρυψε κάτω από τα ράσα του όσο ψωμί μπορούσε (υπάρχει και η πληροφορία, ότι βοηθήθηκε από δεύτερο κληρικό), μπήκε ανενόχλητος, ως κληρικός, στο Νεκροτομείο, που στεγαζόταν στο ισόγειο του ίδιου κτιριακού συγκροτήματος, πέρασε στην αυλή του, έσπασε ένα τζάμι του κτιρίου της Νομικής και μπήκε στο υπόγειο. Συνάντησε τους φοιτητές, έδωσε το ψωμί και επέστρεψε με τον ίδιο τρόπο, ανενόχλητος. Το γεγονός έγινε γνωστό στις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης, όταν το ανέφερε στην τηλεόραση ένας φοιτητής τονίζοντας ότι «μόνο ένας επίσκοπος Αναστάσιος μας έφερε ψωμί». Αντιστασιακός ο Αναστάσιος; Όχι, αλλά άνθρωπος της αγάπης, που αψηφά κάθε κίνδυνο.
- Στα όψιμα φοιτητικά μου χρόνια
Σε ηλικία 44 ετών και έχοντας το βαθμό του εφέτη, φοίτησα στην Θεολογική Σχολή της Αθήνας, μετά από ειδικές κατατακτήριες εξετάσεις. Εκεί συνάντησα τον Αναστάσθι ως καθηγητή Θρησκειολογίας, με αντικείμενο τις ανατολικές θρησκείες, τα αφρικανικά θρησκεύματα και το Ισλάμ. Είχα 4 χρόνια διαρκούς επαφής μαζί του, αν και η επαγγελματική μου απασχόληση δεν μου άφηνε αρκετό χρόνο, να παρακολουθώ τα μαθήματα. Ήταν πάντως μία ευκαιρία αναζωπύρωσης των σχέσεών μας, στις οποίες επικρατούσε τόσο η σχέση παλαιάς γνωριμίας όσο και η σχέση καθηγητή – φοιτητή. Ο αναστάσιος αγαπούσε αλλά δεν χαριζόταν και το συνειδητοποίησα στις προφορικές εξετάσεις του μαθήματός του, όπου οι απαντήσεις στις ερωτήσεις του προϋπέθεταν καλά διαβασμένο φοιτητή.
Το 1987 πήρα το πτυχίο μου και με το αντίγραφο στο χέρι επισκέφτηκα τον Αναστάσθι στο γραφείο του. Πήρε το πτυχίο και το ευλόγησε, παρά τις αντιρρήσεις μου, που ήθελα να ευλογήσει εμένα. Δεν κατάλαβα τον συμβολισμό. Πού οδηγούσε η ευλογία αυτή; Στην μετέπειτα συνεργασία μας ή στη συγγραφή θεολογικών βοηθημάτων, που επιχειρώ στο πέρας του επίγειου βίου μου;
(Συνεχίζεται)
