(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
418 Προορισμός μας ύψιστος είναι η θέωσίς μας, το να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό.
Αυτή την απερίγραπτο τιμή μας κάνει η αγάπη του. «Εγώ είπα· θεοί εστε και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμ. πα΄ 6) (πρβλ. και την επίκλησι: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…»).
Αφού λοιπόν ο Θεός μας έδωσε, τρόπον τινά, τον εαυτό του, δεν είναι επόμενο να δίνουμε και εμείς τον εαυτό μας στους αδελφούς μας;
Ό,τι έχουμε, δεν πρέπει να το προσφέρουμε στον πλησίον μας;
Απ’ αυτή την αναλογία εξαρτάται η σωτηρία μας, η θέωσής μας. «Εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματθ. ζ΄ 2).
Αν ο Θεός μας αξιώνη να γίνουμε κοινωνοί της θείας του φύσεως, με τη μετάληψη του Σώματος και του Αίματός του Υιού του, έτσι και εμείς πρέπει να αφήνουμε στους αδελφούς μας το δικαίωμα να κοινωνούν σε ότι έχουμε.
Δηλαδή, να ελεούμε τον φτωχό.
Να είμαστε φιλόξενοι.
Να επισκεπτώμαστε τον άρρωστο.
Να παρηγορούμε τον θλιμμένο.
Να καταρτίζουμε τον αγνοούντα.
Να ξεχνάμε τις αδικίες που μας έκαμαν οι άλλοι, γιατί όλοι ανήκουμε στον Χριστό, είμαστε του Χριστού.
Και ο Χριστός θα ανταμείψη για κάθε τέτοια θυσία τον καθένα. «Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν» (Ματθ. κε΄ 35).
Αποσπάσματα από το βιβλίο Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης, η «Εν Χριστώ ζωή μου, Ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής», των εκδόσεων Αστήρ. Μετάφραση Βασίλειος Μουστάκης.
