Βλαστούς ευαγγελίου και καρπούς αμαράντους, καλεί ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης τους Άγιους Πάντες, ο δε Κύριλλος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τους παρομοιάζει με ουρανό, που στο μέσο του λάμπει ως Ήλιος ο Χριστός, ως σελήνη η Παναγία, και «κύκλω» ως ολόφωτα άστρα οι χοροί πάντων των Αγίων. Ο κυκλωτικός αυτός χορός παραμένει μάλιστα ανοικτός, ώστε, όποιος θελήση, «εις τους πάντας εισέρχεσθαι» (Συναξάρι της εορτής).
Για να το καταφέρη αυτό, χρειάζεται να ακολουθήση, όπως έκαναν και οι Άγιοι Πάντες, την προτροπή του Κυρίου: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι» (Α’ Πετρ., α’ 16). Πράγματι, οι Άγιοι Πάντες «διά της πίστεως» «κατηγωνίσαντο βασιλείας» (=ανέτρεψαν βασίλεια), «έφραξαν στόματα λεόντων», «έσβεσαν δύναμιν πυρός», «έφυγον στόματα μαχαίρας», «ετυμπανίσθησαν» (=κακοποιήθηκαν διά του βασανιστικού οργάνου, του τυμπάνου), «ελιθάσθησαν», «επρίσθησαν» (=πριονίστηκαν), «επειράσθησαν» (Εβρ., ια’ 33-37), υπέμειναν όλων των ειδών τις κακουχίες, για να επιτύχουν την «επαγγελία» του Θεού για την αιώνιο ζωή.
Πως τα κατάφεραν, όμως, όλα αυτά τα θαυμαστά και μεγάλα οι Άγιοι Πάντες; Πολύ απλά, ενδυναμούμενοι «διά της πίστεως». «Πίστει ειργάσαντο δικαιοσύνην», «ενεδυναμώθησαν από ασθενείας» (ο. π.), ώστε να νικήσουν στους πολέμους και να τρέψουν αυτοί, οι πρώην αδύναμοι και έπειτα δυνατοί εν Κυρίω, τους εχθρούς σε φυγή.
Αλλά και για έναν άλλον λόγο τα κατάφεραν, επειδή γι’ αυτούς «ουκ ην άξιος ο κόσμος». Δεν δέχθηκαν δηλαδή να ανταλλάξουν την αγάπη του Χριστού και την επαγγελία της αιωνίου ζωής με όλες τις τιμές και τα αξιώματα του κόσμου τούτου. Γι’ αυτό ο Κύριος, στην μέλλουσα κρίση, τους επιφυλάσσει τον αμάραντο στέφανο για την μαρτυρία της πίστεώς των.
Εκείνος και το Άγιο Πνεύμα που ενεργεί δι’ Αυτού δεν παύουν να αναδεικνύουν διαρκώς Αγίους, ακόμη και στις ημέρες μας, για να μας φωτίζουν και να μας ενδυναμώνουν και εμάς, ώστε «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι» να αντέχωμε στα σύγχρονα μαρτύρια, αρκεί να ομολογούμε με θάρρος τον ένα και αληθινό Τριαδικό Θεό.
Εκείνος και μόνος Εκείνος, ο Θεός της αγάπης, μας ενισχύει να μην παύωμε να αγωνιζώμεθα «τον καλόν αγώνα» της πίστεως με σταθερότητα και «δι’ υπομονής», έχοντες τους οφθαλμούς μας προσηλωμένους στον τελειωτή Κύριο και δι’ Αυτού στους τελειωθέντες εν Κυρίω αξίους μάρτυρές Του και φωτεινούς μας οδοδείκτες, τους Αγίους Πάντες.
Από την χάρη των είθε να καταυγαζώμεθα και εμείς «πάσας τας ημέρας της ζωής» μας, για να αξιωθούμε, με τις πρεσβείες των, να κοινωνήσωμε μαζί των και στην αιώνια Βασιλεία Του. Γένοιτο!
