Από μικρό παιδί, από την αυλή του σπιτιού μας, έβλεπα με δέος, να υψώνεται ατέλειωτος προς τον ουρανό, ο τρούλος του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του χωριού μου. Την Άνοιξη και το Καλοκαίρι ο δροσερός νοτιοδυτικός άνεμος, πολλές φορές αναμιγνυόμενος με τα καιόμενα θυμιάματα των προσευχών, διάνοιγε τα πυκνόφυλλα της μουριάς και του πλατάνου και μού απεκάλυπτε τον πελώριο τρούλο, που μού φαινόταν τότε διπλός στον όγκο και στο ύψος!
Όταν κυκλοφορούσα στους δρόμους και τα σοκάκια του χωριού, όταν βρισκόμουν στα χωράφια, στ΄ αμπέλια και στους λόγγους, ο τρούλος σαν να με κύταζε, σαν να με συνώδευε, σαν να με συντρόφευε. Πανταχού παρών!
Πολλές φορές αισθανόμουν φόβο λόγω της εγγύτητας με την αυλή μας και περιδεής έστρεφα αλλού το βλέμμα μου. Άλλες φορές όμως αισθανόμουν ένα ιλαρό μειδίαμα από το τεράστιο ύψος του να κατεβαίνει αργόσυρτο και να με γεμίζει με έντονη χαρά και ασφάλεια.
Όταν μεγάλωσα λίγο, πρόσεξα ότι ο θόλος του Ναού μας στηριζόταν σε ένα ισόπλευρο εξάγωνο τοίχωμα που κάθε του πλευρά είχε τοξωτά παράθυρα και κάθε παράθυρο είχε μικρά στρογγυλά γυάλινα παραθυράκια, σαν μυστήρια ματάκια. Τότε από κάτι λόγια του Παππούλη, του Δασκάλου και από διάφορα Αναγνώσματα, συνδύασα το εξάγωνο με τα Εξαπτέρυγα και τα πολλά ματάκια των τοξοτών παραθύρων με τα Πολυόμματα, δηλαδή με τα Αγγελικά Τάγματα…..
Από την αυλή του σπιτιού μας ακουγόντουσαν οι ψαλμωδίες από το Ναό. Ήταν τόσο κοντά. Οι αυλές του Ναού και του σπιτιού μας ήσαν σχεδόν όμορες. Ένα δρομάκι τις χώριζε.
Γύρω η Φύση απλώνεται διαχρονικά καλλίδενδρη και ευανθής. Θερμές προσευχές καθημερινά αναπέμπονται από τους εγγυς και από τους μακράν, προς την Πανάχραντο. Τα θυμιάματα των ολίγων εναπομεινάντων «ασκητών», τελούν σε θαυμαστη αρμονία με τους ήχους των καλλικέλαδων ερημικών πτηνών.
Όσοι επισκέπτονται τη «Σταυροδρομίτισσα», «μετανοούν» και όσοι πάλι δεν την επισκέπτονται, πάλι μετανοούν!…
Στα δέκα οχτώ μου, που ξενητεύτηκα, σαν να πήρα μαζί μου και τον τρούλο της Σταυροδομίτισσας! Τα πρωινά βγαίνοντας από το σπίτι «τους», νάσου ορθονώταν μπροστά μου ο Τρούλος Της. Στις δαιδαλώδεις οδούς της Πρωτεύουσας δεν μπόρεσα να βρω άλλο τρούλο, που να μοιάζει με τον Τρούλο της Σταυροδρομίτισσας! Ούτε Ναό να έχει την ναοδομική αρχιτεκτονική του όλου Της. Μόνο δύο άλλοι ναοί προσομοιάζουν με την αρχιτεκτονική της Σταυροδρομίτισσας, ο Άγιος Νικόλαος της Δόξας και ο Άγιος Γεώργιος των Τροπαίων. Χτισμένοι από τοπικούς μαστόρους που έβαλαν τη σφραγίδα της πίστης τους και της τέχνης τους, αξιοποιώντας όλα τα δομικά υλικά του τόπου τους, εκεί κατά το βασίλεμα του 19ου και την ανατολή του 20ου αιώνα.
Δεν είμαι φιλοτάξιδος, αλλά όποιους ρώτησα, πολυταξιδεμένους, κανένας δεν μού είπε ότι ειδε στην Ελλάδα ή στον κόσμο ναό σαν το Ναό της Σταυροδρομίτισσας.
Δεν ξέρω πόσα θαύματα γίνονται σήμερα. Ένα μόνο θα σας πω. Τα εγκαίνια του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του χωριού μου, έγιναν από τον Δεσπότη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως Ιωάννη Μαρτίνο, στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιωνα. Μετά 120 χρόνια έγινε μια ριζική, αναγκαία και σωτήρια, ανακαίνιση του Ναού της Σταυροδρομιτισσας, από έναν Ισάγιο Ευεργέτη των ημερων μας, που ήρθε από το «πουθενά»(;).
Δεν θα σας πω το όνομά του. Ρωτείστε τους παροικούντες την Πατριδα μας και πέραν αυτης, εάν θέλετε να το μάθετε. .
