(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
[…] Αμέτρητοι είναι οι ξένοι βασιλιάδες κι άρχοντες, που έλαβαν το βάπτισμα από τον όσιο, αφού δέχτηκαν την πίστη κι ομολόγησαν τον Χριστό. Ταχτικά έρχονταν στο Συμεών γράμματα από τα πνευματικά του αυτά παιδιά, που τα ’φερναν επίσημοι απεσταλμένοι και στρατηλάτες, με παρακλήσεις να τους χαρίσει την ευλογία του και να προσεύχεται για το βασίλειο τους, ή με ερωτήματα για την επίλυση δύσκολων προβλημάτων του κράτους τους.
Αυτοί οι πανίσχυροι μονάρχες δέχονταν αδιαμαρτύρητα τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις του και τον προσφωνούσαν πάντα πατέρα και δάσκαλο που τους δόθηκε από τον Θεό. Του εκχωρούσαν την εξουσία ν’ αποφασίζει για σπουδαίες υποθέσεις κι ο όσιος πάντα συμβούλευε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου κι έπαιρνε αποφάσεις που συντελούσαν στο άπλωμα της θείας δόξας με την ωφέλεια ψυχών, φροντίζοντας να βελτιώνει τη θέση των φτωχών και να τους υπερασπίζει απέναντι στις καταπιέσεις των πλουσίων.
Ήταν παράδοξο να βλέπει κανείς άρχοντες με τεράστια επιβολή πάνω στους υπηκόους τους να υποτάσσονται στα θελήματα του ασκητή και να εφαρμόζουν χωρίς καμιά καθυστέρηση τις υποδείξεις του, που συχνά ήταν αντίθετες με το στενό συμφέρον τους.
Ο βασιλιάς της Περσίας ήταν από τους πρώτους που άκουσαν για το Συμεών, κι έδειξε εξαιρετικό ενδιαφέρον στέλνοντας ανθρώπους του να μάθουν για τη ζωή του και τα θαύματα του. Μάλιστα η βασίλισσα ζήτησε να της φέρουν λάδι ευλογημένο απ’ το χέρι του και το φύλαξε μαζί με τα πιο πολύτιμα της χρυσαφικά.
Όλοι οι σοφοί της χώρας, μαθαίνοντας για τον περίεργο στυλίτη, παρ’ όλα τα ειρωνικά σχόλια των μάγων, διακήρυτταν πως ο Συμεών θα ’πρεπε να ’ταν άνδρας συνετός και σοφός δάσκαλος. Κι ο λαός έρχονταν να συναντήσουν όσους είχαν πάει στον άγιο, για να τους μεταδοθεί, έτσι πίστευαν, η χάρη του, και παρακαλούσαν να τους δώσουν από το ευλογημένο λάδι.
Ακόμα κι η βασίλισσα των Ισμαηλιτών, που ήταν άτεκνη κι επιθυμούσε ν’ αποκτήσει παιδιά, έστειλε μερικούς αξιωματούχους, ζητώντας ικετευτικά από τον όσιο να προσευχηθεί στον Θεό γι’ αυτήν. Σε μικρό διάστημα ο πόθος της έγινε πραγματικότητα, και στον καιρό του γεννήθηκε ο διάδοχος. Πήρε τότε το νεογέννητο κι έτρεξε στο γέροντα να τον ευχαριστήσει για την ευεργεσία.
Κι επειδή δεν την άφηναν, λεχώνα αυτή, να πλησιάσει, έστειλε το βρέφος παρακαλώντας να του δώσει ο άγιος την ευλογία του. Του μήνυσε μάλιστα αυτά τα λόγια «Το παιδί το αφιερώνω σε σένα, γιατί σου ανήκει. Τα δάκρυά μου τα ικετευτικά, μα πιότερο η δική σου προσευχή τράβηξαν τη βροχή της θείας Χάρης και καρποφόρησε η άγονη μήτρα μου».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Βουλγαράκη, «Νερό από την έρημο», των εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας.
