Ο Κύριος στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή μιλά για το Αγ. Πνεύμα. Και σήμερα, Κυριακή της Πεντηκοστής, δεν θα μπορούσαμε για τίποτα άλλο να είχαμε λόγο, παρά μόνο για την δραστική και ζωογόνο παρουσία του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα. Συγκεκριμένα ο Χριστός λέγει: «Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιω. 7,38). Δηλαδή, αυτός που πιστεύει σε μένα, θα γίνει μια ανεξάντλητη πηγή. Θα τρέξουν ποταμοί ύδατος που θα ζωογονούν τον ίδιο αλλά και τους άλλους που βρίσκονται σε πνευματική επικοινωνία με Αυτόν. Και ακολουθεί η διευκρίνηση: «Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν» (Ιω. 7,39).
Αυτό τούτο το Άγιον Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ονομάζεται, Πνεύμα Άγιον, Πνεύμα Θεού, Φως και ζωή, Πηγή ζώσα, Πνεύμα σοφίας και συνέσεως, Παράκλητος. Είναι το Πρόσωπον Εκείνο, το οποίο κατευθύνει την Εκκλησία και θεοποιεί κατά χάριν τον άνθρωπο. Είναι ο Παράκλητος που βοηθά τον τραυματισμένο από την αμαρτία άνθρωπο, τον στηρίζει στην πνευματική του ανόρθωση και συντελεί στη σωτηρία του.
Όπως δε δρα το νερό, έτσι και το Πανάγιο Πνεύμα, ως ζωτικό στοιχείο της πνευματικής ζωής ανακαινίζει την ύπαρξή μας. Είναι ο μεγάλος συμπαραστάτης μας, ο Παράκλητος! Ωραιότατα ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει στις Κατηχήσεις του. «Το Άγιον Πνεύμα έρχεται σώσαι και ιάσασθαι, διδάξαι, νουθετήσαι, ενισχύσαι, παρακαλέσαι, φωτίσαι την διάνοιαν πρώτου αυτού δεχομένου, είτα δι’ αυτού και των άλλων».
Κατ’ εξοχήν, στο χώρο της Εκκλησίας το Άγιον Πνεύμα είναι εκεί, ως κοινωνία μιάς συνεχούς Πεντηκοστής, όπου λαλεί, διδάσκει, ενεργεί, χαριτώνει τον πιστό. Είναι αυτό που τελεσιουργεί τα ιερά Μυστήρια διά των οικονόμων της Χάριτος και προφυλάσσει από εκτροπές και πλάνες. Αυτό είναι το τελικό κριτήριο της αλήθειας και ερμηνείας του Ευαγγελίου του Χριστού, η «ζωογόνος δύναμις» που «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας».
Ωραιότατα γράφει ο Ι. Χρυσόστομος: «Ει μη Πνεύμα παρών, ουκ αν συνέστη Εκκλησία˙ ει δε συνίσταται η Εκκλησία, εύδηλον ότι το Πνεύμα πάρεστι». Είναι, τουτέστιν, η ψυχή της Εκκλησίας.
Έτσι ο δυναμισμός του Αγίου Πνεύματος κάμνει τους απλοικούς και αγράμματους αλιείς, Αποστόλους της Οικουμένης. Αυτό το Άγιο Πνεύμα δημιουργεί τους μάρτυρες. Αυτό φωτίζει τους αγίους και θεοσόφους Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτό δίδει την δυναμική της κοινωνίας και ενότητας των πιστών χριστιανών. Αυτό το Άγιο Πνεύμα βεβαιώνει την αίσθηση και το βίωμα της συνεχούς παρουσίας του Θεού στη ζωή μας.
Γι’ αυτό και η κλασική εναρκτήρια επίκληση κάθε ιεροτελεστίας και προσευχής είναι εξαιρετικά σπουδαία. Παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να μας φωτίσει, να μας εμπνεύσει και να είναι διαρκώς στο είναι μας. Είναι η προσευχή: «Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών, και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών, και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών».
Ευχόταν την σημερινή ημέρα της Πεντηκοστής, μία ενάρετη και ευλαβής γραία, από εκείνες που περιγράφει ο Παπαδιαμάντης, εξερχόμενη του ναού μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας: -«Παιδάκι μου, το Άγιο Πνεύμα στη κοιλιά σου»! Εκείνη η πιστή, είχε συνειδητοποιήσει τον λόγο του Ιερού Ευαγγελίου «ποταμοί εκ της κοιλίας ρεύσουσιν ύδατος ζώντος». Εμείς άραγε, οι κάποιοι «ορθολογιστές», μπορούμε να εννοήσουμε την ευχή αυτή;
