(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Δοξολογία στον Θεό
Ο Παπούλης περπατούσε πάντοτε προσεκτικά, παρατηρώντας τα φυτά, την βλάστηση, τα πετρώματα.
Είχε τύχει πολλές φορές να δω που έπιανε στα χέρια του μια πέτρα και έλεγε, για παράδειγμα:
– Αυτός ο τόπος έχει μάρμαρο, αλλά δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς, διότι δεν έχει ποσότητα.
Αγαπούσε πολύ τα άγρια λουλούδια.
Έκοβε, τα μύριζε και φώναζε:
– Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!
Άλλοτε πάλι, όταν τον ευχαριστούσε κάτι, γύριζε και έλεγε δείχνοντας την φύση πέρα μακριά:
– Τα βλέπετε όλα αυτά; Για εμάς τα έκανε ο Θεός, όλη του την αγάπη την έχει για τον άνθρωπο. Να μας ευχαριστήσει, να μας εξυπηρετήσει. Μέχρι που ανέβηκε στον σταυρό για εμάς. Εμείς τι κάνουμε για τον Χριστό; Πρέπει και εμείς να Τον αγαπήσουμε με όλη μας τη δύναμη. Δεν έχουμε ακούσει που λέει στο Ευαγγέλιο «εξ όλης της ισχύος σου» να αγαπήσουμε τον Χριστό, που είναι όλος Αγάπη;
Όταν ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε τον ορίζοντα και απολαμβάνουμε την φύση, να δοξάζουμε τον Θεό. Να δοξάζετε το όνομα του Θεού διά των οφθαλμών. Καταλάβατε;
Απόσπασμα από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπροπούλου, «Εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο», των εκδόσεων η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος.
