(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
ε΄. Είπε κάποτε ο Αββάς Σισώης αυθόρμητα: «Θάρρος. Να, τριάντα χρόνια έχω όπου δεν παρακαλώ πλέον τον Θεό για αμαρτία. Αλλά η προσευχή μου αυτή είναι: Κύριε Ιησού, φύλαξε με από τη γλώσσα μου. Και έως τώρα, κάθε μέρα, εξ αιτίας της πέφτω και αμαρτάνω».
στ΄. Ένας αδελφός είπε στον Αββά Σισώη: «Πώς δεν φεύγουν τα πάθη από μένα;».
Του λέει ο γέροντας: «Τα σκεύη τους είναι μέσα σου. Δος τους την άδεια να τα πάρουν και φεύγουν».
ζ΄. Έμενε κάποτε ο Αββάς Σισώης στο όρος του Αββά Αντωνίου. Και επειδή καθυστέρησε ο διακονητής του να έλθει σ’ αυτόν, ίσαμε δέκα μήνες δεν είδε άνθρωπο. Περπατώντας δε στο όρος, βρίσκει ένα Φαρανίτη όπου κυνηγούσε αγρίμια.
Και του λέει ο γέροντας: «Από που έρχεσαι; Και πόσο καιρό έχεις εδώ;».
Και εκείνος είπε: «Μάθε, Αββά, ότι ένδεκα μήνες βρίσκομαι σ’ αυτό το όρος και δεν είδα άνθρωπο, εκτός από σένα».
Ακούγοντας τα δε αυτά ο γέροντας, μπήκε στο κελλί και στηθοδερνόταν, λέγοντας: «Σισώη, νόμισες ότι κάτι κατόρθωσες. Και ούτε σαν αυτόν τον λαϊκό δεν τα κατάφερες».
θ΄. Πήγε ένας από τους αδελφούς στον Αββά Σισώη, στο όρος του Αββά Αντωνίου. Και εκεί όπου μιλούσαν, έλεγε στον Αββά Σισώη: «Δεν έφθασες ακόμη στα μέτρα του Αββά Αντωνίου, πάτερ;».
Και του αποκρίνεται ο γέροντας: «Αν είχα έναν από τους λογισμούς του Αββά Αντωνίου, θα γινόμουν ολόκληρος σαν φωτιά. Αλλά γνωρίζω άνθρωπο όπου με κόπο μπορεί να βαστάξει τον λογισμό του».
ια΄. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Σισώη, λέγοντας: «Άρα έτσι πολεμούσε ο σατανάς τους παλαιούς;».
Του λέει ο γέροντας: «Τώρα πιο πολύ, γιατί ο καιρός του πλησιάζει και πέφτει σε ταραχή».
ιβ΄. Πειράσθηκε κάποτε ο Αβραάμ, ο μαθητής του Αββά Σισώη, από δαίμονα. Και είδε ο γέροντας ότι έπεσε. Σηκώθηκε τότε, άπλωσε τα χέρια στον ουρανό και είπε: «Θεέ μου, θέλεις δεν θέλεις, δεν σ’ αφήνω, αν δεν τον θεραπεύσεις». Και ευθύς θεραπεύθηκε.
ιγ΄. Ένας αδελφός συμβουλεύθηκε τον Αββά Σισώη, λέγοντας: «Βλέπω στον εαυτό μου, ότι η μνήμη του Θεού παραμένει μέσα μου».
Του λέει ο γέροντας: «Δεν είναι μεγάλο πράγμα το να βρίσκεται ο λογισμός σου με τον Θεό. Μεγάλο πράγμα είναι το να βλέπεις τον εαυτό σου κάτω από όλη τη δημιουργία. Γιατί αυτό και ο σωματικός κόπος οδηγούν στην άσκηση της ταπεινοφροσύνης».
Απόσπασμα από το βιβλίο, «Είπε Γέρων…» των εκδόσεων Αστήρ.
