(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
κδ΄. Μεγαλοπρέπεια λειτουργίας.
Όταν λειτουργούσε, τα πάντα ήθελε να συντελούν εις την μεγαλοπρέπειαν της Λειτουργίας.
Δεν ήθελε π.χ., κατά την είσοδον του Ευαγγελίου, να προηγήται μικρό κεράκι, επίσης ήθελε λαμπάδες και στην Αγία Πύλη.
Όταν έλεγε την νύκτα τα «Τριαδικά», άναβε πολλά – πολλά κεριά εμπρός στην εικόνα του Χριστού. Φορούσε το φελόνι του και έπαιρνε επίσημον στάσιν.
Τα έψαλλε με τέτοιαν κατάνυξι ώστε μια από τις πολλές φορές, ενώ αυτός έψαλλε εις το τμήμα του Αγίου Ιωάννου, άκουσε να τα ψάλλουν και οι Άγγελοι τα «Τριαδικά», εις το τμήμα του Αγίου Βασιλείου!
Διέκοψε ο παππούς και πιάνει το χέρι της πνευματικής κόρης που τον βοηθούσε και της λέγει: «Ακούς; Ακούς, Μαριγούλα, τους Αγγέλους;»
– «Δεν τους ακούω, πάτερ μου».
Αμέσως μετενόησε που το είπε και μονολογούσε: «Δεν έπρεπε να το πω. Δεν έπρεπε να το ειπώ…».
Αυτή τη νύκτα, έτυχε να απουσιάζουν οι άλλες και τους το έλεγε το πρωί η αδελφή, που ήτανε μαζί του.
Και άλλες οπτασίες έβλεπε, και τις έλεγε μόνον τη στιγμή αυτή, σ’ όποιον ήταν κοντά του.
Αν τον ρωτούσες άλλη ώρα δεν τις έλεγε· μόνον έλεγε: «Δεν είδα τίποτα, από λόγου μου τα λέω».
Ενώ οι άλλες τα μαθαίνανε από την ψάλτριάν του, που την είχε πάντα κοντά του.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Παπα-Νικόλας Πλανάς, Ο απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων», των εκδόσεων Αστήρ.
