Του Γ. Πελίτη, Θεολόγου
Όταν με πρόσκλησή του συναντηθήκαμε στο κονάκι της Μονής στη Θεσσαλονίκη, μίλησα ελάχιστα, για να τον ακούσω όσο γινόταν περισσότερο.
Στίγμα της πορείας του, η αφοσίωση στην αυθεντική παράδοση, μακριά από την «προοδευτική» και τη «συντηρητική» αλλοίωσή της.
Ο λόγος του, γραπτός και προφορικός, μεστός, απέριττος, ανεπιτήδευτος, που ό,τι αγγίζει ζωντανεύει, αναγόμενο στο αρχικό του περιβάλλον, το πρωτόκτιστο.
Υποβάλλοντας τα κτίσματα στο Φως που τα καλεί και υπάρχουν, αποκαλύπτεται η ουσία, η θέση, και η λειτουργία τους, η καταγωγή τους και η φορά τους προς τον Άκτιστο, σαν σε μουσική.
Η ανατρεπτική ματιά του, ακόμη και γκρεμίζοντας, φέρνει ειρήνη.
Το χάρισμά του, αστείρευτο σε έμπνευση· και ο λόγος, φύσει ωραίος, χαρμόσυνη φανέρωση της θεόπνευστης σοφίας και του κάλλους της Ορθοδοξίας.
Φράσεις, σαν αυτοφυή αγριολούλουδα που γράφονται ίσια στην καρδιά με την αλήθεια και την ομορφιά τους, μνημειώνοντας μια ποιητική θεολογία που δροσίζει τις ψυχές που παραδὀθηκαν σε δίψα Θεού.
Το έργο, η ζωή του και η τέλευσή του, διδαχή.
Η θέση του, ανάμεσα σε κορυφαίες μορφές, ως αντιστάθμισμα στην πενιχρή πνευματικότητα της εποχής, για να διαβάζεται ακόμη άνθρωπος ο κατ’ εικόνα.
Η ευχή του ας μας συνοδεύει τώρα, που θα είναι πιο παρών, για όσο επιτρέπεται ο άνθρωπος σε απρόσωπη απουσία.
Συνοπτική, εγκάρδια παράκληση: “Μετά των Αγίων”, κληρονόμος του φωτός που πόθησε τόσο βαθιά και ανάλογα αγωνίστηκε.
Για να μας παραστέκεται, ανοίγοντας τον δρόμο.
