(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Η μητέρα μου καταγότανε από το χωριό Θεραπεία Πυλί της νήσου Κω και μία γνωστή μας κυρία, η κ. Γεωργία, που καταγότανε από το ίδιο χωριό, αρρώστησε σοβαρά και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Ρόδου.
Οι γιατροί μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να κατε βάσουν τον υψηλό πυρετό, ζήτησαν τηλεφωνικώς βοήθεια από μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.
Τελικά, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, μεταφέρθηκε αεροπορικώς στην Αθήνα και εισήχθη στον Ευαγγελισμό.
Με ειδοποίησαν και μένα τηλειφωνικώς και πήγα στον Άγιο, τον πήρα μαζί μου και πήγαμε στο νοσοκομείο. Χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν σε ποια πτέρυγα και σε ποιον θάλαμο είναι η ασθενής, ο Άγιος προχωρούσε μπροστά και εγώ ακολουθούσα. Σταδιακά, πίσω μας έγινε μία ούρα από ανθρώπους που αναγνωρίσανε τον Άγιο και από συγγενείς της ασθενούς.
Όλοι στη σειρά και ο Άγιος μπροστά πήγαμε κατευθείαν στο κρεβάτι της κ. Γεωργίας,
Οι γιατροί δεν γνωρίζανε από το ακριβώς έπασχε και δεν είχαν καταφέρει να κατεβάσουν τον πυρετό, ενώ η ασθενής είχε φτάσει σε άθλια κατάσταση, διότι επί τόσες ημέρες ψηνότανε συνέχεια από τον πυρετό.
Ο Άγιος τη σταύρωσε, δάκρυσε και γύρισε προς εμάς λέγοντας: «Μη στεναχωριέστε. Πηγαίνετε… Δεν θα την αφήσω να φύγει…».
Φύγαμε και το ίδιο βράδυ έπεσε εντελώς ο πυρετός και η κ. Γεωργία συνήλθε.
Δεν έμαθα τι ακριβώς είχε, αλλά κάποιοι μου είπαν πως και οι δύο ουρητήρες που καταλήγουν στην κύστη ήταν βο λωμένοι και εκείνο το βράδυ ελευθερώθηκαν χωρίς ιατρική επέμβαση, μόνο διά της προσευχής του Αγίου.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Πορφύριος, Ο Προφήτης, Μαρτυρίες» έκδοση Αγιοπαυλίτικου Ιερού Κελλίου Αγίων Θεοδώρων, τόμος β’, Άγιον Όρος.
