Γέρο – Ενώχ, Η αποστολή του ήταν να παρηγορεί!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=324094

Μιλούσες άνετα μαζί του, μολονότι ένιωθες δέος που έβλεπες έναν άγιο του Θεού. Είχες την ανάπαυση στην καρδιά σου ότι δεν πειράζεται με την αμαρτωλότητά σου, γιατί εκείνος στα σίγουρα θεωρούσε τον εαυτό του πιο ελεεινό από σένα. Κι έτσι σε σεβόταν πολύ, σε τιμούσε κι έδειχνε όλη την αγάπη του σε σένα που δεν τάξιζες. Τον αισθανόσουν τόσο απονήρευτο, άκακο, έτοιμο να σου δοθή με υπακοή σ’ ότι κατά Θεόν του ζητούσες!

Στεκόταν δίπλα σου όχι σαν ανώτερός σου να σου κάνη μάθημα ή να σε εντυπωσιάση με τη πείρα του, αλλά με το μειδίαμα το γλυκύ, το ουράνιο, αυτό το μειδίαμα τ’ αγγελικό που βρίσκεις στα αγιασμένα γεροντάκια του Άθωνα, σου μιλούσε φιλικά όπως μ’ αγάπη και στοργή ο παππούς διηγείται στο εγγονάκι του ιστορίες για βασιλιάδες.

Όταν του ρωτήθηκε για την ευχή, με λίγα λόγια είπε:
«Η ευχή πρέπει να είναι συνέχεια στο μοναχό. Αυτή θα μας σώση, τίποτ’ άλλο». Και παίρνοντας μια ανάσα πρόσθεσε: «Βέβαια»!

Πολλές φορές έλεγε κι άλλα δικά του πράγματα και δεν απαντούσε κατ’ ευθείαν σ’ ό,τι τον ρωτούσες. Ωστόσο μέσα σ’ αυτά που έλεγε, που αν τάλεγε κανείς άλλος θάταν μάλλον βαρετά, ‘κεί που δεν το περίμενες σου έδινε την απάντησι που ήθελες.

Κι αναπαυόσουv πολύ να συζητάς με τον πτωχό αυτόν τω πνεύματι καλόγερο.

Μ’ απλότητα και χάρι μας είπε και το εξής:
«Η Παναγία είπε στον Υιόν της. Απόστολοι έδωσες μερτικό, εγώ δεν έχει μερτικό; Και ο Ιησούς Χριστός είπε· Έχεις, να το Άγιο Όρος. Κι έτσι απ’ όλο το κόσμο μόνο το Άγιο Όρος είναι της Παναγίας. Κι όποιος έρχεται μ’ αγάπη για την Παναγία και με φόβο για τη σωτηρία της ψυχής του, ελπίζει στην Παναγία, σώζεται και είναι καλά Δευτέρα Παρουσία!

Μιλούσε πολύ για τον θάνατο και την μέλλουσα κρίσι δείγμα κι αυτό της ωριμότητός του και της εν επιγνώσει ζωής του:
«Από ‘δω, τη γη, ως ουρανό είναι 24 τελώνες. Μόνο δαίμονες· και σταματούν όλους τους ανθρώπους που πεθαίνουν. Μόνο στους Χριστιανούς Ορθοδόξους γίνεται αυτό. Μόνο αυτούς κοσκινίζουν οι δαίμονες· όλοι οι άλλοι πάνε έτσι κουτουρού και χάνονται…». Και συνεχίζει: «όλοι οι άγγελοι είναι ταπεινοί και οι δαίμονες υπερήφανοι… Ο κόσμος αυτός είναι παγίδα. Οι δαίμονες θέλουν να μας πιάσουν μέσα και να μη σωθούμε Δευτέρα Παρουσία»!

Σ’ έναν αδελφό δόκιμο μοναχό, που ζητούσε την ευχή του, έλεγε:
«Πολλοί θέλουν να γίνουν καλόγεροι και δεν τους αφήνουν οι δικοί τους. Αυτούς (τους γονείς) τους βάζει ο σατανάς, γιατί μισεί πολύ τους μοναχούς. Επειδή οι μοναχοί θα πάρουν τη θέση των αγγέλων που έπεσαν απ’ τον Παράδεισο, Δευτέρα Παρουσία… Εσύ γίνης καλόγερος; Ωραία! Βάστα, βάστα! Να μη γίνης πάλι κοσμικός μετά, να μη γίνης ψεύτης μπροστά στο Χριστό. Δευτέρα Παρουσία… Ο Θεός να σ’ ευλογήση»!

Δεν θέλαμε να φύγουμε από κοντά του. Τον είχαμε αγαπήσει πριν τον καλογνωρίσουμε. Και τώρα που τον γνωρίσαμε, είδαμε ότι αυτός μας αγαπούσε από πιο πριν, αγαπούσε όλο το κόσμο. Και με λύπη τον αφήναμε. Κάναμε να πάρουμε ευχή να του φιλήσουμε το χέρι. Το μισοτράβηξε, αλλά στην επιμονή μας τ’ άφησε και τ’ ασπασθήκαμε.

«Δεν πειράζει», έλεγε, εννοώντας να μη του φιλήσουμε το χέρι, «εγώ είμαι απλός μοναχός… Να μας ελεήση ο Θεός κι η Παναγία. Να εύχεσθε… Αμήν»!

Την άλλη μέρα, καλύτερα στην υγεία του, έφυγε απ’ το μοναστήρι, το ίδιο ήσυχα κι αφανώς όπως ήρθε.

Μας παρηγόρησε! Αυτή ήταν άλλωστε η αποστολή του να παρηγορή, η αποστολή των αγίων! Ήταν τα τέλη Αυγούστου του ’78.

Ύστερα από περίπου ένα χρόνο ο ευλογημένος γέρο – Ενώχ άφηνε το ταλαιπωρημένο ασκητικό σώμα του στα αγιασμένα χώματα του περιβολιού της Παναγίας μας, που τόσο πόθησε κι αγάπησε! Κι η παρηγοριά μας τώρα είναι πιο μεγάλη…!

Όσιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

Απόσπασμα από το άρθρο με τίτλο «Παρηγορία, Η επίσκεψη του μακαριστού γέρο – Ενώχ στο Μοναστήρι μας» το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό, «Όσιος Γρηγόριος», τεύχος 5, 1980, της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους.