Γέροντας Αιμιλιανός: Το άγιο Λείψανο είναι Θεός επίγειος, Θεός δρων εν μέσω ημών…

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 

Ομιλία του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ. π. Αιμιλιανού εις την Τράπεζαν της Ιεράς ημών Μονής [Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους] κατά την πανήγυριν της μετακομιδής του ιερού λειψάνου του Αγίου Νικολάου (20 Μαίου 1986).

 

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=359388

 

Ο Άγιος [ο άγιος Νικόλαος] ζων διαρκώς εθαυματούργει. Αλλά τα ίδια και όμοια θαύματα τα ενεργεί και το άγιον Λείψανον αυτού.

Ημείς δε γνωρίζομεν, ότι ο Άγιος που μετεφέρθη εις το Μπάρι [το άγιο Λείψανο του αγίου Νικολάου] και αυτό το όποιον εναπομένει εις ημάς [το μέρος του αγίου λειψάνου], είναι τι το επίγειον, αλλά είναι, δυνάμεθα να είπωμεν, και Θεός επίγειος.

Είναι Θεός επίγειος, Θεός δρων εν μέσω ημών, απτός1 και θεωρητός2, του Θεού σκηνώσαντος εν αυτώ, άρα εν μέσω ημών, ώστε δι’ ημάς η απτότης του λειψάνου να μας παρέχη τους καρπούς της μεθέξεως του Θεού, όστις, αυτός, αναφής και αμέθεκτος, καθίσταται τόσον ιδικός μας.

Το σεπτόν Λείψανον μας δηλοί όλα ταύτα. Αυτός ο πρεσβύτερος αδελφός μας, ο Άγιος Νικόλαος, συμμερίζεται κατά χάριν ιδιότητας του Θεού και τας επιμερίζει εις ημάς.

Απήλθεν από την ζωήν αυτήν χωρίς να την καταλείψη, όπως κάποτε άφησεν τους ουρανίους κόλπους ο Υιός του Θεού προς χάριν μας, διά να σκηνώση ανάμεσά μας, χωρίς όμως να εγκατάλειψη εκείνους.

Είναι ο Άγιος ένας πρωτότοκος αδελφός μας επί γης, και εν ταυτώ ένας προγενέστερος, ένας προπομπός μας εις τους ουρανούς, ίνα εν παρρησία ομιλή εκεί δι’ ημάς.

Δηλοί, λοιπόν, αυτός περί ημών εις τον Θεόν. Δηλοί, μας παριστά εις τον Θεόν, τον κάθε ένα μας. Και επομένως, βλέπετε, όλη μας αυτή η νύκτα, όλη μας η σχέσις με τον Άγιον δεν ήτο σχέσις απλώς μετ’ αυτού, άλλα σχέσις με τον ζητούμενον, τον θαυμαστόν εν τοις Αγίοις αυτού.

Τελικώς, λοιπόν, εν τω Αγίω και παρά τω Αγίω είναι κάτι άλλο, αυτό που λείπει από τον κόσμον και το απολαμβάνομεν ημείς οι μοναχοί δυνατά και αισθαντικά διά μέσου των δυνατοτήτων που μας χαρίζει η Εκκλησία μας.

Εξαποστέλλει ο Θεός το Φως Του, εξαποστέλλει την αλήθειάν Του διά μέσου του Αγίου, εξαποστέλλει ο Θεός τα μύχια της καρδίας Του, δίδει ό,τι έχει Αυτός εις ημάς, διά να μη στερηθώμεν εν ουδενί και να μη είμεθα «ήσσον πως» από τον Άγιον.

Ο Άγιος, συνημμένος με το Πνεύμα το Άγιον, γινώσκει τον Θεόν, αφού το Πνεύμα ερευνά τα του Θεού.

Ηνωμένος τω Πνεύματι, έχει, αναλογικώς, την εμπειρίαν του Αγίου Πνεύματος εκ των Πατρικών κόλπων, εξ ων εκπορεύεται, έχει την εμπειρίαν εκ του Υιού μεθ’ ου ζη και δι’ ου αποστέλλεται.

Και αυτήν την εμπειρίαν την προσκτά3, την απορροφά το θεουργημένον Λείψανον, καθώς απορρόφησε την Χάριν· και, συν τη Χάριτι, γίνεται μέτοχον δωρημάτων, άτινα τα μεταδίδει εις ημάς.

Έτσι μυσταγωγούμεθα ημείς ανεπαισθήτως, αλλά αληθινώς, εν τοις θείοις πράγμασιν.

Αι εμπειρίαι του Λειψάνου, αι εμπειρίαι τουτέστιν του Πνεύματος, η γνώσις του Υιού περί του Πατρός, όλα αυτά γίνονται σχετικώς ιδικαί μας θεολογικαί κτήσεις.

Η κοινωνία μας μετά του Αγίου, διά του Λειψάνου του, γίνεται κοινωνία μας με την παναγίαν Τριάδα.

Ούτως, όσον πτωχοί και μικροί και αν είμεθα, γνωρίζομεν, ότι τα πρόσωπά μας τα πενιχρά, αι υποστάσεις μας αι πάμπτωχοι και αμαρτωλαί, είναι, τελικώς, υποστάσεις ευρημέναι και ευρισκόμεναι μέσα εις το Λείψανον και μέσα εις τον Θεόν!

Είμεθα πένητες, είμεθα ταπεινοί, είμεθα άχρείοι· αλλά είμεθα και μεγαλειότατοι, εφ’ όσον λαμβάνομεν τοιαύτας «μετοχάς».

Τι δώρον μας κάνει ο Κύριος, θέτων την ζωήν των μοναχών συνεχώς μέσα εις τοιαύτας μεγάλας απολαύσεις!

Δεν υπάρχει κανείς που να φθάνη να συλλάβη το μεγαλείον αυτό, μόνον δύναται να το
γεύεται, καθώς και δεν κατανοούμεν απόλυτα την έννοιαν των Μυστηρίων, όσους κι αν δίδωμεν ορισμούς, αλλά απολαμβάνομεν τας δωρεάς των Μυστηρίων.

Διελέχθημεν λοιπόν, αδελφοί, με τον Θεόν, εμάθαμεν διά τον Θεόν, εγνωρίσαμεν τον Θεόν, πάλιν, σήμερα, και θα μας ξαναπληροφορήση και θα μας πρόσθεση ο Άγιος.

Να, που διελάλησε τον Θεόν και μας κάνει και ημάς με την σειρά μας, ούτω πως, διαλαλητάς του Θεού.

Ημείς ζώμεν τας θλίψεις μας, ζώμεν την σκληράδα της καρδιάς μας, όμως συν τούτοις πάσιν, και εκείνα θεϊκά μερίδια ιδικά μας είναι, καθώς και αυτά.

Αυτά μεν από την βούλησίν μας και τας αδυναμίας μας, εκείνα δε από την βούλησιν και την αγάπην του Θεού.

Κατά την παρούσαν Πεντηκοστήν διά πόσων υποδειγμάτων δεν μας επαιδαγώγησεν η Εκκλησία εις αυτό!

Άπιστος απεκλήθη ο Απόστολος Θωμάς, αλλά κατηξιώθη να ομολογήση την πιστότητά του και την πίστιν του εις τον Θεόν, να διαλαλήση την Θεότητα του Χριστού.

Ήτο καχεκτικός, θα ελέγαμεν, εις την φύσιν του, εύκολα έχανε το θάρρος του και την υπομονήν του, δύσκολα ένοιωθε χαράν μπροστά εις τον Χριστόν.

Και όμως, εις αυτόν είπε: «έλα βάλε το χέρι σου, δες με τα μάτια σου».

Πόσες φορές εις ημάς λέγει ο Θεός «βάλε τα χέρια σου» και θέτει ο ίδιος τας χείρας μας εις τους τύπους τους δικούς του, ο Χριστός.

Εν συνεχεία, τα γύναια εκείνα, εκ φύσεως αδύνατα, έλαβον την προσωνυμίαν των Μυροφόρων.

Την αδυναμίαν των εχρησιμοποίησεν ο Θεός διά να φανερώση την δύναμιν της Αναστάσεως και να την καταγγείλη4 εις τους Μαθητάς και Αποστόλους.

Κατόπιν είδαμεν ένα παράλυτον. Ο παράλυτος είχε μήπως την δύναμιν της ψυχικής και σωματικής ιάσεως; Ή η δεξαμενή εκείνη του ύδατος; Ή μήπως ο Άγγελος που κατέβαινε και ετάρασσε το ύδωρ;

Πέραν της ταραχής του ύδατος δεν είχε καμμίαν άλλην συμβολήν. Μόνον αυτός, ο αόρατος
Θεός, ήτο που τα ενήργει όλα. Ο Χριστός, ο φαινόμενος ψιλός άνθρωπος, αυτός μετέστρεψε τον παράλυτον εις εξαγγελέα της Χάριτος.

Και, εν συνεχεία, χθες, μία πόρνη γυναίκα, πεντάπορνη, η Σαμαρείτις, διησθάνθη το μυστήριον του Χριστού και το διεβίβασεν εις ένα λαόν, ο οποίος ουδέποτε εδέχετο τον λαόν του Ισραήλ.

Την επομένην Κυριακήν θα ίδωμεν τον τυφλόν, ο οποίος κι αυτός θα γίνη διαλαλητής του Υιού του Θεού, διότι οι οφθαλμοί του μεν είδον τον υλικόν κόσμον, η ψυχή του όμως ανεγνώρισε το μυστήριον της Θεότητος.

Προχωρώντας προς το τέλος της Πεντηκοστής, ο ίδιος ο Χριστός, κατά την Κυριακήν των άγιων Πατέρων, διά της ωραιοτάτης προσευχής Του προς τον Πατέρα, θα ομιλήση περί
ημών απ’ ευθείας, ως ο αιώνιος μεσίτης των καρδιών μας, εις το διηνεκές έχων τας χείρας Του υψωμένας υπέρ ημών.

Ούτω κατάγονται και φθάνουν μέχρις ημών τα πλαστουργικά και σωστικά χέρια του Θεού και το φωτιστικόν Πνεύμα διά μυρίων θείων μεθοδιών και διά των Αγίων και των Θεοσήμων προσκυνητών λειψάνων.

Και αύθις αναβαίνουν προς τον Πατέρα και μας ενώνουν ωσεί πυρίκαυστους μαζί με τους θρόνους και τας Κυριότητας, μαζί με τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους, μαζί με τας Δυνάμεις μαζί με τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, δια να οικειοποιούμεθα την γνώσιν των Χερουβείμ, την δύναμιν των Σεραφείμ, το ηγεμονικόν των Αρχαγγέλων, το γρήγορον των Αγγέλων, τον θρίαμβον των θρόνων.

Διά λειψάνων, δι’ Αγίων, διά στοιχείων, διά συμβόλων, διά προσευχών, διά πάντων μας δίδει και επιπροσθέτει ο Θεός κάθε ημέραν, μας έδωσε και σήμερα.

Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω.

Εύχεσθε, λοιπόν, άγιε Γέροντα, να κατανοήσωμεν πόσον ο Κύριος μας ντελαλίζει εις τον Πατέρα Του, ώστε να καθιστώμεν εαυτούς φερέφωνα της ιδικής Του φωνής, βουλήσεως και επιθυμίας, μιμητάς του πάθους Του, μάκτρα5 της αγιότητός Του, επιστολάς των λόγων Του, κάτοπτρα της δόξης Του.

1. απτός= ψηλαφητός
2. θεωρητός= τον οποίο βλέπουμε
3. προσκτώ= αποκτώ
4. καταγγέλλω= αναγγέλλω
5. μάκτρον= πετσέτα, μαντήλι

 

Από το περιοδικό «Όσιος Γρηγόριος», ετήσια έκδοση της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, περίοδος β’, έτος 1986, αριθμός 11.