Επικοινωνιακές εκτονώσεις και επίγειες παρηγοριές

17 Μαΐου 2023

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=372666)

Ἡ ψυχὴ ποὺ ἕλκεται διακαῶς Ἐρωτικὰ πρὸς τὴν Ἐσταυρωµένη Παναγάπη, καὶ σπεύδει ἀσυµβίβαστα νὰ Τὴν “διεκδικήση” µὲ κάθε θυσία, εἰσέρχεται στὸν ἀγῶνα αὐτῆς τῆς “ Ἐρωτικῆς διεκδίκησης” µὲ πλήρη ἐπίγνωση12 τῆς… “κόλασης” τῶν πειρασµῶν καὶ θλίψεων ποὺ τὴν περιµένουν (ὡς ἀναγκαία “συσταύρωση” µὲ τὸν Χριστό), ὥστε νὰ δοκιµαστῆ ἡ ἀγαπητικὴ ἀφοσίωσή της στὸν Οὐράνιο Νυµφίο. Ἡ προσδοκία αὐτὴ ἑνὸς “βίου… ἀγκαθόσπαρτου” (ἀντὶ ἑνὸς “ἀνθόσπαρτου” τοιούτου, ποὺ εὔχεται ὁ κόσµος στοὺς συνανθρώπινους ἔρωτες!) δὲν πτοεῖ τὴν Χριστολάτριδα ψυχή, ἡ ὁποία καί… προκαλεῖ 13 ἐναντίον της τὴ βία τῶν πειρασµῶν, ἀπὸ ὑπερβάλλουσα γιὰ τὸν Θεὸ ἀγάπη!

Ἐξάλλου, τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ προβάλλει (µέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία14 τοῦ Ἴδιου τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Του) ἕναν ἐπίγειο βίο συνεχῶν δοκιµασιῶν καὶ θλίψεων… καὶ διαρκῶς ἐκχεοµένων αἱµάτων…! Οἱ δὲ Ἅγιοι Πατέρες ὑπογραµµίζουν τὴν ἀναγκαιότητα τῆς Ἀσκήσεως καὶ τοῦ Μαρτυρίου, ποὺ πρέπει νὰ διέλθουν οἱ ψυχὲς ὅσων ἕλκονται Ἐρωτικὰ καὶ σπεύδουν ὁρµητικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ Πλάστη τους: «Ἀεὶ γὰρ πόνοις ἑαυτῶν καθαίρουσι τὰς ψυχὰς καὶ τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου τηροῦσι, κενοῦντες ἑαυτῶν τὰ αἵµατα ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ…» (Ὅσιος Νικήτας ὁ Στηθᾶτος –  Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν:  Τόµος Γ΄,  σελ.  300).

Ἡ “µοῖρα” κάθε λογικοῦ πλάσµατος ποὺ ἔχει ἑλκυσθῆ ἀγαπητικὰ πρὸς τὸν Πλαστουργό του, εἶναι νὰ βιώνη πάντοτε συγκλονιστικὰ-ἂν καὶ ἀνοµολόγητα-  ἕναν Ἔρωτα “διψητικὸ”  καὶ ἐντελῶς ἀδιέξοδο πρὸς ἄλλες ἐπικοινωνιακὲς ἐκτονώσεις καὶ ἐπίγειες παρηγοριές…! Ἀλλ’ αὐτὴ ἡ “δυσοίωνη” προοπτικὴ τῆς διὰ Χριστὸν “Μαρτυρικῆς” δοκιµασίας… δὲν ἀποθαρρύνει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν σκληρὸ καὶ ἀδιαπραγµάτευτο ἀγῶνα τῆς “ἐρωτικῆς διεκδίκησης”, ἀντίθετα τὴν “πεισµώνει” ὥστε νὰ µὴ φείδεται οὔτε τοῦ “αἵµατός” της… κατὰ τὴν διψαλέα15 ἐκζήτηση τοῦ Θεοῦ!

Πληγωµένη βαθιὰ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸν Ἔρωτα ποὺ τῆς “προέκυψε” στὸ κατακόρυφο -Θεανθρώπινο- πεδίο ἀλληλοπεριχώρησης, ἀδυνατεῖ πιὰ νὰ ἀναπτύξη ἄλλες, “αὐτόνοµα ἐρωτικὲς” δραστηριότητες στὸ ὀριζόντιο -συνανθρώπινο- πεδίο σχέσεών της. Καὶ αὐτό, βέβαια, ὄχι γιατὶ ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας εἶναι “κακὸς” (διότι, πῶς θὰ µποροῦσε νὰ εἶναι “κακὸ” κάτι ποὺ ἔχει εὐλογηθῆ ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό! ), ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ Θεανθρώπινος Ἔρως, ὅταν ἀναφλεγῆ, διεκδικεῖ “ζηλότυπα” ὄχι ἁπλὰ τὴν προτεραιότητα, ἀλλὰ τήν… ἀποκλειστικότητα στὴν καρδιὰ16 τοῦ ἀνθρώπου, ἀπορροφώντας ὁλάκερη τὴν ἀγαπητική της δύναµη καὶ ἀπαιτώντας µιὰ ἀπόλυτη ἐρωτικὴ ἀφοσίωσή της στὸν Ἐσταυρωµένο Νυµφίο τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸ εἰρηµένο: «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου, καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου,καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου…» (Ματθ. 22, 37)!

Ἐὰν ἡ ἀνθρωπότητα, στὴν πλειονότητά της, στέκεται ἀδιάφορη ἐµπρὸς σὲ µιὰ τέτοια Ἀγαπητικὴ πρό(σ)κληση… εἶναι διότι ἔχει παγιδευθῆ,  δυστυχῶς,  ἀναπόδραστα  µέσα  στὸ  “σαρκικὸ  φρόνηµα”  αὐτοῦ τοῦ ἀρνησίθεου κόσµου. Ἔτσι, ἀδυνατεῖ πλέον νὰ ἀντιληφθῆ σὲ τί ὑπερούσια  µεγαλειότητα  ἔγκειται  ἡ  ἀνεπανάληπτη  ἀξία  τῆς  ἀνθρώπινης ὕπαρξης… καὶ -πολὺ περισσότερο- ἀδυνατεῖ νὰ ἑλκυσθῆ πρὸς αὐτὸ τὸν σκοπὸ: τὴν ἄφθαρτη πνευµατικὴ ἕνωσή της µὲ τὸν Δηµιουργὸ τοῦ Σύµπαντος καὶ Νυµφίο τῶν ψυχῶν!

Κυρίως οἱ ἀνδρῶες ψυχές, στὴν πλειοψηφία τους, φαλκιδεύονται µέσα στὴ “φαλλοκρατικὴ17 πλάνη (γενικὰ τὸ σαρκικὸ φρόνηµα) ποὺ ἔχει καταφέρει νὰ ἑδραιώση ὁ Σατανᾶς στὸν κόσµο. Ἔτσι, ἀδυνατοῦν (οἱ ἄνδρες) νὰ “δοῦν” πνευµατικὰ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ ὡς Νυµφίο τῶν ψυχῶν τους. Πλειοδοτώντας στὴν “ἀρσενικότητα” τῆς ὑλικῆς τους φύσεως, καθίστανται… ἀνίκανοι νὰ διακρίνουν τὴν πνευµατικὴ “θηλυκότητα” τῶν ἀΰλων ψυχῶν τους, καὶ γι’ αὐτό, ἐνῶ ἐπιδίδονται διψαλέα (ἂν καί, τελικῶς, ἀξεδίψαστα! ) στοὺς σαρκικοὺς ἔρωτες τῆς γῆς, παραµένουν πνευµατικὰ ἀνέραστοι… πρὸς τὸν Οὐράνιο Νυµφίο!

Ἀλλὰ καὶ οἱ γυναικεῖες ψυχές, στὴν πλειονότητά τους, µένουν ἀδιάφορες κι ἀνέραστες πρὸς ἕνα Νυµφίο… ὑπερκόσµιο, καθὼς τελοῦν ὑπὸ τὴν ὁµηρία τῆς, “συκοφαντηµένης” ἀπὸ τὸν διάβολο, ἀντίληψης γιὰ τὴν θεοειδῆ (“κατ’ εἰκόνα” Θεοῦ) φύση τῆς ψυχῆς, καὶ τὴν αἰώνια δυναµική (“καθ’ ὁµοίωση” Θεοῦ) τῆς πνευµατικῆς ἐξελιξιµότητάς της! Ὥστε, ἡ “ρεαλιστικὴ” λογικὴ τῆς γήινης προσέγγισης ποὺ θέτει πάντοτε πιό… ἄµεσα ἐφικτὲς στοχεύσεις, καθιστᾶ (καὶ) τὶς γυναῖκες ἀπρόθυµες πρὸς µία ἐπαγγελία “νυµφικῆς” προοπτικῆς… πέρα ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ πάνω ἀπὸ τὸν παρόντα κόσµο! Ἔτσι, καὶ αὐτὲς (οἱ γυναῖκες) µειοδοτοῦν… στὰ ὑπερκόσµια, ἐκτονώνοντας ὅλον τὸν ἐρωτισµὸ τῶν ψυχῶν τους πρὸς ἀναζήτηση ἑνὸς ἐγκόσµιου νυµφίου, ἡ εὔκολη εὕρεση τοῦ ὁποίου παρέχει σ’ αὐτὲς τὴν σιγουριὰ καὶ ἀσφάλεια µιᾶς “ἐδῶ καὶ τώρα” γαµήλιας ἀποκατάστασής τους στὸν βίο…!

Ἀκόµα, ὅµως, καὶ ὅταν συµβῆ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς τὶς ψυχὲς νὰ ἑλκυσθοῦν πνευµατικά πρὸς τὸν Οὐράνιο Νυµφίο… συχνὰ µπερδεύονται σὲ µιὰ “σαρκικοῦ φρονήµατος” ἀντίληψη, καὶ µιὰ ἀρρωστηµένα συναισθηµατικὴ θεώρηση της “νυµφικῆς” σχέσεως µαζί Του, περιπίπτοντας σὲ ἐµπαθεῖς συµπεριφορὲς (ὅπως ἡ αὐταρέσκεια, ἡ ἀνθρωπαρέσκεια, ἡ ἀνταγωνιστικότητα, ἡ ζηλοφθονία, ἡ ἀλαζονεία, ἡ σκληροκαρδία, ἡ ἀνελεηµοσύνη… κλπ) ποὺ θέτουν σὲ σοβαρὸ κίνδυνο µαταιώσεως τὴν ἐλπίδα τῆς Γαµήλιας ἑνώσεώς τους µὲ τὸν Χριστό! – Βλέπε παραβολὴ τῶν «Δέκα Παρθένων» (Ματθ. 25, 1-13).

(Συνεχίζεται)

12 «Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου… ἑτοίµασον τὴν ψυχήν σου εἰς πειρασµόν. Εὔθυνον τὴν καρδίαν σου καὶ καρτέρησον…» (Σειρὰχ: 2, 1-2).

13 «Δοκίµασόν µε, Κύριε, καὶ πείρασόν µε… πύρωσον τοὺς νεφρούς µου καὶ τὴν καρδίαν

µου…» (ψαλµὸς 25, 2).

14 «…Στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιµµένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν,  καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν…» (Ματθ. 7, 14).

15 «Διψᾶ ἡ ψυχή µου τὸν Κύριο καὶ µὲ δάκρυα Τὸν ζητῶ… Πῶς νὰ µὴ Σὲ ζητῶ, Κύριέ µου;! Σὺ πρῶτος µὲ ἐζήτησες, καὶ µοῦ ἔδωσες νὰ γευθῶ τὴν γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατός Σου, καὶ ἡ ψυχή µου Σὲ ἀγάπησε ἕως τέλους… Ἂν δὲν µὲ προσείλκυες µὲ τὴν ἀγάπη Σου, δὲν θὰ σὲ ζητοῦσα ὅπως Σὲ ζητῶ… Ἀλλὰ τὸ Πνεῦµα Σου τὸ Ἅγιο µοῦ ἔδωσε τὸ χάρισµα νὰ Σὲ γνωρίσω… καὶ πλέον Σὲ διψῶ µέχρι δακρύων…» (Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης).

16 «Δός Μοι, υἱέ Μου, σὴν καρδίαν…!» (Παροιµ. Σολοµῶντος: 23, 26).

17 «Ἡ δύναµις τοῦ Σατανᾶ ἐπ’ ὀµφαλοῦ γαστρός…» ( Ἰὼβ: 40, 16).