Με τις ρίζες του να φτάνουν μέχρι την αρχαία λίρα, το ούτι κατάφερε στο πέρασμα των αιώνων να εξελιχθεί και να δώσει το δικό του στίγμα σε Δύση και Ανατολή. Άλλοτε ως ούτι και άλλοτε ως λαούτο, κατοχυρώθηκε στην συνείδηση του λαού μας, αποτελώντας πλέον στοιχείο της μουσικής μας κληρονομιάς.
Επτάχορδο ούτι: Το μεγάλο ηχείο και το κοντό χέρι είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του ουτιού, που το κάνουν να διαφέρει από τα μακρύχερα όργανα της οικογένειας των λαουτοειδών (ταμπουράς, σάζι, μπαγλαμάς, ταρ, ντουτάρ, σετάρ).
Το μπροστινό μέρος του ηχείου λέγεται καπάκι. Είναι μία ξύλινη, αρμονική πλάκα. Στην μεσαία περιοχή της πλάκας υπάρχουν μία μεγάλη και δυο μικρές τρύπες (ροζέτες) διακοσμημένες με σχέδια από ξύλο η κέρατο.
Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης και καθηγητής παραδοσιακής μουσικής στο Ωδείο Αθηνών, Χρήστος Τσιαμούλης.
Τό ηχείο τού ουτιού κατασκευάζεται από λωρίδες ξύλου (δούγες)