Οι θαυμάσιες αγιογραφίες της Ι.Μ. Ρεντίνας Αγράφων (φωτορεπορτάζ)
Η Ι.Μ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ρεντίνας είναι από τις παλαιότερες και σπουδαιότερες της περιοχής των Αγράφων. Οι εικονογραφικές της παραστάσεις χαρακτηρίζονται από ένα είδος μορφολογικής συναίρεσης της Μακεδονικής με την Κρητική Σχολή. (Φωτογραφίες: Νίκος Λουπάκης)
Οι τοιχογραφικές παραστάσεις του Καθολικού και των παρεκκλησίων, φανερώνουν ότι ο μαΐστορας εικονογράφος γνωρίζει τις εικαστικές κατακτήσεις του μεγάλου Φράγκου Κατελάνου όπως και άλλων σπουδαίων τοιχογράφων.
Στις αρχιερατικές μορφές των αγίων Σπυρίδωνος και Νικολάου, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η μεστή πληρότητα του βλέμματος, μέσα στο οποίο η εξωπορευόμενη ιεραποστολική διακονία και ποιμαντική συνδιαλέγεται με την ορθόδοξη ενδοστρέφεια της ασκητικής πολιτείας.
Άποψη του καμαροσκέπαστου παρεκκλησίου του Τιμίου Σταυρού, που βρίσκεται ανάμεσα στα κελλιά και παραπλεύρως του ηγουμενείου.
Στο βάθος του εικονογραφικού λόγου, βασιλεύουν το ουσιώδες του εκκλησιαστικού ομιλείν, και η απλότητα ενός αληθινού κόσμου, χριστοειδώς προσαγόμενου στην ενοτριαδική κοινωνία και ενότητα του Πατρός και του Υιού και του Αγ. Πνεύματος.
Στην παράσταση της Αποκαθηλώσεως, το παραδομένο στον θάνατο πανάγιο σώμα του Ιησού Χριστού, παραμένει ανοιχτό λευκορόδινο, θυμίζοντας ότι ο ουράνιος άρτος είναι αυτός ο Ίδιος που ως άρτος καινός κατήλθε κατόπιν λυτρωτικώς και στου θανάτου τη χώρα τη φοβερή.
Το τοιχογραφικό σύνολο της Ι.Μ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Ρεντίνα, ακολουθώντας τις σύγχρονες τάσεις της Κρητικής Σχολής για νέες θεματικές, δημιουργεί, ως εκ τούτου, μια νέα γκάμα χειρονομιών, κινήσεων και μορφών, καθώς και ένα νέο συνολικό μορφοπλαστικό «νατουραλισμό».
Σε παραστάσεις, όπως αυτές των δύο μεμονωμένων αρχαγγέλων, οι μορφές τους περικρατούνται μέσα σε μία θερμότητα πνευματική, οι φιγούρες αποκτούν ακρίβεια και κίνηση, οι εκφράσεις αποπνέουν μεγαλοπρέπεια και τρυφερότητα, ελευθερία και χάρη.
Σε πολυπρόσωπες συνθέσεις, όπως η Μεταμόρφωσις και η Ανάστασις, εικονογραφούνται αφενός πολλαπλά γεγονότα της Θείας Οικονομίας και αφετέρου θεολογικές ερμηνείες αυτών και πολλών άλλων πνευματικών πραγματικοτήτων.
Εδώ κυριαρχεί μία αφήγηση ρυθμική, λεπτομερής και πλατιά. Στις συνθέσεις αυτές αναδεικνύεται ένας εικονογραφικός λόγος πλούσιος και περιεκτικός, που γνωρίζει και την καταφατική περιγραφή και τον αποφατικό υπαινιγμό, που χειρίζεται και την συμβολική ρητορική, αλλά και την κρυπτική σημαντική.
Στην παράσταση του αββά Σισώη, που συλλογίζεται γύρω από τα μυστήρια του θανάτου, της φθοράς του κτιστού και της φύσης του χρόνου, ο θεϊκός λογισμός του αγίου, εικονογραφικά εγγεγραμμένος αναντίρρητα μέσα στο στραμμένο βλέμμα του προς τον προσκυνητή, κυριολεκτικά ανθρωπουργείται.
Σε παραστάσεις όπως αυτή των αγίων ασκητών Μάρκου του Αθηναίου και Μάρκου του Ρωμαίου, συνδυάζεται, κυρίως στο πρόσωπο, ο πράσινος «μακεδονικός» προπλασμός, με τα ανοιχτόχρωμα σαρκώματα.
Συμπερασματικά, στο τοιχογραφικό και εικονογραφικό σύνολο της Ι.Μ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Ρεντίνα, αισθανόμαστε ότι στην προφάνεια του συγκεκριμένου αυτού εικονογραφικού τρόπου, ανθεί με μια νέα ιστορική εικαστική φρεσκάδα και περιλαμβάνεται τόσο εικαστικά όσο και πνευματικά αυτή η ζωντανή εμπειρία των πλασμάτων του Θεού.