O Γέρων Ιγνάτιος Καπνίσης (†) μπροστά στα πρακτικά ζητήματα της ζωής

Ορθοδοξία / Μορφές - 13 Απριλίου 2024
 Δημήτρης Ιωάννου, Φιλόλογος - Συγγραφέας

-Σας συντάραξε, είπατε, ότι ολίγου προ του θανάτου του ήρθε να σας χαιρετίσει….

-Ναι, με συντάραξε, διότι ήταν κάτι ανέλπιστο για μένα. Είχα στενοχωρηθεί λίγο για ένα ζήτημα, για κάτι που είχε γίνει, μετά πήγα στην κηδεία του πατρός Γρηγορίου, στενοχωρήθηκα πιο πολύ που μπήκε στο νοσοκομείο ο Γέροντας και ήταν σοβαρά, όπως μάθαινα, διότι μαθαίναμε… Αλλά αυτό πραγματικά με συγκλόνισε, γιατί το θεώρησα παρά πολύ μεγάλη ευλογία στην ελαχιστότητά μου που ήρθε να με χαιρετίσει.

-Μεταξύ ύπνου και ξύπνου δηλαδή…

-Ναι, ναι, ναι… Και μετά από ένα τέταρτο κτύπησε το τηλέφωνο ότι ο πατήρ Ιγνάτιος εκοιμήθη… Ευχαριστώ τον Θεό για αυτή την συγκατάβαση. Γιατί για μένα ήταν μια παρακαταθήκη αυτό και θα το θυμάμαι όσο ζω. Ήταν παρά πολύ έντονη η στιγμή αυτή, να ξυπνήσω με τη θέα του π. Ιγνατίου ολοζώντανη μπροστά μου να με χαιρετά σε νεότερη ηλικία όντας, χαμογελώντας, πλήρης χαράς και ευφροσύνης για την άνοδό του στην Βασιλεία των Ουρανών. Πάρα πολύ με συγκλόνισε και με συγκλονίζει διαρκώς αυτό.

-Θα ήθελα να μου ξαναπείτε δυο λόγια για την τάξη που είχε μέσα στο ιερό.

-Μας έκανε με μειλίχιο ύφος, με το δάχτυλο του, να μην ομιλούμε μέσα στο ιερό. Και όταν ήταν να μιλήσει, να κάνει κήρυγμα, μας έλεγε, Πατέρες κάντε προσευχή να μπορέσω να μιλήσω όπως θέλει ο Θεός, να μην πω κάτι δικό μου, αλλά του Θεού. Και μάλιστα πολλές φορές ερχόταν και μας φιλούσε εδώ στον ώμο. Από σεβασμό ζητούσε τις προσευχές μας και συνάμα ήταν ένα έναυσμα αυτό για να μας απομακρύνει και από την σχετική μικρή αργολογία στο άγιο βήμα. Έλεγε, πατέρες, παρακολουθείστε το κήρυγμα και στο τέλος πέστε μου πώς τα είπα. Δηλαδή ήθελε με τον τρόπο του, πλαγίως να μας πει, να κάνουμε ησυχία…

-Τώρα θα ήθελα να σας πω ότι πολλοί σχολίαζαν πως τα κηρύγματά του ήταν αυστηρά κι εγώ προσωπικά διαπίστωσα ότι άλλος ήταν στο κήρυγμα και άλλος στην εξομολόγηση. Στην εξομολόγηση πολύ μαλακός.

-Στην εξομολόγηση ναι. Συγκατέβαινε στο επίπεδο του εξομολουγουμένου και στις δυνατότητές του, γιατί τον γνώριζε, ήξερε τον πνευματικό του αγώνα και ήταν μια πολύ προσωπική σχέση πατρός και υιού. Και το κήρυγμα βεβαίως ήταν πάντοτε ορθοδοξότατο, πατερικότατο, αγιογραφικό. Ποτέ δεν ξέφευγε από το να είναι το κήρυγμα χριστοκεντρικό. ποτέ μα ποτέ. Πάντοτε είχε αυτό στο νου του, να κηρύξει Ιησούν Χριστόν Εσταυρωμένον και Αναστάντα. Και όταν πήγαινε στα χωριά έλεγα, πάλι Γέροντα θα πας στα χωριά, δεν κουράζεσαι να πας;  Εμείς θα μείνουμε εδώ να λειτουργήσουμε. Και έλεγε, ε λέει ο Απόστολος Παύλος να ευαγγελίζομαι… Και να πάμε να ρίξουμε πνευματικά σωσίβια. Να ’ναι ευλογημένο, Γέροντα, λέγαμε. Ακούραστος, πραγματικά ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου. Όχι ότι πήρε τον τίτλο του Διδασκάλου του Ευαγγελίου από τον σεβασμιότατο, αλλά πραγματικά ήταν όντως διδάσκαλος του Ευαγγελίου του Χριστού μας.

-Μια φορά στην εξομολόγηση είχα πει, π. Ιγνάτιο, ανέφερα κάτι εναντίον σας και δεν με ρώτησε τι ήταν αυτό και γιατί το είπες. Το αντιπαρήλθε.

-Ναι, ναι, γιατί ίσως θα απέβαινε σε πνευματική ζημία για σένα. Γιατί μετά θα έπρεπε να δικαιολογηθείς κ.λπ., το απόφευγε από ταπείνωση. Το ίδιο κάνω κι εγώ να σου πω… Ταπεινώς το λέγω, ότι το έχω κι εγώ αυτό πνευματικώς υιοθετήσει. Μου λένε, να, πάτερ, είπε για σας κάποιος κάτι, και μετά μου πέρασε από τον λογισμό τι και πώς... Εντάξει, λέω, άστο άστο, δεν πειράζει, άφησέ το. Να μην σας πω; Ρωτούν. Δεν έχετε την περιέργεια να μάθετε; Δεν πειράζει, απαντώ. Δεν μπορούν να πουν όλοι για μας λόγο καλό, εμένα, έλεγε ο π. Ιγνάτιος, δεν με ενδιαφέρει αν λέγει κάποιος καλό ή κακό για το πρόσωπό μου. Με ενδιαφέρει ποια γνώμη έχει για μένα ο Κύριος. Αυτό πάντοτε τον ενδιέφερε και από ταπείνωση δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό που του λέγαμε, να, Γέροντα, αυτός είπε κάτι για σας. Το προσπερνούσε, είχε τόσο το ταπεινό φρόνημα και την ακατακρισία που δεν ήθελε καν να ακούει για αυτά

-Συμβαίνει να ξέρω ένα πρόσωπο που τον συκοφαντούσε και μετά ο Γέροντας το ευεργέτησε πάρα πολύ.

-Ε, βέβαια, εφόσον ήταν μαθητής του Χριστού γνήσιος, ήταν και μιμητής του Χριστού μας. Γιατί καταλάβαινε ότι δυστυχώς πολλοί χριστιανοί πέφτουν στις παγίδες του πονηρού και προσευχόταν για αυτούς και λυπόταν και στενοχωριόταν που παρασύρθηκαν από τον πονηρό. Και δεν το άξιζαν αυτό, γιατί ο άνθρωπος έχει μέσα του πολλή δόξα από τον Θεό και ο καημένος ο συκοφάντης παρασύρθηκε τώρα από τον διάβολο και θέλει περισσότερη προσευχή, περισσότερη βοήθεια, περισσότερη αγάπη. Και το επεδείκνυε με πάρα πολλούς τρόπους. Βεβαίως, είχε ευεργετήσει πάρα πολλούς και αυτούς που τον είχανε συκοφαντήσει και διώξει και είχαν πει λόγους πικρούς, γιατί ήξερε ποιος ήταν αυτός που έβαζε τα σκάνδαλα.

-Μια φορά του είχα πει ότι Γέροντα σας ρωτώ και για πρακτικά θέματα, επειδή ρώτησα, όταν η μάνα μου είχε άνοια, αν έπρεπε να αλλάξω την ξυλόσομπα με σόμπα πετρελαίου, για μεγαλύτερη ασφάλεια και μου είπε ναι. Και βέβαια αυτό δεν είναι πνευματικό θέμα, αλλά μου είπε για όλα είμαστε εμείς

-Ναι, πολλές φορές, και για τα πρακτικά.

-Και με ωφέλησε πολύ γιατί η μητέρα μου μια μέρα πήρε το μπουκάλι με το οινόπνευμα και το ακούμπησε πάνω στην σόμπα πετρελαίου. Αν ήταν ξυλόσομπα, θα είχαμε ανατιναχτεί.

-Βεβαίως, ενδιαφερόταν για πολλά, και για τέτοια, ναι. Εδώ παλιά είχαν βάλει κάτι κολόνες, φωτιστικά, κάτι φανούς, και μερικών τα καλώδια είχαν χαλαρώσει και κρενόντουσαν. Και με έπαιρνε πολλές φορές τηλέφωνο, π. Γ.,  πρέπει να πούμε στο Δήμο να έρθουν να τα επιδιορθώσουν μην πάθουν καμιά φορά ηλεκτροπληξία τα παιδιά που περνούν απρόσεκτα και οι άλλοι.

 -Τον είχα κάποτε ρωτήσει αν είναι σωστό που τα Χριστούγεννα έρχεται αυτό το πατινάζ και τα παιδιά αντί να ασχολούνται με τον Χριστό ασχολούνται με το πατινάζ όλη τη μέρα… Και μου είπε, κοίταξε, βασικό είναι  μην σπάσουν κάνα χέρι ή κάνα πόδι.

-Και μάλιστα περπατώντας στον δρόμο πολλές φορές με το πόδι του  έκανε τις πέτρες στην άκρη, τις κλωτσούσε. Κι εγώ έλεγα μήπως επειδή περπατούσε κάπως γρήγορα, προπαντός τα πρώτα χρόνια, ότι θα τις συναντούσε πάνω του στον δρόμο και τον εμπόδιζαν. Μια φορά μάλιστα τον ρώτησα, Γέροντα, έχω παρατηρήσει αυτό το πράγμα και μου λέει, όχι παιδί μου, επίτηδες τις κλωτσώ, τις κάνω στην άκρη γιατί μπορεί κάποιος να σκοντάψει και να πέσει. Και τις κλωτσούσε, να πάνε οι πέτρες στην άκρη στο πεζοδρόμιο, μην περάσει κανείς και σκαφτόταν ότι πρέπει να ’ναι ανοιχτός ο δρόμος και καθαρός. Και δεν έχανε πολλές φορές την ευκαιρία διερχόμενος στους δρόμους να κλωτσά τις πέτρες.