Τα πείσματα των νεομαρτύρων και του αγίου Λαζάρου

Ορθοδοξία / Θαυμαστές Διηγήσεις - 23 Απριλίου 2024

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αλλ' ο γενναίος του Χριστού αθλητής Λάζαρος, πάντα ταύτα ως σκύβαλα τα εκαταφρόνησε και ωμολόγει παρρησία έμπροσθεν εις όλους, και έλεγεν· εγώ ένα Θεόν τρισυπόστατον προσκυνώ και λατρεύω, και καθώς εις το όνομα αυτού του ενός και μόνου Θεού εβαπτίσθηκα, και έγινα Χριστιανός, έτζι και εις το όνομά του είμαι έτοιμος και πρόθυμος να αποθάνω, και κανένα πράγμα του κόσμου δεν δύναται να μεταβάλλη την γνώμην μου.

Τέλος πάντων γνωρίσας ο αγάς το αδύνατον της επιστροφής του και απελπισθείς παντάπασιν, έδωκεν απόφασιν να τον κρεμάσουν· μάλιστα και ένας τούρκος Χίος τυχών εκεί, πολλά συνήργησεν εις τον θάνατον του μάρτυρος, λέγοντας· μη χάνετε καιρόν εις το να τον θανατώσετε, επειδή οι τοιούτοι είναι πολλά πεισματικοί , και δεν μεταβάλλουν γνώμην.

Ένα παρόμοιον είδα εγώ, λέγει, εις την Χίον* και δεν εστάθη τρόπος να μεταβάλλωμεν την γνώμην του, αλλά τόσον πείσμα έβαλεν, οπού τέλος πάντων με τόσην προθυμίαν έτρεχεν εις τον θάνατον, ωσάν να επέτα εις τον αέρα.

Και ο μεν Ιωάννης εδόξασε την πρόνοιαν και την οικονομίαν του Θεού διά αυτήν την απόφασιν · ο δε του Χριστού γνήσιος φίλος Λάζαρος απαγόμενος εις τον τόπον της καταδίκης εζήτει παρά των Χριστιανών συγχώρησιν.

Οι δε αγαρηνοί δεν έπαυον εις όλον τον δρόμον να του λέγουν να τουρκίση και αυτός χλευάζοντας την ανοησίαν τους, έλεγεν· ας είναι, τώρα μετ' ολίγον θέλετε με ιδή (το οποίον ακούσαντες τινές Χριστιανοί, και μην ηξεύροντες πως το λέγει ειρωνικώς, μεγάλως ελυπήθησαν).

Όταν όμως έφτασεν εις τον διωρισμένον τόπον, έδειξε φανερά το θείον του φρόνημα, ομολογών παρρησία τον Χριστόν. Και οι μεν Χριστιανοί εχάρησαν υπερβολικά και εδόξασαν τον Θεόν, οι δε αγαρηνοί ελυπήθησαν, και όνειδος αιώνιον έλαβον· ότι κατά αλήθειαν θαυμαστή εστάθη η γενναιότης και η ανδρεία του μάρτυρος.

Επειδή βλέποντας πως δεν ετόλμα τινάς αγαρηνός να του βάλλη το σχοινίον εις τον λαιμόν, αλλά εβίαζαν τους Χριστιανούς να το βάλλουν, και αυτοί κατ' ουδένα τρόπον δεν έστεργαν να γένουν δήμιοι του μάρτυρος· τούτο λέγω βλέποντας ο μάρτυς, διά να λυτρώση τους Χριστιανούς από την βίαν εκείνην, μόνος του ο γενναιότατος μετά χαράς μεγάλης επέρασε την θηλιάν εις τον λαιμόν του με τας ευλογημένας του χείρας, και πατήσας επάνω εις ένα κοφίνι εκρεμάσθη· είτα εβγάνοντας άλλος το κοφίνι, έμεινε κρεμασμένος, και ούτω παρέδωκεν ενδόξως την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, εις τα 1802, Απριλίου 23, εις ηλικίαν έως 28 χρόνων.

Οι δε παρεστώτες Χριστιανοί επαρατήρησαν, και με απορίαν και θαυμασμόν τους, έλεγαν, πως τρεις φοραίς ανέβη και εκατέβη το άγιον λείψανον με το σχοινίον, χωρίς χέρι ανθρώπου, ωσάν να ανεβοκατεβάζη τινάς κανδήλαν.

Έπειτα έμεινε κρεμάμενον ακίνητον, και είχε το πρόσωπον γυρισμένον από το μέρος της δύσεως, έως της εσπέρας, και το πρωί ήτον ομοίως γυρισμένον έως οπού ανέτειλεν ο ήλιος.

Ανατείλαντος δε του ηλίου, έστρεψε παραδόξως και έβλεπε κατά ανατολάς, και τούτο ουδέ οι αγαρηνοί δεν το επέρασαν απεριέργως, αλλά στοχαζόμενοι πως είναι σημείον να μένη ένα ημερόνυκτον ακίνητον γυρισμένον προς δυσμάς, και έπειτα έξαφνα να στρέψη προς ανατολάς, παρευθύς έτρεξαν και το εγύρισαν προς την δύσιν· αλλά την ώραν, (ω του θαύματος!) εγύρισε πάλιν το πρόσωπον προς την ανατολήν και πάλιν οι ασεβείς το εγύρισαν προς την δύσιν, και πάλιν ο μάρτυς εγύρισε προς την ανατολήν· και τούτο δεν έγινεν άπαξ η δις ή τρις, αλλά πολλάκις.

Όθεν ένας αγανακτών και υβρίζων τον άγιον, έλεγε· το πείσμα οπού είχε ζωντανός έχει και αποθαμμένος· και λαβών ο επάρατος μάχαιραν εκτύπησεν εις το άγιον λείψανον από το μέσα μέρος των αστραγάλων, και υπερφυώς έρρευσε παρευθύς από τριαντατριών ωρών νεκρόν σώμα ολίγον αίμα, από το οποίον λαβών με βαμβάκι ένας Χριστιανός από το Κιρκαγάτζι, και αλείψας ένα του συγγενή οπού είχε πολυχρόνιον και ανίατον πάθος, τον εθεράπευσε διά της χάριτος του αγίου μάρτυρος Λαζάρου.

Έμενε δε το άγιον λείψανον κρεμάμενον, κατά ανατολάς γυρισμένον, ανοικτούς έχον τους οφθαλμούς, και γυρισμένους κάτω προς την γην βλέποντας· και όχι μόνον κανένα από τα συνηθισμένα εις τα νεκρά σώματα δεν έπαθεν, αλλ᾽ ουδέ καν μύγα, ουδέ άλλο τι ζωύφιον δεν επλησίαζεν εις αυτό.

* Αυτός ήτον ο νεομάρτυς Μάρκος.