Page 10 - Περί Ιερωσύνης
P. 10
ΑΝΑΛΕΚΤΑ Τεύχος 36 / Ιερωσύνη / 18 Ιανουαρίου 2016 www.pemptousia.gr
Ο κληρικός καλείται σε κάθε στιγμή της ζωής του η ιεροκατηγορία συνιστά βαρύτατο αμάρτημα και ο
τον Κύριο Του να μιμείται. Να θυσιάζεται για το Μόνος Δίκαιος Κριτής όλων μας είναι ο Φιλεύσπλαχνος
λαό του Θεού. Στην καρδιά του πρέπει να χωράνε οι Κύριός μας.
πάντες χωρίς καμμιά εξαίρεση! Να καίγεται, όπως
η λαμπάδα, για να φωτίζονται και να ζεσταίνονται Επίσης ό ιερεύς που διακρίνεται για την
οι καρδιές των πονεμένων ανθρώπων, διότι στις πνευματικότητά του είναι πράος, νηφάλιος προσιτός,
εξοχές της ανοιχτής καρδιάς βρίσκει ο άνθρωπος την φιλόξενος, υπάκουος στον επίσκοπό του, αυστηρός
ανάπαυση και τη γαλήνη. Να φωτίζει με τα λόγια με τον εαυτό του και επιεικής με τους συνανθρώπους
και έργα του το σκοτάδι που επικρατεί στις μέρες του, ανεξίκακος, φιλακόλουθος, συμπονετικός,
μας εξαιτίας πρωτίστως της πνευματικής και ηθικής ειλικρινής, ιεροπρεπής, έντιμος και με το Θεό και με
κρίσεως, η οποία προέρχεται από την απροθυμία τους ανθρώπους, προτάσσοντας σε όλα τη γνώμη και
των ανθρώπων να ζήσουν την εν Χριστώ ζωή. το θέλημα του Αγίου Θεού και προσπαθώντας να μή
σκανδαλίσει με τη συμπεριφορά του τους πιστούς,
Επωμιζόμενος, λοιπόν, ο κληρικός, τέτοια ευθύνη και έχοντας πάντοτε κατά νούν τούτο, ότι όχι μόνον ο Θεός
δεχόμενος τέτοιου είδους τιμή, δωρεά και προσφορά αλλά και ο λαός μας θέλει τον ιερέα αψεγιάδιαστο.
από το Θεό, όπως είναι η ιερωσύνη, έχει ιερό χρέος και Ο καλός κληρικός τιμά, σέβεται και αγαπά αληθινά
οφείλει να πορεύεται αναλόγως, διότι σε τελευταία όλους τους συμπρεσβυτέρους του είτε εκείνοι τον
ανάλυση ο ιερεύς δεν είναι άνθρωπος αλλά θυσία. Μια αγαπούν είτε όχι. Δίνει τόπο στην οργή στα δύσκολα, με
θυσία που προστίθεται στη θυσία του Θεανθρώπου υπομονή δέχεται τους πειρασμούς και τις θλίψεις στη
Ιησού Χριστού και αυτό είναι ιερωσύνη. Όχι άνεση, ζωή του, προσεύχεται αδιαλείπτως, μελετά συνεχώς το
όχι μεγαλεία, όχι τυμπανοκρουσίες και επίδειξη αλλά λόγο του Θεού και εξομολογείται τακτικά και καθαρά
ταπείνωση, αγάπη, αφιλοχρηματία, ελεημοσύνη και στον πνευματικό του όχι μόνο τα αμαρτήματά του
εγκράτεια. Ο άξιος ποιμένας κηρύττει πρώτα με την αλλά ακόμη και τους λογισμούς του. Χαρά του δε και
κρυστάλλινη ζωή του και μετά με τα λόγια του, διότι απαντοχή του η Θεία Λειτουργία και η κοινωνία των
«η ιερωσύνη είναι σαν το μάτι που δεν δέχεται καμμία Αχράντων Μυστηρίων.
τρίχα». Βέβαια και εκείνος ως άνθρωπος αμαρτάνει.
«Η Χάρις, όμως, του Θεού δεν παύει να ενεργεί διά Γενικά οφείλει να προσέχει πάρα πολύ στη ζωή του
του ιερωμένου, λόγω της χειροτονίας, εκτός αν αυτός και πριν χειροτονηθεί και μετά. Ο άγ. Μάξιμος ο
αστοχήση στην πίστη». Οι πιστοί, όμως, σε καμμία Ομολογητής γράφει ότι: «Διάκονοι πρέπει να γίνονται
περίπτωση δεν πρέπει να κρίνουν τον ιερέα , διότι όσοι νίκησαν τα πάθη. Πρεσβύτεροι όσοι υπέταξαν τους
Σελίδα 10
