Page 7 - kyprianos-ethnomartyras

ἐπιθυμία τῆς τελειότητας τῆς ἀρετῆς τοῦ ποιμνίου του τὴν εἶχε ἤδη
ἐγχαράξει πρὸ χρόνων, μέσα στὴν ἱδρυτικὴ πράξη τῆς Ἑλληνικῆς Σχολῆς
Λευκωσίας, γράφοντας: «νὰ γίνωνται ἄνδρες θεοσεβεῖς, φρόνιμοι,
πολιτικοί, χρηστοήθεις, δίκαιοι, φιλοπάτριδες, φιλέμποροι, ὁποῦ νὰ
ἠμποροῦσι νὰ προσπορίζωνται τὰ συστατικὰ τῆς ζωῆς αὐτῶν μὲ τρόπους
δικαιοσύνης, καὶ ὄχι νὰ περιφέρωνται τῇδε κἀκεῖσαι τηνάλλως, ἐν ἀπορίᾳ
καὶ ἀμηχανίᾳ τὸ πλεῖστον διάγοντες» .
26
Θέλοντας νὰ ἐπιδείξει τὴν ἐν Χριστῷ τελείωση, πατρικῶς προτρέπει
καὶ ἀρχιερατικῶς προσκαλεῖ, λαμβάνοντας ἀφορμὴν ἐκ τῶν
ἐπισυμβαινόντων, καὶ καταγράφει στὸ κύκνειο ᾆσμά του, στὴν ἐγκύκλιο
πρὸς τοὺς κατοίκους τοῦ κατηλλικίου Κυθρέας: «Νὰ ἀποῤῥίψωμεν κάθε
πάθος καὶ ψυχρότητα, ὁποῦ ἔχομεν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας καὶ νὰ
ἐγκολπωθῶμεν τὴν ἀπάθειαν καὶ γνησίαν ἀγάπην, τὴν πρὸς ἀλλήλους,
καθὼς διδάσκει ὁ εἰρηνάρχης Θεός μας εἰς ὅλον του τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον.
Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἀρετή, ὁποῦ ζητεῖται ἀπὸ τὸ γλυκύτατόν του στόμα
τοῦ Ἰησοῦ μας, καὶ ὁποῦ δύναται νὰ ἐξιλεώσῃ τὸν ἅγιον Θεὸν καὶ νὰ καλύψῃ
πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας» . Εἶναι πολυσήμαντα τὰ ἀνωτέρω, καθότι δι᾽
27
αὐτῶν ἐπιδιώκει νὰ ἐκριζώσει καὶ τὸ παραμικρὸ ζιζάνιο μίσους καὶ
ἔχθρας, διχόνοιας καὶ πάθους. Μὲ κόπο καὶ ἐπιμέλεια ἐργάζεται τὴν σπορὰ
τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στὸ ποίμνιό του, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀδελφοσύνη, τὴν
ὁμοψυχία καὶ τὴν εἰρήνη, μιμούμενος τὸν Δεσπότη Χριστὸ στὸ
σωτηριολογικό του ἔργο. Αὐτὴ ἡ γνήσια ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι τὸ τέλος τοῦ
στόχου τῆς ἀρετῆς, ἔχει ὡς βάση της τὴν πίστη.
Αὐτὴ ἡ πίστη, κατὰ τὸν ἅγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως, ἀποτελεῖ ἕνα
ἀπὸ τὰ βασικὰ προσόντα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ποιμένος. Σημειώνει στὴν
Ποιμαντική του ἐν σχήματι διαλόγου ἐρωταποκρίσεων: «Πότε ὁ
πνευματικὸς ποιμένας δείχνει ὅτι ἔχει σταθερὴ καὶ δυνατὴ πίστη; Ὅταν εἶναι
ἕτοιμος νὰ θυσιάσει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸ ποίμνιό του, ὅταν βαδίζει πάνω
στὰ ἴχνη τοῦ Σωτήρα καὶ τῶν Ἀποστόλων Του, ὅταν ἔχει ἀπεριόριστη
πεποίθηση στὴν θεία προστασία, ὅταν ἔχει σταθερὴ καὶ βέβαιη τὴν ἐλπίδα
πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό, ὅταν ἐπιμένει μὲ ψυχικὴ γαλήνη τὶς θλίψεις, ὅταν
πράττει τὰ πάντα, προκειμένου νὰ εὐαρεστήσει τὸν Θεό, ὅταν ὑπομένει μὲ
χαρὰ τὴν περίοδο τῶν δοκιμασιῶν εὐχαριστῶντας τὸν Θεὸ γι᾽ αὐτές, ὅταν
ἀντιμετωπίζει μὲ θάρρος ὅλες τὶς ἁπανταχοῦ ἐπιθέσεις καὶ ὅταν πιστεύει
δίχως δισταγμὸ ὅπως καὶ ὁ Παῦλος: ῾῾ὅτι εἶναι δυνατὸς καὶ ἱκανὸς νὰ φυλάξει
ἕως τὴ μεγάλη ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τὸ θησαυρὸ τοῦ ἀποστολικοῦ
ἔργου τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ᾽᾽ (Β´ Τιμ. α´ 12)» .
28
Συνοπτικὰ νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ ἠγαπημένος μαθητὴς Ἰωάννης
διακελεύει: «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» . Ὁ
29

26 Αὐτόθι, σ. 183.
27 Αὐτόθι, σσ. 305-306.
28 Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Σπουδάζοντας μὲ ἕναν Ἅγιο - Σημειώσεις γιὰ μιὰ
Ὀρθόδοξη Ποιμαντική, ἐκδ. Ἄθως, Ἀθήνα 2018, σσ. 158-159 καὶ τὰ ἑπόμενα, ἕως καὶ
τὴν σ. 162.
29 Α´ Ἰω. ε´ 4.