Page 3 - panagopoulos-kanones
P. 3

Σωφρονίου,  Ανδρέα  Κρήτης,  Δαμασκηνού,  Κοσμά  Μαϊμουνά,  Κασία,
                   Ανωνύμων, ακόμα και την σατυρική ποίηση του Πτωχοπρόδρομου).
                          Η αληθινή υμνογραφία είναι άρηκτα συνδεδεμένη με το μέλος.
                   Ο  δημιουργός  εμπνεύστηκε  τόσο  τα  λόγια  όσο  και  την  μουσική,
                   εμπνεύστηκε  τον  υμνογραφικό  λόγο,  την  βυζαντινή  μουσική.  Έως
                   σήμερα  τα  υμνογραφικά  ποιήματα  ως  λόγος  διασώζονται,  σε
                   λειτουργική  χρήση  μέσα  στον  εκκλησιαστικό  λειτουργικό  χώρο.  Οι
                   δημιουργοί  που  ονομάζονται  «μελωδοί»  διακρίνονται  σε  μεγάλους  ή
                   μικρότερης  σημασίας.  Ο  μελωδός  εμπνεύστηκε  και  μελωποίησε
                   γεγονότα  του  αγιογραφικού,  εκκλησιαστικού  ή  βυζαντινού  βίου,
                   χρησιμοποιώντας        τα    ως     πηγή     έμπνευσης      και    συνέγραψε
                   μελωποιώντας        σε    συστήματα      όπως:     «κοντάκια»,      «κανόνες»,
                   προσόμοια».  Οι  υπόλοιποι  πνευματικοί  δημιουργοί  που  συνέγραψαν
                   μόνο κείμενα, αυτοι ονομάζονται «υμνογράφοι» και όχι «μελωδοί».
                          Κατά τη σύνθεση των εκκλησιαστικών ύμνων συνθέτουν όχι και
                   πάντοτε  τόσο  οι  ικανοί  ή  χαρισματικοί  μελωδοί,  έτσι  ο  λόγος
                   εμποδίζεται  από  τη  πέδη  του  ειρμού,  δηλ.  της  βυζαντινής  μουσικής
                   κατάληξης ή ψαλμωδίας. Η τροχιά με ποιητική διάθεση μπορεί να μην
                   ξεφεύγει και να παρατηρείται η «μίμηση», δεν ήταν μίμηση μόνο του
                   μουσικού  συστήματος,  των  μέτρων,  των  εκφράσεων,  αλλά  και  της
                   γλώσσας. Μετά απ’ την εποχή των μεγάλων υμνογράφων και ποιητών,
                                            ο
                   κυρίως  απ’  τον  12   αιώνα,  παρατηρείται  η  χρήση  ανοίκειων
                   διατυπώσεων  ή  επιθέτων  ή  εγκωμίων  σε  αγιολογικά  πρόσωπα  ή
                   αγίους,  κατά  πλεονάζουσα  χρήση  ή  μορφή.  Αυτό  γινόταν  γιατί  ο
                   υμνογράφος  έπαιρνε  ως  έμπνευση  ένα  αρχαιότερο  κείμενο  και  το
                   προσάρμοζε στη νεώτερη αναγκαιότητα της δημιουργίας του.
                          Η πνευματική υποκλοπή και υπεξαίρεση δικαιολογείται και από
                   τη χαλάρωση  του πνευματικού βίου, την έλλειψη μεγάλων φωτεινών
                   πνευμάτων, τη στέρηση των μεγάλων αγίων μοναχών, αλλά κι απ’ την
                   έλλειψη  βαθιά  εγγράμματων  ή  λογίων.  Κείμενα  υμνογραφικά,
                   εμφανίζονται και δίχως τη σπουδαιότητα των προηγούμενων αιώνων.




















                                                          2
   1   2   3   4   5   6   7   8