Αποδοχή του Θεανθρώπου και συμπόρευση μαζί Του

Ορθοδοξία / Θεολογία - 29 Απριλίου 2024
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών, Δρ. Θεολογίας Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών, Δρ. Θεολογίας

Πορευόμενος προς το Πάθος, ο Θεάνθρωπος Κύριος τυγχάνει μιας λαμπράς και πανηγυρικής υποδοχής από τους Εβραίους. Τον προϋπαντούν, κρατώντας στα χέρια τους βαία των φοινίκων, στρώνοντας στον δρόμο τα ιμάτιά τους και κραυγάζοντας «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Ιωάν. 12, 13).

Ο Ιησούς συνεχίζει τον δρόμο του προς το Πάθος και την Σταύρωση, ενώ οι Εβραίοι παραμένουν στον πανηγυρισμό της υποδοχής.

Το ίδιο συμβαίνει εν πολλοίς και σήμερα. Παραμένουμε οι Χριστιανοί στην αποδοχή και παραδοχή ότι Αυτός είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος.

Ωστόσο, δεν πορευόμαστε μαζί Του στο Πάθος και στην Σταύρωση, παρόλο που η Εκκλησία μας καλεί προς τούτο μέσω της υμνολογίας της: «Συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν ίνα και συζήσωμεν αυτώ».

Το Πάθος, στο οποίο μας καλεί ο Θεάνθρωπος να συμπορευθούμε, είναι η εκκλησιαστική άσκηση, με την οποία καταπολεμούμε τα πάθη μας, τις κακές συνήθειες και τις αδυναμίες μας. Ενώ ο Σταυρός και ο θάνατος, τα οποία πρέπει να βιώσουμε, είναι η σταύρωση και η θανάτωση του παλαιού, κακού εαυτού μας «συν τοις παθήμασι και ταίς επιθυμίαις» (Γαλ. 5, 24), ώστε να αναστηθεί ο καινός άνθρωπος, ο άνθρωπος της νέας κτίσεως, ο άνθρωπος της Θεανθρώπινης ζωής. Εμείς, όμως, δεν αποδεχόμαστε αυτήν την πορεία.

Κι αυτό γιατί έχουμε ταυτισθεί με τα πάθη μας, το εγωισμό, το κοσμικό φρόνημα, το ψεύδος, τον φθόνο, την αμέλεια στα πνευματικά μας καθήκοντα κ.ο.κ. Και έτσι δεν μπορούμε να καταπατήσουμε τον θάνατο που επιφέρει η αμαρτία και να συναναστηθούμε με τον Ιησού Χριστό. Είναι αναγκαίο να αναστρέψουμε την πορεία μας. Να μην παραμείνουμε στο πανηγύρι και στην απλή αποδοχή ότι υπάρχει ο Θεάνθρωπος Κύριος, αλλά να Τον ακολουθήσουμε στο Πάθος και στην Σταύρωση, για να ζήσουμε οντολογικά και την Ανάσταση.

Είναι κοινή διαπίστωση ότι η κοινωνία σήμερα παραπαίει και πορεύεται μακριά από το θέλημα του Θεού. Οικογένειες διαλύονται, τα παιδιά και οι νέοι βιώνουν και ασκούν βία για ανύπαρκτες αιτίες, αξίες και ιδανικά δεν υπάρχουν, η ηθική είναι παρωχημένη υπόθεση, ενώ η διαστροφή της φύσεως (ομοφυλοφιλία) έγινε αποδεκτή διά νόμου. Η απάτη, η παραποίηση της αλήθειας και τα μίση κυριαρχούν.

Η κοινωνία, εν τούτοις, δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Είναι ένα σύνολο που απαρτίζεται από ανθρώπους. Όταν, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται τελείως μακριά από τον Θεό η αρκούνται στην απλή αποδοχή της υπάρξεως του Θεού, χωρίς αυτή την αποδοχή να την κάνουν βίωμα με τα καθημερινά τους έργα, οδηγούν την κοινωνία στην πορεία προς την ολοκληρωτική καταστροφή, αφαιρώντας της την δυνατότητα να φθάσει κάποτε στην Ανάσταση.

Εάν δεν εντοπίσουμε την αληθινή αιτία της καταστάσεως που βιώνουμε σήμερα, που είναι η απομάκρυνσή μας από τον Δημιουργό μας Θεό, δεν θα βρούμε και τον σωστό δρόμο για την θεραπεία της.

Και τον δρόμο μας τον δείχνει ο Θεάνθρωπος Κύριος: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. 14, 6). Μας καλεί να μην παραμείνουμε στον εξωτερικό και επιπόλαιο πανηγυρισμό, δηλαδή στην απλή αποδοχή Του, αλλά να πορευθούμε μετ᾽ Αυτού στο Πάθος και την Σταύρωση, για να έλθει κάποτε και η Ανάσταση, πρώτα μέσα μας, στον καθένα προσωπικά και κατόπιν έξω, στην κοινωνία των ανθρώπων.