Page 21 - ioannou_geraimilianos

ήδη διαφάνηκε, η κατά μόνας προσευχή και οι μετάνοιες και η σωματική
κακοπάθεια και η νηστεία και η αγρυπνία κλπ, δεν είναι άχαρη ατομοκεντρική

προσπάθεια, δεν αποσκοπεί σε κάποιο «κατόρθωμα». Διακρίνεται μέσα της,

αν προσέξει κανείς βαθύτερα, ακόμη και μια τρυφερότητα. Υπάρχει λοιπόν

καιρός κατάλληλος για προσευχή, και αυτός είναι η νύχτα. Την νύχτα οι

ουρανοί είναι ανοικτοί, είπε κάποιος άγιος. «Η νύχτα είναι η ζωή μας… η μέρα
κυλάει προετοιμάζοντας τη νύχτα». Αγρυπνεί κανείς στη σιγαλιά περιμένοντας

το Νυμφίο. Ωστόσο, «είναι ανώφελο κάποιος να υπερεκτιμά τις δυνάμεις του,

να αγρυπνεί περισσότερο από όσο του επιτρέπει τη χάρη…». Με άλλα λόγια,

πρέπει κανείς, αξιοποιώντας προπαντός τον καιρό της προσευχής, με τη

βοήθεια πάντα του Γέροντα, «να ακούει τη χάρη», η οποία και θα τον

πληροφορήσει ακόμη και για το μέγεθος της άσκησης, που μπορεί να κάνει
προς το παρόν. Αν βιαστεί και δεν «ακούσει τη χάρη», θα ζημιωθεί.

Ταπεινώνεται λοιπόν ο πιστός μπροστά στη φωνή του Αγίου Πνεύματος, την

οποία διακρίνει προπαντός διά της υπακοής –μόνο οι άγιοι διακρίνουν

απευθείας τη φωνή της χάρης, αλλά ακόμη και αυτοί, όπως διαβάζουμε στον

«Άγιο Σιλουανό», προτιμούν τη βασιλική οδό της υπακοής. Αν μάθει λοιπόν
κανείς να ακούει τη χάρη κατ’ αυτόν τον τρόπο, λίγο λίγο θα απεμπλακεί «από

το εγώ», που θα πει όχι από αυτή ή την άλλη αμαρτία, αλλά από τον λεγόμενο

«παλαιό άνθρωπο». Αυτό νομίζω ότι θέλει να πει εδώ ο πατήρ. Με άλλα λόγια,

η αμαρτία, που είναι θάνατος, έφτασε να μεταβληθεί εντός του ανθρώπου σε

ολόκληρο «κράτος», το «κράτος της αμαρτίας», και αλλοίωσε τον όλο ψυχισμό
μας. Οδήγησε πχ ακόμη και στην δημιουργία (όπως εξηγεί κάπου ο π.

Ρωμανίδης) του «ενστίκτου της αυτοσυντήρησης», το οποίο δεν είναι καθόλου

φυσικό ανθρώπινο ένστικτο, αλλά προϊόν της πτώσης. Αυτό το ένστικτο,

ανακατεμένο με περισσότερο εγωισμό, δημιουργεί την «φιλαυτία». Ιδού το

«εγώ», από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί κανείς: ένας ολόκληρος κόσμος
σκέψεων, ενστίκτων, αντιδράσεων, λογισμών, αισθημάτων, εμμονών,

βιωμάτων, ολοκλήρων σχημάτων πρόσληψης του κόσμου και αυτομάτων

αποκρίσεων στα ποικίλα ερεθίσματα. Το «εγώ» όμως δεν βελτιώνεται, δεν