Page 12 - koios_amartia

Ευσπλαχνία σημαίνει ότι όταν αρρωστήσεις εσύ ο ίδιος με τον εαυτό σου
μπορείς να είσαι όσο σκληρός και αυστηρός θέλεις. Όχι όμως με τον
αδελφό σου. Στον αδελφό σου προσφέρεις ανακούφιση με κάθε μέσο που

μπορείς. Του συγχωρείς και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Εκφράζεις το ειλικρινές ενδιαφέρον σου για την υγεία του. Φροντίζεις για
τις όποιες ανάγκες του. Προσεύχεσαι να γίνει καλά. Συμμετέχεις στην
αγωνία του με αρχοντιά.

Διάκριση είναι ο τρόπος με τον οποίον θα του μιλήσεις για τον Θεό στην
ασθένειά του. Περισσότερο θα τον ακούσεις. Το κήρυγμα και η θεολογία

που ξέρεις, αυτήν που πιο πάνω περιγράψαμε, θα υπάρχουν στον νου και
την καρδιά σου, αλλά δεν θα φεύγουν εύκολα από το στόμα σου. Στο
πρόσωπό σου πρέπει ο άλλος να βιώνει τον Χριστό και όχι να ακούει
εύκολα κηρύγματα για τον Χριστό. Πρώτα θα προσφέρεις την αγάπη με
την ευσπλαχνία και την συμπαράσταση και μετά τον λόγο. Πολλές φορές
η αγάπη καθιστά περιττό τον λόγο γιατί γίνεται λόγος από μόνη της.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα από τον Βίο του Αγίου
Παΐσίου. Όλοι γνωρίζουμε την καρτερία και την ανδρεία έως σκληρότητας
προς τον εαυτό του την οποία επέδειξε στο τελευταίο στάδιο της ασθενείας
του. Όταν όμως ασθένησε ο συμμοναστής του π. Αθανάσιος
Σταυρονικητιανός μετέβη στην Αθήνα και κάθισε δίπλα του για ένα μήνα
παριστάμενος παραμυθητικά, προσευχόμενος θερμά, στηρίζοντάς τον

μέχρι την τελευταία στιγμή και μαζί του και άλλους ασθενείς που είχαν
ανάγκη. Έχοντας ο Άγιος την απαραίτητη διάκριση για την περίσταση,
προτρέπει τους γιατρούς να εξηγήσουν στον ασθενή την σοβαρότητα της
καταστάσεως και όταν εκείνος πέφτει σε θλίψη εκείνος του συμπαρίσταται
και με το παράδειγμα και τον λόγο του τον μεταβάλλει από μελλοθάνατο

σε κήρυκα της αληθινής ζωής, παρά το γεγονός ότι ο π. Αθανάσιος μετά
9
από λίγο καιρό πεθαίνει .
Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε
περιπτώσεις με νέους ή παιδιά σε ανίατη ασθένεια και τους γονείς τους. Η
ασθένεια ενός παιδιού δοκιμάζει την πίστη και την αντοχή όλων, ιδιαίτερα
των γονέων. Πολλές φορές τα άρρωστα παιδιά εκπλήσσουν με την πίστη,

την σοφία και την ωριμότητά τους η οποία αποδεικνύεται μεγαλύτερη από
την ηλικία τους. Όπως γράφει η αδελφή Μαγδαληνή του Έσσεξ, γίνονται
οι δάσκαλοι που κρατούν ζωντανή την εμπιστοσύνη στον Θεό, ακόμη κι
όταν οι καρδιές ματώνουν.

9 Βίος Γέροντος Παϊσίου, σ. 218 κε

[12]