Η Πόλη (μέσα μας)

Κάποια μέρα, πέρασε από εκεί, ένας ψηλός γεροδεμένος άνδρας, σίγουρα τον έκανες για τουρίστα και ρώτησε:

– Τι πόλη είναι αυτή; Ψάχνω να βρω κάπου να μείνω.

– Πώς ήταν η πόλη που ζούσες; τον ρώτησε ο γέρος

– Ο καθένας κοιτούσε τον εαυτό του και πώς θα εκμεταλλευτεί τον συμπολίτη του, απάντησε ο ξένος.

– Και εδώ έτσι είναι, είπε ο γέρος.

Αργότερα πέρασε από εκεί μια οικογένεια.

– Πώς είναι η ζωή στην πόλη σου; ρώτησαν τον γέρο. Θέλουμε να μετακομίσουμε.

– Πώς ήταν η ζωή στην προηγούμενη πόλη σας; τους ρώτησε

– Α, θαυμάσια! απάντησαν εκείνοι. Ο καθένας βοηθούσε τον άλλον, του συμπαραστέκονταν. Αγάπη κυριαρχούσε.

– Και εδώ έτσι είναι, τους απάντησε ο σοφός εκείνος γέρος.

Η ανιψιά του, μόλις έφυγε η οικογένεια, τον ρώτησε

– Γιατί παππού, πώς γίνεται να είναι ίδια η πόλη μας με του πρώτου και της οικογένειας; Γιατί είπες στον πρώτο ότι είναι πολύ άσχημα εδώ, ενώ στους άλλους είπες πως είναι θαυμάσια;

Ο γέρος κοίταξε το κοριτσάκι μέσα στα ολάνοιχτα καταγάλανα μάτια του, που τον κοιτούσαν όλο απορία και είπε:

– Δεν έχει σημασία πού πηγαίνεις. Πάντα θα κουβαλάς μαζί σου την στάση που κρατάς απέναντι στη ζωή. Και αυτό την κάνει υπέροχη ή απαίσια. Ζωή είναι εκείνο που εσύ δημιουργείς.