Σύναξη τοπικών αγίων Ι.Μ. Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως

Όπως έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, η Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως εορτάζει τη Σύναξη των τοπικών αγίων Γεωργίου του Νεαπολίτου, Αθανασίου του Κουλακιώτου και Ακακίου του Ασβεστοχωρίτου την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου. Έτσι, η Σύναξη αυτή συνδυάζεται με την εορτή της ανακομιδής των λειψάνων του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, στο όνομα του οποίου τιμάται ο Ιερός Μητροπολιτικός ναός, στη Νεάπολη.

Σύμφωνα με το Πρόγραμμα, το Σάββατο 3 Νοεμβρίου στις 6.00 μ.μ. στην είσοδο του Ιερού Ναού πραγματοποιήθηκε η υποδοχή των ιερών Λειψάνων των Αγίων από τις Ενορίες που φυλάσσονται και ακολούθως εψάλη Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός. Την επομένη, Κυριακή 4 Νοεμβρίου (7.30 π.μ.) θα τελεστεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ενώ εν συνεχεία θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη Λιτάνευση των ιερών Λειψάνων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επόμενης εβδομάδος, στον  Ι. Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως θα τελούνται ιερές ακολουθίες για τον αγιασμό των πιστών.

Οι τιμώμενοι άγιοι: α) Άγιος Γεώργιος Νεαπολίτης 
Έζησε στη Νεάπολη της Μικράς Ασίας (τουρκ. Νεβ-Σεχήρ) κατά το 18ο αιώνα. Ήταν ιερέας στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και υπηρετούσε με πραότητα και φιλαδελφία το ποίμνιό του. Το έτος 1797 προσκλήθηκε στο χωριό Μαλακοπή -που βρισκόταν σε απόσταση έξι ωρών από τη Νεάπολη- για να ιερουργήσει σε κάποια μεγάλη γιορτή και να αγιάσει τους ευσεβείς χριστιανούς, γιατί ο ιερέας τους ήταν ασθενής ή, κατά τη γνώμη άλλων, κρυβόταν από τη μανία των Αγαρηνών. Ο γέρων π. Γεώργιος αποδέχθηκε ευχαρίστως την πρόσκληση χωρίς να υπολογίσει την ταλαιπωρία και προπάντων τους κινδύνους.

Όταν με το γαϊδουράκι του κόντευε πια στη Μαλακοπή, δέχθηκε την άγρια επίθεση Τούρκων βοσκών, οι οποίοι τον λήστεψαν, τον γύμνωσαν και τελικά τον αποκεφάλισαν, πετώντας το γυμνό και ματωμένο σώμα του μαζί με την κεφαλή σε παρακείμενο φαράγγι. Ανήσυχοι οι Νεαπολίτες που δεν επέστρεψε ο ιερέας τους, τον αναζήτησαν μετά από τέσσερις ημέρες στη Μαλακοπή. Όταν έμαθαν πως δεν είχε φτάσει εκεί, βγήκαν σε αναζήτησή του. Βρήκαν το άγιο σώμα του και την τιμία κεφαλή και θρηνώντας τον κήδευσαν επιτόπου βιαστικά, φοβούμενοι τη μανία των Τούρκων. Πάνω στον τάφο μια πέτρα έφερε την απλή επιγραφή: «Ιερεύς Γεώργιος».

Ύστερα από καιρό, ο ιερομάρτυς εμφανίστηκε στο όνειρο μιας ευλαβούς χήρας, της διηγήθηκε όσα συνέβησαν και την προέτρεψε να ενημερώσει τη Δημογεροντία, για να φροντίσουν να τον βρουν στην τοποθεσία όπου είχε ταφεί. Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία, όταν όμως έπειτα από λίγες μέρες το όνειρο επαναλήφθηκε, έντρομη έπραξε όσα της ζήτησε ο άγιος. Δίχως αναβολή οι ευσεβείς Νεαπολίτες με επικεφαλής τον ιερέα τους, ανέσκαψαν τον πρόχειρο εκείνο τάφο, τοποθέτησαν το τίμιο λείψανο σε ξύλινη λάρνακα και το μετέφεραν στην οικία του εφημερίου όπου, κατά την επιθυμία του ίδιου του Αγίου, φυλασσόταν σε ένα κελί. Εκεί προσερχόταν πλήθος ανθρώπων, για να προσκυνήσουν τον Άγιο και να λάβουν αγιασμό από το σεπτό λείψανό του, το οποίο τελούσε ποικίλα θαύματα.

Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Έλληνες της Νεάπολης μετέφεραν το άφθαρτο και θαυματουργό σκήνωμα στην Ελλάδα και το κατέθεσαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη του Περισσού. Και στη νέα τοποθεσία του όμως, το ιερό λείψανο εξακολουθεί να ενεργεί πολυάριθμα ιάματα.

Το 1999, κατόπιν παρακλήσεως του Α΄ Μητροπολίτη κ.κ. Διονυσίου και ευγενούς παραχωρήσεως του Σεβασμ. Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Στεφάνου, τεμάχιο του ιερού λειψάνου του Αγίου είναι θησαυρισμένο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως, για μόνιμη ευλογία του χριστεπώνυμου πληρώματος της Ιεράς Μητροπόλεως. Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτη τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.

β) Άγιος Αθανάσιος Κουλακιώτης
Ο Άγιος Αθανάσιος ο Κουλακιώτης καταγόταν από το χωριό Κουλακιά (σημερινή Χαλάστρα)της Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε το 1749 και ήταν μάλλον βουλγαρικής καταγωγής. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς προύχοντες της περιοχής. Αφού έμαθε τα πρώτα γράμματα στο χωριό του, στη συνέχεια φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης, στο οποίο δάσκαλος ήταν ο ιερομόναχος Αθανάσιος ο Πάριος, και κατόπιν, πήγε στο Άγιο Όρος, στο σχολείο του Βατοπεδίου, όπου δίδασκε ο Παναγιώτης Παλαμάς. Εκεί διακρίθηκε για τις υψηλές επιδόσεις του.

Όταν επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, συνήθιζε να επισκέπτεται τον τόπο των θρησκευτικών συγκεντρώσεων, για να συζητά και να ακούει διάφορες ειδήσεις. Μια μέρα, λοιπόν, έτυχε μαζί με τον Άγιο να βρίσκεται εκεί και κάποιος εμίρης. Καθώς συζητούσαν, ο Αθανάσιος, που γνώριζε και την τουρκική και την αραβική γλώσσα, είπε στον εμίρη με απλότητα: «Η πίστη σας σ’ αυτούς τους λόγους συγκεφαλαιώνεται», και ανέφερε προφορικά τις λέξεις που συνόψιζαν την μουσουλμανική πίστη. Ο εμίρης, όμως, μόλις άκουσε την απλή εκφορά των συγκεκριμένων λόγων τη θεώρησε τέλεια ομολογία πίστης και είπε προς τον Αθανάσιο: «Εσύ έκανες σαλαβάτι (ομολογία) και έγινες Τούρκος». Μάταια εκείνος προσπάθησε να του εξηγήσει πως η απλή εκφορά από μέρος του λέξεων στις οποίες περικλειόταν η οθωμανική πίστη σε καμία περίπτωση δε σήμαινε πως και ο ίδιος ασπαζόταν αυτή την πίστη.

Ο Τούρκος αξιωματούχος δεν πείστηκε και τον παρέδωσε στον Οθωμανό επιστάτη του Μελτζιχανά (δηλ. του τόπου των θρησκευτικών συγκεντρώσεων), ζητώντας του να τον προσέχει έως ότου ο ίδιος επιστρέψει. Εκείνος έφυγε αμέσως για τη Θεσσαλονίκη και παρουσιάστηκε στο Μουλά, στον οποίο συκοφάντησε με θράσος τον αγαθό Αθανάσιο, ότι δήθεν έκανε «σαλαβάτι» και ομολόγησε την πίστη τους, μα κατόπιν άλλαξε γνώμη και την αρνήθηκε περιπαίζοντας την. Τότε ο Μουλάς στέλνει και φέρνουν μπροστά του τον Άγιο και του υποβάλει ερωτήσεις για να μάθει την αλήθεια. Αφού τον άκουσε με προσοχή ο κριτής, έκρινε πολύ ορθά την υπόθεση, παραδεχόμενος πως δεν αρκεί, για να γίνει κάποιος Τούρκος, να γνωρίζει απλώς τις αρχές της οθωμανικής πίστης. Και στρεφόμενος προς τον εμίρη, του είπε, αποστομώνοντας τον: «κι εσύ, αν γνώριζες το σύμβολο της πίστεως του και του έλεγες ότι σ’ αυτό στηρίζεται η πίστη του, δε θα γινόσουν χριστιανός μόνο και μόνο προφέροντας τις σχετικές λέξεις».

Ωστόσο, οι αγάδες που παρευρίσκονταν εκεί, διαφωνούσαν έντονα, υποστηρίζοντας ότι η πίστη τους δε μπορούσε να περιπαίζεται. Έτσι, λοιπόν, άλλαξε γνώμη και ο κριτής και άρχισε, άλλοτε με κολακείες και άλλοτε με φοβέρες, να παρακινεί τον Αθανάσιο να αλλαξοπιστήσει, λέγοντας του πως ό,τι έκανε (την δήθεν ομολογία), το έκανε παρακινημένος από το Θεό. Γι’ αυτό και θα έπρεπε να φανεί συνεπής με το «σαλαβάτι» του, γιατί η οθωμανική πίστη δε ήταν δυνατόν να καταφρονείται. Ο Μάρτυρας, όμως, σταθερός στην πίστη του, δεν ανταποκρίθηκε στις προτροπές του εμίρη ούτε δείλιασε μπροστά στις φοβέρες του. Τότε εκείνος διέταξε να τον φυλακίσουν.

‘Ύστερα από αρκετές μέρες, απαίτησε να τον φέρουν και πάλι μπροστά του για να τον εξετάσει. Όταν διαπίστωσε, όμως, ότι ο Αθανάσιος παρέμενε σταθερός και αμετακίνητος, εξέδωσε τελικά εναντίον του καταδικαστική απόφαση. Έτσι τον παρέλαβαν οι δήμιοι και τον κρέμασαν έξω από την πόλη (στο χώρο όπου βρίσκεται σήμερα το παρεκκλήσι που φέρει το όνομά του, στο πρώην κοιμητήριο της Αγίας Παρασκευής, οδού Λαγκαδά). Με αυτό τον τρόπο μαρτύρησε ο Άγιος Αθανάσιος, στις 8 Σεπτεμβρίου του 1774, σε ηλικία μόλις 25 ετών.

γ) Άγιος Ακάκιος Ασβεστοχωρίτης 
Το κοσμικό του όνομα ήταν Αθανάσιος και καταγόταν από το Νεοχώρι (σημερινό Ασβεστοχώρι) της Θεσσαλονίκης. Οι γονείς του, ευρισκόμενοι στις Σέρρες, αναγκάζονται να παραδώσουν τον εννιάχρονο Αθανάσιο σε κάποιον υποδηματοποιό για να του διδάξει την τέχνη του. Η σκληρή συμπεριφορά του αφεντικού του και η κακομεταχείριση τον εξώθησαν στην εξώμοση, προκειμένου να απαλλαγεί από τα βάσανα για να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Υιοθετήθηκε, έτσι, από τον Τούρκο ηγεμόνα της περιοχής Ισούφ Μπέη κι έμεινε κοντά του εννιά χρόνια.

Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών και εξαιτίας προβλημάτων που είχε με τη μητριά του, συκοφαντήθηκε και εκδιώχθηκε. Επέστρεψε στους γονείς του, στη Θεσσαλονίκη και ακολουθώντας τις συμβουλές τους μετέβη στο ‘Αγιον ‘Ορος, στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Γίνεται μοναχός με το όνομα Ακάκιος και έπειτα από διάστημα έντονης ασκήσεως, έχοντας τις ευλογίες των πατέρων, ξεκινάει στις 10 Απριλίου 1816 για την Κωνσταντινούπολη, για να ξεπλύνει τη ντροπή που ένιωθε… Το Σάββατο 29 Απριλίου, αφού προετοιμάστηκε κατάλληλα λαμβάνοντας τα άχραντα μυστήρια, φτάνει «εις τό ανώτατον κριτήριον των Οθωμανών», όπου ομολογεί δημοσίως και με παρρησία την πίστη του στο Χριστό… Στην προσπάθειά τους να τον μεταπείσουν, οι Τούρκοι τον φυλακίζουν, τον κολακεύουν, τον εκφοβίζουν, του δίνουν υποσχέσεις, τον βασανίζουν. Δεν τον κλονίζουν όμως. Και όταν βλέπουν το σταθερό του φρόνημα, καταλαβαίνουν πως μάταια κοπιάζουν. Αποφασίζουν, λοιπόν, να τον σκοτώσουν. ‘

Ετσι, την 1η Μαΐου 1816, ημέρα Δευτέρα και ώρα 5η «εις τόπον καλούμενον Δακτυλόπορτον» ο Ακάκιος παρέδωσε δια του ξίφους το αίμα του. Την τρίτη ημέρα από το μαρτύριό του εξαγοράζεται το λείψανό του και μεταφέρεται στο ‘Αγιον ‘Ορος. Στις 9 Μαΐου, στην Καλύβη του αγίου Νικολάου, ενταφιάζεται, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο παρεκκλήσι των οσιομαρτύρων Ευθυμίου και Ιγνατίου, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Η μνήμη του τιμάται την 1η Μαΐου.

Είθε οι τρεις νεομάρτυρες άγιοι της Δυτικής Θεσσαλονίκης να παρηγορούν τον πιστό λαό μας και δια των χαριτοβρύτων ιερών Λειψάνων τους να παρέχουν στο δοκιμαζόμενο Γένος μας το θείο έλεος.