Συμμαχία: Ρούσβελτ, Στάλιν, Τσώρτσιλ

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ οι στρατοί των χωρών τους μάχονταν σε τρεις ηπείρους, ο Φράνκλιν Ρούσβελτ, ο Ιωσήφ Στάλιν και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ σχεδίαζαν το χάρτη του μεταπολεμικού κόσμου, μέσα από συγκρούσεις και εξαντλητικές διαπραγματεύσεις που διήρκεσαν τέσσερα έτη. Το βιβλίο αυτό διηγείται την πραγματική ιστορία τού πώς οι τρεις ηγέτες κέρδισαν τον πόλεμο και οριοθέτησαν την ειρήνη.

Η εξιστόρηση εκτείνεται από τις σημαντικές διασκέψεις των Τριών Μεγάλων στην Τεχεράνη και τη Γιάλτα μέχρι μια μυστική συνάντηση πάνω στο κατάστρωμα ενός πλοίου σε έναν ερημικό όρμο της Νέας Γης, και από συναντήσεις στο Κρεμλίνο αργά τη νύχτα μέχρι καλοκαιρινά πρόχειρα γεύματα στο ύπαιθρο της προεδρικής κατοικίας. Μέσα από συζητήσεις, ανταλλαγές μηνυμάτων, καθώς επίσης και ανέκδοτες ιστορίες μεταξύ των Τριών Μεγάλων, σκιαγραφούνται οι χαρακτήρες και αναβιώνουν τα γεγονότα της σύστασης και της λειτουργίας της Συμμαχίας, όπως επίσης και της διάλυσής της.

Οι Τρεις Μεγάλοι πλαισιώνονται από ένα πλήθος σημαντικών προσωπικοτήτων, όπως ο Ντε Γκωλ και ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων.

• Τίτλος: Συμμαχία
• Υπότιτλος: Ρούσβελτ, Στάλιν, Τσώρτσιλ
• Παράλληλος τίτλος: Η πραγματική Ιστορία της Συμμαχίας που κέρδισε έναν πόλεμο και ξεκίνησε έναν άλλον
• Τιτλος πρωτότυπου: Alliance
• Συγγραφέας – Συντελεστές: Fenby, Jonathan
• Μετάφραση: Λεβεντάκου, Φωτεινή
• Εκδότης: Γκοβόστης
• ISBN: 960-446-094-6
• Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
• Σχήμα: 15 x 23 εκ.
• Σελίδες: 624

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

Ο Henry Morgenthau, ο Υπουργός Οικονομικών της Αμερικής από το 1934, ήταν ένας πενηντατριάχρονος άνδρας με σοβαρό παρουσιαστικό, ο οποίος χρωστούσε τη θέση του στη μακροχρόνια γνωριμία του με τον Πρόεδρο. Ωστόσο, ο Morgenthau αποδείχθηκε ικανό διοικητικό στέλεχος και ο Ρούσβελτ εκτιμούσε την αφοσίωσή του.

Επίσης, είχε βρει έναν πολύτιμο συνεργάτη στο πρόσωπο του Harry Dexter White. Ο δραστήριος, ειδικός στις διεθνείς υποθέσεις, αποφασιστικός και δύστροπος άνδρας ήταν γιος Λιθουανών Εβραίων προσφύγων, ο οποίος είχε αλλάξει το όνομά τοο από Weit και είχε προσθέσει το Dexter. Tου άρεσε να παίζει πινγκ-πονγκ.

 …

Ο Morgenthau και ο White σημείωσαν τεράστια επιτυχία, τον Ιούλιο του 1944. στη διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Bretton Woods, της Πολιτείας του New Hampshire. Στη διάσκεψη αυτή δημιουργήθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη (μετεξέλιξη της οποίας είναι η Παγκόσμια Τράπεζα), που θα επεδίωκαν την παγκόσμια ανάκαμψη μετά τον πόλεμο και θα διαμόρφωναν το μελλοντικό διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.

Παρόλο που συμμετείχαν σαράντα κράτη, ήταν -κατά κύριο λόγο- μια αγγλοαμερικανική διάσκεψη. Υπό την καθοδήγηση του White, η αμερικανική ομάδα έκανε καλύτερους χειρισμούς σε σχέση με τη βρετανική ομάδα, της οποίας επικεφαλής ήταν ο ασθενικός και λιγότερο ευέλικτος John Maynard Keynes.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διέθεσαν το 1/3 του κεφαλαίου των 9,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων και έτσι το μερίδιο ψήφων που τους αναλογούσε τις καθιστούσε κυρίαρχη δύναμη, επιτρέποντάς τους να προωθήσουν τις θέσεις τους για τα μετατρέψιμα νομίσματα και τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες που ήταν βασισμένες στο χρυσό και το ελεύθερο εμπόριο. Με μεγάλη ικανοποίηση ο White είδε μια σοβιετική αντιπροσωπία να συμμετέχει στις διαβουλεύσεις, αλλά ο Στάλιν αποφάσισε να μην ενταχθεί στο νέο σύστημα και τους θεσμούς του.

Όμως, ο Morgenthau δε γνώριζε ότι ο White ήταν πράκτορας των Σοβιετικών, ο οποίος διοχέτευε απόρρητες πληροφορίες στη Μόσχα, Παρακινούνταν από ειλικρινή θαυμασμό για την ΕΣΣΔ και από την πεποίθηση ότι εκείνη θα έπρεπε να ενισχυθεί στην αναζήτηση για έναν καλύτερο κόσμο. Ωστόσο, ακόμη κι αν ο White ωθούνταν από ιδεαλισμό και αγανάκτηση για τον αντισημιτισμό που συναντούσε στην Αμερική, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διέπραξε προδοσία. δίνοντας στους Ρώσους ακόμη και τις μήτρες για το αμερικανικό κατοχικό νόμισμα στη Γερμανία.

…

Ο Morgenthau ήταν ο μοναδικός Εβραίος στο στενό κύκλο του Ρούσβελτ, είχε ανατραφεί σε μη θρησκευτικό περιβάλλον και υπερηφανευόταν ότι ήταν «100 τοις εκατό Αμερικανός». Ωστόσο, οι αυξανόμενες ενδείξεις για το Ολοκαύτωμα ενίσχυαν την εβραϊκή ταυτότητα του. Θεωρούσε όλο το γερμανικό λαό υπεύθυνο και —σύμφωνα με όσα ανέφερε ο γιος του- έγινε ο «άγγελος εκδικητής για λογαριασμό όλων των Εβραίων του κόσμου που γλύτωσαν». O ίδιος έκρινε πως η άνοδος του Χίτλερ είχε καταστεί δυνατή εξαιτίας της άτολμης συμπεριφοράς των Συμμάχων στη δεκαετία του 1920. Αυτήν τη φορά. η Γερμανία έπρεπε να τιμωρηθεί σκληρά.»

…

To σχέδιο (Morgenthau) προέβλεπε την άμεση διάλυση όλων των εργοστασίων και τη μεταφορά του εξοπλισμού τους σε Συμμαχικά κράτη ως αποζημίωση. Οι Γερμανοί θα υποβάλλονταν σε καταναγκαστικά έργα στο εξωτερικό. Σχολεία και πανεπιστήμια θα έκλειναν – τα δημοτικά σχολεία θα άνοιγαν και πάλι όταν θα διορίζονταν κατάλληλοι δάσκαλοι και θα τυπώνονταν κατάλληλα βιβλία, αλλά τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα παρέμεναν κλειστά «σημαντικό χρονικό διάστημα». Η λειτουργία των Μέσων Ενημέρωσης θα σταματούσε μέχρι να βρεθούν τα κατάλληλα άτομα.

Οι νικητές θα ήλεγχαν το εμπόριο της Γερμανίας και τις εισροές κεφαλαίων επί είκοσι τουλάχιστον χρόνια.

Η Ανατολική Πρωσία θα μοιραζόταν ανάμεσα στη Ρωσία και την Πολωνία. To Saar θα δινόταν στη Γαλλία. To Ruhr θα ετίθετο υπό διεθνή έλεγχο. Η υπόλοιπη Γερμανία θα διαιρούνταν σε δύο ζώνες. Στο σχέδιο συμπεριλήφθηκε μέχρι και το σχόλιο τού Ρούσβελτ σχετικά με την απαγόρευση των ανεμοπτέρων. των παρελάσεων και των στολών

Στον Πρόεδρο και στα μέλη της επιτροπής μοιράστηκαν αντί­γραφα σε μαύρα σπιράλ βιβλία, κατά τη συνάντηση που έλαβε χώρα το πρωί του Σαββάτου, 9 Σεπτεμβρίου. Δεν υπήρχε χρόνος να μελετηθεί το σχέδιο νωρίτερα. Ωχρός και καταβεβλημένος, ο Ρούσβελτ διάβασε δυνατά έναν τίτλο: «Είναι Πλάνη ότι η Ευρώπη Χρειάζεται μια Ισχυρή Βιομηχανική Γερμανία». Συμφωνούσε με αυτό.⁷

«Θα εκθρέψει τον πόλεμο και δε θα φέρει την ειρήνη», είπε ο Stimson για το σχέδιο. «Θα εγείρει αισθήματα συμπόνιας υπέρ της Γερμανίας σε ολόκληρο τον κόσμο».