Agafya Lykova, μια σύγχρονη ερημίτις στα δάση της Ρωσίας

Η Agafya, προέρχεται από την οικογένεια Λυκώβ, η οποία ξεκόβοντας από τον κόσμο, κατέφυγε στη Σιβηρία για να γλυτώσει από τους διωγμούς του Στάλιν το 1936. Ζει εκατοντάδες χιλιόμετρα από την πιο κοντινή πόλη και χειρίζεται την άχαρη έρημο της Σιβηρίας με τις απίστευτα χαμηλές και ψηλές θερμοκρασίες, με απίστευτη μαεστρία, χωρίς καμιά από τις ανέσεις του σύγχρονου κόσμου.

Στα 69 της χρόνια δέχεται επισκέπτες πολλές φορές το χρόνο, οι οποίοι τη βοηθούν να μαζέψει εφόδια, κυρίως ξύλα, για τους μακρούς χειμώνες της Σιβηρίας. Ανήκει στους παλαιούς Ορθόδοξους Χριστιανούς, ενώ την ύπαρξη της οικογένειας ανακάλυψαν Σοβιετικοί γεωλόγοι το 1978. Την ίδια την βρήκαν να προσεύχεται και να νηστεύει για τη γιορτή του Προφήτη Ηλία στις 2 Αυγούστου. Τα λόγια της πολύ λίγα και σοφά.  Εξέτασε ένα προς ένα τα δώρα που της έφεραν για να αποφύγει όσα προϊόντα είχαν πάνω τους το γραμμικό κώδικα. Ένα κουτί σπίρτα επιστράφηκε στους δωρητές γιατί είχε τον γραμμικό κώδικα τον οποίο περιέγραψε ως ‘έργο του διαβόλου’.

Η Agafya βρισκόταν στο καλοκαιρινό της καταφύγιο όταν την επισκέφθηκαν πρόσφατα – μια καλύβα καμωμένη με ξερά κλαδιά και ένα πλαστικό κάλυμμα για προστασία από τη βροχή. Για  κρεβάτι  χρησιμοποιεί ένα στρώμα στο χώμα και σκεπάζεται με μια κουβέρτα. Για να ξεπροβοδίσει τους επισκέπτες, τους φίλεψε με ένα σακί πατάτες. Αυτοί αρνήθηκαν να το πάρουν γιατί η ερημίτις το είχε περισσότερη ανάγκη. Ωστόσο, επέμενε μέχρι που αναγκάστηκαν να πάρουν μαζί τους τουλάχιστον λίγες πατάτες.

Όταν η οικογένεια ανακαλύφτηκε για πρώτη φορά, αποτελείτο από τον πατέρα τον Karp Iosifovich, τους γιους του Savin, 45, και Dmitry, 36 και τις κόρες του Natalya, 42 και Agafya, τότε 34 χρονών. Η μητέρα τους, Akulina, είχε πεθάνει το 1961. Τα άλλα τρία παιδιά πέθαναν το 1981 και ο πατέρας το 1988. Από τότε η Agafya  ζει ολομόναχη με νηστεία και προσευχή στο καταφύγιο της οικογένειας που τώρα βρίσκεται στο εθνικό πάρκο Khakassky. Για συντροφιά έχει τρεις γίδες, οκτώ γάτες, ένα κόκορα, μια κότα καθώς και ένα σκύλο, τον Taiga.

Απόδοση: Φιλοθέη

Φωτογραφίες: Igor Shpilenok