Στον ορισμό του μεγάλου θεωρητικού της βυζαντινής μουσικής Χρυσάνθου εκ Μαδύτων, μέλος είναι «σειρά φθόγγων διαδεχομένων αλλλήλοις, αρεσκόντων τη ακοή». Ο ορισμός αυτός βρίσκει την καλλίτερη έκφρασή του στους ψάλτες της Θεσσαλονίκης που έδρασαν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Με απαράμιλλη ερμηνευτική ικανότητα και σπάνιο φωνητικό χάρισμα ανέδειξαν τη ψαλτική σε καιρούς που οι τετράφωνες χορωδίες κυριαρχούσαν στις λατρευτικές συνάξεις.
Ο Αθανάσιος Παναγιωτίδης, ο Χρύσανθος Θεοδοσόπουλος, ο Αθανάσιος Καραμάνης και ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος σημάδεψαν τα ψαλτικά πράγματα των τελευταίων ετών και γέμισαν τα αναλόγια των ναών με μαθητές και συνεχιστές μιας λαμπρής παράδοσης.
