Η συγχωρητικότητα του Αγίου Νεκταρίου (1)

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως, ο εν Αιγίνη (1846-1920).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

[Από συνέντευξη της Μαρίας Στρογγυλού στον Μανώλη Μελινό]:
Μανώλης Μελινός: Θα ’θελα να φτάσετε στο σημείο που ήρθε ο ανακριτής στο Μοναστήρι…
Μαρία Στρογγυλού: Α! Ήμουνα μπροστά! Ο Άγιος καθόταν έξω από της θείας μου [της ηγουμένης Γερόντισσας Ξένης της τυφλής] την πόρτα. Εγώ καθάριζα τα σκαλάκια εκεί. [Η Μαρία Στρογγυλού ήταν μικρό παιδάκι τότε και έμενε στο μοναστήρι μαζί με τη θεία της].

Ακούω και του λέει άγρια του Αγίου:
– Καλημέρα, γέρο!

Ο Άγιος σηκώνεται και του απαντά ήπια:
– Καλημέρα σας!
– Ανακριτής Αθηνών! Ήρθα να σας ανακρίνω!

Τον πάει στο Ηγουμενείο. Απέναντι από το Ιερό. Από κάτω ήταν υπόγειο με σανίδια το πάτωμα. Πήγα εγώ κι έστησα αυτί.
Ξέρετε τι του είπε;
– Γέρο, τα παιδιά πού κάνεις που τα θάβεις; Πού τα πετάς;

Ω! Βγαίνω εγώ έξω. Εκείνη την ώρα ερχόταν η θεία Ξένη προς τα πάνω. Της λέω «έτσι κι έτσι» είπε αυτός του Σεβασμιωτάτου.
Πάρτε τη, πάρτε τη από κάτω στην κουζίνα, φωνάζει η θεία στις καλογριές. Με πήραν.

Αλλά το ωραίο είναι πως, όταν φεύγανε ο ανακριτής κι οι άλλοι, παίρνω ένα τούβλο να τους το πετάξω! Ο Άγιος μου πιάνει το χέρι. Αλλιώς θα ‘χα σκοτώσει κανένα…
– Τι πας να κάνεις παιδί μου; μου λέει. Εγώ τους έχω κιόλας συγχωρήσει!

Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο, Συνεντεύξεις με 30+1 ανθρώπους που τον γνώρισαν».