Άγιος Πορφύριος: Ανοίγει την πόρτα χωρίς κλειδί!

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Σε κάποια παλαιότερη επίσκεψή μας με την γυναίκα μου και το πρώτο μας παιδί, τον Παναγιώτη, στα Καλίσσια, είχαμε μαζί μας μια ανιψιά μου, την Βασιλική, που ήταν τότε δεκαέξι ετών ενώ ο γυιος μας ήταν περίπου ενάμισι έτους.
Δουλεύαμε εκεί για καμιά βδομάδα, ετοιμάζοντας το καλύβι που χρειαζόταν ο Γέροντας για να βάζει μέσα τις κλούβες με τα κουνέλια. Εκείνη την ημέρα συνέβησαν πάρα πολλά με τον Παπούλη.
Για την ανιψιά μου είπε:
– Αυτή θα σας περάσει όλους στα παιδιά. Θα κάνει επτά-οκτώ.

Πράγματι, γέννησε οκτώ και ζουν τα επτά. Και για εμένα είπε ότι θα κάνω τέσσερα-πέντε. Πράγματι, έκανα πέντε και ζουν τα τέσσερα.
Κάποια στιγμή η γυναίκα μου έκλεισε κατά λάθος την πόρτα ενώ το κλειδί ήταν από τη μέσα μεριά και κλειδώθηκε μέσα το μωρό. Άρχισε να κλαίει από τη στενοχώρια και την ταραχή της.
Μαζευτήκαμε όλοι έξω από την πόρτα και μιλούσαμε στο μωρό. Ήρθε και ο Γέροντας.
– Το μωρό κλειδώθηκε μέσα. Τι θα κάνουμε, Γέροντα; τον ρώτησε η αδελφή του.
– Να πάρει η ευχή! λέει εκείνος.

Το μωρό από μέσα έκλαιγε δυνατά και ο Παπούλης στεκόταν στην πόρτα.
– Σωπάστε βρε, θα την ανοίξουμε, μας καθησύχαζε.

Και μετά έλεγε στο μωρό:
– Σώπα, βρε Παναγιώτη. Θα σου ανοίξουμε.

Έπιανε με το χέρι την κλειδαριά, χωρίς να κρατάει κάτι στο χέρι και έλεγε πάλι:
– Σώπα, βρε Παναγιώτη, θα σου ανοίξουμε.

Και, ω του θαύματος, η πόρτα άνοιξε…
– Να, βρε, που άνοιξε! Δεν σας είπα πως θα την ανοίξουμε; Κλειδωμένη θα την αφήναμε την πόρτα;

Και θαυμάσαμε όλοι το θαύμα πού είδαμε με τα μάτια μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπρόπουλου, οι «Εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο». Εκδόσεις η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι.