Πέρα από το μαύρο πέπλο του κορωνοϊού, ένα απέραντο μπλε του ουρανού πάντα μάς περιμένει…

Θλίψη, απόγνωση, απελπισία, πανικός, φόβος, σανένα αδιόρατο μαύρο πέπλο ήλθαν να επισκιάσουν τις ζωές όλων μας, χωρίς την δική μας θέληση, το τελευταίο καιρό, μια εποχή που ανασταίνεται η φύση για να υποδεχθεί με κάθε μεγαλοπρέπεια την Ανάσταση του Κυρίου μας.

Ένας άγνωστος ιός με περίεργη ονομασία σε σχήμα κορώνας, ήλθε αναπάντεχα κι απρόσκλητα σαν αστραπή για να αλλάξει την ροή της καθημερινότητάς μας, να ανατρέψει την δομή της, να αποκαλύψει την ποιότητα των δια-προσωπικών μας σχέσεων, την ποιότητα του εαυτού μας. Όχι μόνο για μάς τους ίδιους και τους αγαπημένους μας, μαγιά ολάκερο τον πλανήτη.

Κι όμως είναι στο χέρι μας να μην επιτρέψουμε να εισβάλει και να κυριαρχήσει τις καρδιές μας, η απειλή του φοβερού αυτού ιού, του κορωνοιού.

Αυτός ο ιός που το όνομά του ακούμε αμέτρητες φορές από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, έχει και την θετική του όψη. Δεν είναι μονάχα ένα νόμισμα με ένα απελπιστικά μαύρο πρόσωπο. Όσο κι αν δεν μπορούμε με την πρώτη ματιά να την διακρίνουμε, υπάρχει και η φωτεινή πλευρά της νέας πραγματικότητας που εγκαινίασε η έλευση και η εξάπλωση του εξ Ανατολών κορωνοιού.

Τώρα που οι συνθήκες μάς αναγκάζουν να μείνουμε σπίτι για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους από την απειλή του σαρωτικού αυτού ιού είναι ίσως η καλύτερη ευκαιρία που μάς δίνεται για να αντικρύσουμε τον εαυτό μας κατάματα.

Να κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό ως άνθρωποι, κάτι το οποίο αποφεύγαμε εναγωνίως τόσο καιρό, γιατί το να δούμε γυμνή την αλήθεια μας είναι πραγματικά επίπονο και μάς φοβίζει.

Να μάθουμε να αποδεχόμαστε την ουσία μας, την αμαρτωλότητα και την θνητότητα μας, το πεπερασμένο της ανθρωπινότητάς μας και του κόσμου τούτου που κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θανάτου και αιωνιότητας.

Να αποδεχθούμε την αδυναμία μας να ελέγξουμε τα πάντα στην ζωή μας.

Να αποδεχθούμε τις αστοχίες μας, τα λάθη μας, τις αδυναμίες του χαρακτήρα μας συντρίβοντας την ψευδή «παντοδυναμία» του εγωκεντρισμού μας. Και στην τελική να αποδεχθούμε ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα όποια λάθη και να ησυχάσουμε.

Να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας προσφέροντάς του την εσωτερική ειρήνη, ως ανάπαυση και δώρο, αφού ζητήσουμε το έλεος και την συγχώρεση από τον Θεό.

Να αναγνωρίσουμε τις πληγές, τα τραύματα και τις ρωγμές μας και να τις αγαπήσουμε ως μέρος της ύπαρξής μας, ως αναπόσπαστο μέρος της πορείας μας στη ζωή.

Να δούμε τον εαυτό μας και να αξιολογήσουμε κατά πόσο έχουμε αλλάξει προς το καλύτερο μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια.

Να αποφασίσουμε ότι μας αξίζει μια νέα αρχή, ώστε να γίνουμε πιο αυθεντικοί, πιο αληθινοί στην σχέση με τον Θεό και τον εαυτό μας και έπειτα με όλους τους άλλους ανθρώπους.

Να μην επιτρέψουμε πια σε οτιδήποτε καταργεί την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας, την αξία της κάθε ανθρώπινης ζωής.

Να πούμε συγγνώμη σε αυτούς που αδικήσαμε με οποιονδήποτε τρόπο και να δεχθούμε την συγνώμη του άλλου, αφήνοντας πίσω μας ανώφελους εγωισμούς μιας ολάκερης ζωής για να ανθίσει και πάλι η καρδιά μας και συνάμα οι σχέσεις μας που έχουν προ πολλού μαραθεί.

Να χαμογελάσουμε στον γείτονα που έχει χρόνια να του πούμε μια απλή καλημέρα.

Να χαμογελάσουμε στο παιδί μας που του στερήσαμε για χρόνια αυτό το απλό μα τόσο πολύτιμο και ανέξοδο δώρο που τόσο λαχταρούσε η καρδούλα του από μας.

Να αναγνωρίσουμε σε όλους τους ανθρώπους της ζωής μας, φίλους και «εχθρούς», τα δικά τους δώρα και ευεργεσίες τους σε μας και να τους αγκαλιάσουμε νοερά μέσα μας.

Να στείλουμε ένα μήνυμα στο κινητό σε ένα αγαπημένο φίλο ή γνωστό με τον οποίο χαθήκανε οι δρόμοι μας και να του δείξουμε πόσο πολύτιμος είναι.

Να βάλουμε στην θέση της μιζέριας, του παράπονου, της γκρίνιας, της κατάκρισης και της συκοφαντίας του άλλου, της αδικίας κατά του εαυτού και του άλλου, περισσότερη χαρά, ελπίδα, πίστη και δοξολογία, ευχαριστία στο Θεό για όλα. Ευχάριστα και δυσάρεστα.

Να βρούμε τρόπους δημιουργικούς να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας, προσθέτοντας αξία στην κάθε μας στιγμή.

Να ξαναθυμηθούμε τα όνειρα που καταχωνιάστηκαν βαθιά μέσα μας και ναπάρουμε επιτέλους την απόφαση να κάνουμε το πρώτο βήμα για να τα δούμε να υλοποιούνται.

Να εφεύρουμε διαφορετικούς τρόπους να πούμε τα σ’ αγαπώ μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στον σύντροφό μας, στους γονείς, στα παιδιά μας, στον όποιο άλλο έχουμε στην καρδιά μας, παύοντας να θεωρούμε ως αυτονόητο ότι ξέρει ότι τον αγαπάμε.

Να μυρίσουμε το ανθισμένο γιασεμί, την ευωδιαστή λεβάντα, το δενδρολίβανο, τα αριστοκρατικά τριαντάφυλλα και κρίνα που άνθισαν και φέτος στο κήπο μας, μα θεωρώντας τα κι αυτά ως δεδομένα, όπως και τους ανθρώπους της ζωής μας, τα προσπερνούσαμε περιφρονώντας την αξία και μοναδικότητά τους.

Να αισθανθούμε τις ακτίνες του ήλιου να εισχωρούν βαθιά στην παγωμένη μας καρδιά και να πούμε ολόψυχα ένα «Δόξα τω Θεώ» που ζούμε για άλλη μια μέρα.

Να πούμε ένα «Δόξα τω Θεώ, που η αγάπη Του είναι μέσα σε όλα, καταλαβαίνοντας πια το βαθύτερο νόημα σε αυτά που μάς δίδαξε ο Άγιος Πορφύριος με τα λόγια και τη βιωτή του.

Να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά στον ουρανό και να δούμε τον προορισμό μας, ότι δεν ανήκουμε στα κάτω αλλά στα άνω.

Να δούμε ότι μέσα στην «μαυρίλα» και τον θάνατο που μυρίζει ολόγυρά μας, ένας απέραντος πανέμορφος μπλε ουρανός μάς περιμένει και μάς χαμογελά πάντα εκεί ψηλά,γιατί μάς περιμένει πάντα η αγκαλιά Του, μια αγκαλιά Εσταυρωμένης Αγάπης…

Ένας Θεός που το έλεός Του δεν έχει πει ακόμη την τελευταία Του λέξη.